I'm home. Have a good night, Selena.

Marahan kong binitawan ang phone ko nang mabasa iyon at dahan-dahang inilubog ng bahagya ang sarili sa bubble bath ko ng makaramdam na naman ng kung ano sa sikmura ko. The sudden flush on my cheeks cannot be hide even in the cold water of my bathe.

Gosh! Emirson! Ano bang ginagawa mo?!

We just had coffee! A damn coffee! We didn't do anything! It was just a coffee! Over the beautiful sunset of Lobo. Simmering the breathtaking view from the lighthouse, the closest we could get is touching through out elbows, or her hands on my waist.

That nothing right?! Something a normal acquittance would do?! Right!? Right!

Hindi ko na maalala kung paano ako nakatulog ng gabing iyon o kung paano ko pinilit na mag-move on from it and how it bothered the shit out of me. Ni hindi ko nga makuha kung saan ko kinuha ang lakas na pigilan ang sarili na magtanong kay Ivah even when she clearly noticed how unsettling I was for the past few days.

"What's wrong with you, Selene? Kanina mo pa tinitignan iyang phone mo. Nakikinig ka ba?" Sita niya sa akin.

Agad kong binaba ang phone ko at kunwaring ipinukol ang buong atensyon sa kanya.

"I'm listening, Ivah." Tipid kong sagot na mukhang hindi naman niya pinaniwalaan dahil inikutan niya lamang ako ng mata bago magpatuloy sa pagdi-discuss ng bagong kontratang ibinigay sa amin.

I, on the other hand, wouldn't stop looking and waiting for my phone to vibrate. Para akong tangang pasilip-silip sa phone ko waiting for that notification to hit me up. Pero bumaba na naman ang araw at tapos na naman ang nakapilang trabaho ko ay hindi ko pa 'rin iyon natatanggap.

What the actual fuck?

Pakiramdam ko ay mabubutas ko ang screen ng phone ko habang tinitignan ang huling message na ni-send ni Emir sa akin. It was her message that she got home, after that – NOTHING!

Hindi na siya muling nag-text pagkatapos n'on. NOTHING!

Hanggang sa matapos ang meeting naming ni Ivah ay hindi pa 'rin ako mapakali. I looked at my phone for the nth time and only saw some reminder from George's calendar and some notification from my social media.

Pabalang akong naupo sa pwesto ko sa van and decided to finally – fucking open her Instagram profile picture!

And totoo nga ang sinabi niya, it has nothing on it. Just a couple of post, kagaya ng gallery niya sa phone, mga scenery, kape at sapatos niya. I was about to close it dahil wala naman 'din iyong bagong IG story nang ma-realize ang pamilyar na baradilya, sunset at dagat sa latest post niya.

I immediately clicked on the post as if it would disappear in a glimpse of an eye. It was posted two days after we had coffee.

Nagawa niyang mag-post pero hindi niya ako nagawang tawagan o kahit man lang i-text after! Ha! This girl and her ways!

Ang unang picture ay kuha mula sa lighthouse. It was an epic view of the sunset, kuhang-kuha ang Taal na tanaw sa kalayuan habang kulay kahel ang nakislap na dagat.

Nang i-swipe ko iyon to see the next picture ay parang natuod na ako sa kinauupuan ko. It was a picture of me holding the menu up to my face, tila tinatakpan ang mukha but I was just scanning the menu.

Mukha iyong soft launching ng girlfriend niya! Gosh! WHAT THE HELL AM I THINKING?!

And when I saw the last photo, it was a crop picture of her hands... on my fucking waist.

Parang may kung anong nagwala sa loob ng tyan ko ng titigan ko iyon. Hindi ako nagkakamali! That was the cropped part from the picture that we took!

Aligaga kong hinanap ang photos na ni-airdrop niya sa akin at parang mas lalong lumakas ang kabog ng dibdib ko nang makumpirmang tama ako. The coloration was a bit different, but it is the exact same hands from our photos!

SALIGIA SERIES #1: SUPERVIAWhere stories live. Discover now