"- Zbyt często przegrywałam. W dzieciństwie śmiali się, z tego, że jestem odmieńcem, że potrafię robić rzeczy niemożliwe dla nich. W ich krwi płynęła zazdrość pomieszana ze wściekłością. Mówili mi, że jestem tylko drzazgą, którą trzeba bezboleśnie w...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Jedliśmy spokojnie kolację, gdy nagle usłyszałam głos strzałów. Przestraszyłam się. Nigdy wcześniej nie doświadczyłam czegoś tak potwornego. Martwiłam się, że ktoś napadł na nasz dom i to nie tak, jak w "Kevin sam w domu", którego co roku oglądałam w Święta Bożego Narodzenia.
Już wtedy wiedziałam, że przytrafiło mi się coś strasznego.
Po chwili widziałam, jak moi rodzice upadli, zakrwawieni na podłogę. Miałam wtedy 4 lata i myślałam, że moim jedynym problemem, może być brak wszystkich zabawek z całego świata. No cóż, myliłam się. Z przerażeniem czekałam na swój koniec, nie byłam głupia to musiało się stać.
- To wszystko przeze mnie - szepnęłam podchodząc bliżej do rodziców. Moje łzy spływały po policzkach a ja wiedziałam, że już nigdy nie zobaczę znów mamy i taty. Tych szczęśliwych, złych lub smutnych.
To już nigdy się nie powtórzy.
Wtem do pokoju weszli jacyś ludzie, w białych jak śnieg strojach. Podeszli do mnie bardzo szybko.
Teraz kolej na mnie.
Ku mojemu dziwieniu nie usłyszałam już pistoletu. Meżczyźni dalej pochylali się nade mną, jeden z nich wyraźnie szukał czegoś w torbie. Po krótkiej chwili znalazł zgubę, zbliżając się do mnie jeszcze bliżej. Wziął do prawej ręki strzykawkę i sprawnie wbił mi ją w szyję. Mój obraz prawie natychmiast zaczął się rozmazywać, widziałam wszystko jak przez mgłę. - Działa Doktorze.
Ogarnęła mnie zupełna ciemność. Nie byłam świadoma co dzieje się wokół mnie. Modliłam się, żeby mnie oszczędzili, mogli obrabować dom, ale tak bym pozostała żywa. - Siódemko - usłyszałam. - Zabierzemy cię w bezpieczne miejsce, do twojego nowego domu -
Poczułam jak ktoś mnie podnosi,ale zaraz po tym zapadłam w głęboki sen.
----------------
Ze snu wyrwał mnie dźwięk otwierających się drzwi, które przeraźliwie skrzypiały. Wtedy zrozumiałam, że nie jestem już w domu. Leżałam na łóżku, w małym, białym pokoju, ze zmęczeniem trzymając w rękach brązowego pluszowego misia, Karmelka - moją ukochaną przytulankę z dzieciństwa.
Jak on tu się znalazł?
Spojrzałam w kierunku drzwi, w których teraz stanął starszy, siwowłosy mężczyzna.
-Dzień dobry Siódemko - odparł spokojnym tonem.
Spróbował usiąść obok niej, lecz ona odsunęła się bliżej krawędzi łóżka, prawie z niego spadając.
- Nie bój się mnie, nic ci nie zrobię - rzekł, wskazując na misia. - Zabrałem go specjalnie dla ciebie - powiedział, uśmiechając się do mnie.
- Ja nic nie rozumiem, co pan ode mnie chce? - spytałam drżąc. - Spokojnie...
- Gdzie ja jestem i gdzie są moi rodzice! - krzyknęłam, a po moim policzku spłynęło kilka łez.
Mężczyzna spojrzał na lekarza, który stał przy drzwiach i dał mu porozumiewawcze spojrzenie.
- Nie martw się, jesteś teraz w lepszym miejscu - powiedział, po czym bez ostrzeżenia wbił zimną igłę, w moją szyję.
Znów.
Wiedziałam co ona robi, jeśli można tak powiedzieć, to mam już z nią doświadczenie. Mój obraz rozpłynął się jak tęcza na niebie, a po chwili widziałam już tylko ciemność.
