Chapter Thirteen

22 13 0
                                    

Chapter Thirteen: Better

I feel good.

I didn't think I would every say those words in my head like this.

May ngiti sa labi ko.

Kalmado ang utak ko.

Masaya ang puso ko.

I was good.

I feel good.

Hindi naman ako ang tipo na na nakangiti paggising, 'di ko rin alam kung posible yun.

'Di ako inaantok, 'di ako pagod, 'di parang kulang ang tulog ko, I was okay... I really am okay.

I feel good.

I feel... so good.

Huminga ako nang malalim at binigyan atensyon ang bulaklak sa may desk malapit sa kama ko.

I never noticed it before, I do know that I like these types of flowers, have I ever... brought this flower before?

I don't remember... buying it for my room.

"Nagustuhan mo ba yung bulaklak?" Adrian said sa loob ng kwarto ko na may dalang tray na may pagkain at baso ng tubig na rin.

"Yes...?"

"Buti naman, I bought it kaninang umaga."

"Umaga?"

Alas nuwebe pa lang umaga, anong oras siya pumunta at bumili ni'tong bulaklak?

He's always been a morning person, he also runs in the morning everyday.

"Bumili ako sa bagong branch ng After flower shop. I called ate Genevieve kung ano yong paborito mong bulaklak."

After... flower shop?

Hindi ba yon yung negosyo ni Dominic?

Yung asawa ni Geneva?

"Di mo naman kinailangang... bumili ng bulaklak para sa'kin... but thank you, Adrian."

Umupo siya sa gilid ng kama ko at inilagay ang tray sa desk, sa tabi ng bulaklak na binili niya para sa'kin.

"I thought it would make you feel better, I thought... thought it would."

"N-No... i-it did..." utal ko at ngumiti pabalik sa kanya.

"...nakatulong, I feel better now. Thank you, Adrian... I am really thankful."

Parang pakiramdam ko ang dami kong utak kay Adrian. He's so nice to me, inalagaan niya 'ko kahapon nung nahirapan ako dahil suka ako ng suka kahit anong kainin ko, nakahanap siya nang gamot at nagluto rin siya sa'kin.

He did his meeting online instead of in person, nagmayabang pa siya na siya naman ang CEO kaya walang aangal at maiintindihan nila kasi 'emergency' daw.

Pero ang totoo... ay ako ang dahilan.

I'm... I'm the emergency.

I'm the reason.

"I'm happy that you're better now, Calla. I... I was worried yesterday." he chuckled and cut the food for me and offered it to me with the fork in his hand.

"Uh... Adrian... I can eat. Wala akong sakit... okay na 'ko, promise."

"Alam ko pero... please?" he begs.

Good BoyTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon