My Name is Bond

{You can't mean this!}

"Welkom bij de MI6" zegt een stem. Langzaam gaan mijn ogen open en begin ik helder te zien. Ik zie een vrouw van in de vijftig met korte blonde haren en met witte ogen. Ik kijk langzaam rondom mij. In de kamer staan nog 15 andere mensen. Ik probeer te bewegen maar merk dat ik vastgebonden zit op een stoel.
"Welkom bij MI6." Zegt de stem opnieuw. De stem komt van de vrouw.
"Wie ben je en wat doe je hier? Ik heb in je doos gekeken, je bent dus een kleine spionne..."
"Neen, daar trainde ik op. Ik ben weggestuurd omdat ik iedereen inmaakte en ik vijf jaar jonger ben als de rest." Antwoord ik zelfzeker.
"Wie ben je en wat doe je hier?"
"Ik ben Melody, ik ben hier naartoe gekomen om te vragen of jullie wisten wie mijn moeder ontvoerd heeft." Zeg ik. Ik kijk iedereen één voor één aan.
"En wie is je moeder dan?" Vraagt de vrouw. Ik begin een bloedhekel aan haar te krijgen.
"Lorea, Lorea Algren." Zeg ik.
"Ah, is zij je moeder? Ze was onze beste secret agent." Zegt de vrouw weer. Ik knik.
"Maak haar los." Beveelt de vrouw. Eindelijk, dat werd tijd. Langzaam worden de touwen losgemaakt en kan ik rechtstaan. Ik sta recht en val meteen weer naar beneden. Mijn hoofd voelt aan als lood en ik duizel. Als ik weer bijgekomen ben, ga ik voorzichtiger staan. Nu kan ik wel gewoon staan. Ik volg de oude vrouw naar haar kantoor. In haar kantoor voel ik me ineens bekeken. Mijn nekharen gaan recht overeind staan. Ik kijk behoedzaam in het rond terwijl ik eigenlijk doe alsof ik de plaats bewonder. Net als ik bijna klaar ben zie ik de lichtstralen invallen op iets metaals. Dat metalen voorwerp is een pistool. Ongemerkt sluip ik rond de paal naar de man toe. Hij draagt volledige camouflage kleren zodat hij niet herkenbaar is. Ik duw hem in het licht en shot zijn pistool uit zijn handen. Daarna geef ik hem een trap in zijn maag en houd hem in wurggreep. Net op dat moment komt mevrouw binnen. Ae schrikt zich een hoedje.
"Melody, laat onmiddelijk agent 007 los." Tiert ze. Snel laat ik hem los.
"Sorry, ik dacht dat je een inbreker was." Verontschuldig ik mij.
"Geen probleem, ik dacht hetzelfde over jou." Zegt hij. De man is begin 40. Hij heeft korte blonde haren en donker blauwe ogen. Ergens komt hij mij zeer bekend voor.
"Melody, ontmoet mijn beste agent James Bond. Bond, dit is een nieuwe Melody." Stelt de vrouw ons voor.
"Dus Melody, waarom ben je hier."
"Ze is hier om haar ontvoerde moeder te zoeken, een oude bekende van u, Lorea Algren." Zegt de vrouw in mijn plaats, hoe durft ze. Ik kan ook wel spreken. Ik kruis mijn armen over elkaar en kijk ze boos aan. James schrikt
"Ja, dat is inderdaad een bekende." Zegt hij stil. De vrouw loopt naar haar computer en typt zoeker in.
"Lorea Algren."
Zoeken,
Zoeken,
Zoeken,
Gevonden, laatst gezien in Tropicane in Hawaï.
Ik prent het in mijn geheugen. Tropicane, Hawaï.
"Oke bedankt, dan ben ik weg." Zeg ik, opgelucht dat ik eindelijk weg mag hier.
"Melody, wacht even... ik ga een professionele spion erop afsturen. Jij mag niet gaan."
"Wat? Ik ben al 9 jaar, dag en nacht, waarvan 1 jaar in de woestijn, aan het zoeken geweest. Ik heb geleerd van de beste spionnen. Nu ben ik eindelijk hier, hoop ik om jullie hulp te krijgen, en dan vertellen jullie mij dat ik niet mag gaan?!?" Barst ik uit. Die vrouw gaat wat meemaken.
"Ik dacht het niet, ik ga haar gewoon zoeken, koste wat kost. Of u dat nu wilt of niet. Probeer mij maar eens tegen te houden!" Tier ik.
"Oke, Jean, Rock, breng haar naar haar kamer en sluit haar op. Bond, kom mee met mij." Zegt die vrouw rustig.
"Je weet mijn achternaam niet eens!" Brul ik nog tevergeefs maar nee, ik word zonder blazen of stoten meegenomen naar een kamer. Mijn spullen worden binnen gegooid en de deur wordt op slot gezet. Ik bestudeer mijn kamer, naast mijn bed zie ik een groot raam. Ik doe hem open en kijk omlaag. Te hoog om zomaar te springen. Ik bekijk mijn spullen, alles is er nog gewoon. Ik neem een koord wat erin zit en bind het aan mijn laars. Het andere uiteinde bind ik aan de deur klink. Ik neem een random rugzak uit de kast en haal de zender eruit, ook uit al mijn andere spullen. In mijn rugzak prop ik alle spullen uit de doos. De doos zelf verstop ik onder de kast. Ik wandel naar het raam. Ik gris nog snel een laken van het bed en check die ook nog op zenders. Ik haal er twee uit. Oké, Melody, je kunt dit. Je bent een Bond, Melody Bond. En je achternaam is net hetzelfde als die van die man van daarstraks. Ik kan dit, denk ik bij mezelf. Ik neem twee uiteinden van het laken en plooi het op. Ik ga op de rand van het raam staan.
"3, 2, 1, spring!!" Roep ik en ik spring uit het venster.

Haai die hooi, alles kids????
Love u xxxx
Toedels xxxx