Behind the Curtains - LenRisa

Now Or Never

"Maraming salamat Sinta sa pagsabi ng lahat ng yan. You actually give me hope to fix kung ano mang naging problema saamin ng mama mo. Pangako, aayusin ko."

I told Sinta to wait for me then I will go with her in their house.

On the way, I already felt restless. I felt nervous but excited to see Risa again after a long time.

When we reached their home, Sinta guided me to her mom's room and here I am, in front of her door.

Andito kana Leni. Ituloy mo na. It's now or never.

I knocked.

"Risa? It's Leni. I know you're there. Can you open the door, please?"

She didn't answer.

"May dala akong paborito mong pagkain. Pagbuksan mo na ako."

Still no answers.

"Sige ka. Hiramin ko ulit yung baseball bat ni Kiko at yun ulit ang ipambubukas ko nitong pinto mo."

After some time, she opened the door. Finally.

"At maninira kapa talaga ng gamit?"

"Ang ganda naman ng salubong mo sa'kin. Pwede pumasok? Hehe. "

She just looked at me but I still entered her room. She closed it and locked.

Ate, h'wag po. Ay choz.

"Anong ginagawa mo dito?"

"I heard, di ka raw kumakain ng maayos and nagkasakit ka pa. So ayan. Dinalhan kita ng paborito mong pagkain, mga prutas at vitamins na din. Ano ba naman yan. Ang tanda-tanda mo na, di mo pa alam pano alagaan sarili mo? Lika dito. Kumain ka."

"Leni."

"Ana Theresia."

"Psh. Maria Leonor!"

"Mahal."

Both of us were shocked of what I've just said.

"Mahal ang magkasakit kaya halika na dito at kumain kana. Tingnan mo nga yan, lalo kang nangayayat." lumusot ba?

Diyos ko po. Tulungan mo akong maitawid 'to.

Risa just rolled her eyes on me. She sat on her bed and stared at the window. I decided to sit beside her. She still not saying anything nor look at me.

"Ang tagal nating di nagkita, ah. Di mo talaga ako kinausap, e noh. Ang daya daya mo. Kung nagpapamiss ka, h'wag kang mag'alala. Panalo ka."

I held her hand and intertwined my fingers to hers.

"Namiss kita, Risa. Sobra."

I felt her body stiffed but slowly calmed.

"Namiss kitang makita. Namiss kitang kausap. Namiss kong lahat sa'yo, Risa. Sorry, kung ngayon lang ako naglakas ng loob puntahan ka kasi natakot ako e. Natakot akong pagtabuyan mo. Ikaw kasi, di mo man lang ako pinakinggan."

I saw tears forming in her eyes.

"Sinabi mong wala akong alam sa nararamdam mo. Pero Risa, hindi mo rin alam kung gaano ako kasaya nung binitawan mo yung mga salitang binitawan mo ng gabing yun. Hindi mo alam kung paano mo napuno ang puso ko ng gabing yun. Pero kung gano mo man ako napasaya, sya ring sakit nung tinalikuran mo ako. Sa loob ng tatlong buwan, walang araw o oras na hindi kita naisip. Halos gabi-gabi kitang napapanaginipan. Araw-araw, gustong-gusto na kitang makita at makausap."

I held her face to make her look at my eyes.

"Bakit ba kasi hindi mo ako pinakinggan nung gabing 'yon, Risa?"

"Natakot ako, Leni. Natakot ako na baka nag'iisa lang ako sa nararamdaman ko. Natakot akong sumugal. Natakot akong bumagsak nang walang sasalo."

"Risa, sabi ko naman sa'yo diba? Lagi kitang sasaluhin."

She removed my hand from her face.

"Leni naman e. Hindi naman 'to pareho ng mga problema ko noon."

"Risa, ano ba? Mahal mo pa ba ako o hindi?!"

She looked away.

"Ana Theresia Hontiveros, mahal mo pa ba ako o hindi??"

"M-mahal..."

"Ano? Hindi ko marinig."

"Sabi ko, mahal pa din kita Leni!!"

I smiled. And I cupped her face again and claimed her lips. I felt her body stiffed again and when I opened my eyes, I saw her eyes widely open.

Ang cute.

"Mahal din kita, Risa. Matagal na." I confessed.

Her eyes remained widely opened and her face slowly turned into red.

"Hoy! Sumagot ka naman."

"A-ano? Mahal mo din ako, Leni?"

"Oo. Mahal kita, Ana Theresia."

I claimed her lips again and this time, she slowly responses to my kiss....

-----
Di ako makatulog. So good morning mga accla. Sana maganda gising nyo 😂😂 layag na tayo ulet. Opo amen. LABYU ALL. SALAMAT SA 2.22K READS 😭😭😭😭
SEE YOU AROUND 🌈💗💜