My Fierce Fragile Heart

Chapter 5.FIRST ENCOUNTER

JAI'S POV:

Mga isang oras may kalahati din kami sa museum bago pumunta sa iba pang distinasyon sa Seoul. Grabe maghapon na kaming nag bibiyahe at namamasyal.
I'm happy yet tired pero keri pa. Last day namin to eh. So kailangan sulitin.

I personally ask them to go in N Seoul Tower for the night view of the city. I'm always deeply fascinated by the way the city looks at night .
My thing is having a moment of silence watching a beautiful city lights .

This spot is just of  the best place in Seoul   to see the city from a different angle.

And I need is to unwind .... Once again.

Pumayag din sila sa request ko . Willingly they agreed and accompanied me here .

I'm peacefully watching the perfect view of the city when I remembered something. My diary. I'll write here too.

Inilabas ko ang diary ko at isinulat lahat ng nangyari buong araw . Kinukwento ko lahat na para bang pinaka matalik kong kaibigan ang kausap ko.

Well, my diary is my best friend.This notebook knows both my overwhelming and painful days. All the things that I'm thankful of and all my worries in life. This diary is my dearest companion.

Matapos kong isulat ang lahat ng nangyare muli kong sinulyapan ang buong tanawin . Napakaganda, nakakawala ng problema .

"I'm coming back here . I promised" I talk to myself.

Maya maya pa ay nag ring ang phone ko. Si mama , mag aaya na yun na bumalik. Sinagot ko ang tawag.

" Nak, let's go . Gutom at pagod na ako" sabi ni mama

" Okay ma, pupunta na ako dyan . " Sagot ko lang sakanya. I ended the call..

I made a great memory here. I'll always remember the feeling of being here.

Habang naglalakad ,naramdaman ko ang pagkirot ng dibdib ko. What's going on ? Please. Not now.

Huminto ako , konting pahinga lang. Yumuko ako at napa hawak sa tuhod ko, ramdam ko ang hingal ko .

Breathe jaiyanna. Calm down....

Nang maramdaman ko nang medyo kumakalma na ako, nababawasan narin ang sakit , inangat ko ang ulo ko mula sa pagkakayuko at nagpatuloy sa paglalakad, Ilang hakbang pa lamang ang nagagawa ko ng muli akong huminto at napayuko sa sakit, napahawak sa dibdib ko , gayunpaman ay inis kong pinag patuloy ang paglalakad habang hawak parin ang dibdib.

Kaba, Takot ,lungkot ang nararamdaman ko ngayon. Muli kong na alala ang sitwasyon ko. Ramdam ko ang unti unting pamamasa ng mata ko .

I'm overthinking again, what if this gets worse here and mom found out ? What will happen to me ? What will she feel ? She'll freak the hell out of her if she found out .

Ayokong araw araw sya mag aalala, mapapraning sa kaiisip ng kalagayan ko .alam ko kung gaano nya ako kamahal, kaya alam ko rin kung gaano sya masasaktan pag nalaman nya.

Masyado akong na ukopa ng pag iisip to the point na hindi ko namalayan na may paparating na tao , kaya biglang..

"Ahhhh" sigaw ko sa sakit mula sa pagkakabagsak ko. I greeted my teeth in irritation.

"Oh shit. I'm sorry" Usal ng isang lalaking naka bangga sakin. Natumba ako sa malakas nito . Dali dali nya akong inalalayan patayo.

Ramdam ko ang pagkunot ng noo ko , handa nang magtaray.

Masakit yung dibdib ko, nanghihina na ako and then this happened dahil hindi sya tumitingin. Napaka careless naman !

Iniwas ko ang tingin sakanya at iginala ang mata ko . Yung bag ko, nabitawan ko .

"Ah, your bag" tarantang usal nito at nagmamadaling dinampot ang bag kong tumilapon .

Agad nya akong hinarap at iniabot ito sa akin. Kinuha ko rin agad ito .

" Ms. Are you okay ? I'm sorry . I'm really sorry" Seryosong paghingi ng tawad nito.

He's damn tall , his fit isn't in normal style , way better than usual styles of men . I'll assume he's a celebrity .

' and I still managed to describe him at this state ? '

He's wearing a mask and cap. Mata nya lang nakikita ko. I can't see his face . but his voice sounded sincere.

So umurong kamalditahan ko. I look at him and just nodded. May kasalanan din naman pala ako kasi hindi ako naka tingin sa dinadaanan , but my case is different.

" Are you okay ? " Muling tanong nya nang may pag aalala.

" Yeah. I'm okay" . Sagot ko at tumalikod na. Shit kanina pa yun naghihintay sila mama.

" Wai-" rinig kong sabi ng lalaki.

Nevermind, Nagmamadali ako. Wala na akong oras makipag usap pa sa estranghero. At sa sitwasyon kong to..

Dali dali akong nagpatuloy sa paglalakad. Ininda ko na lamang ang konting kirot sa dibdib at bahaging pwet ko , sumakit ata sa pagkakatumba ko.

Nakita ko ang pag kaway ni mama habang papalapit ako. I fixed my hair and smiled like nothing happened.

" You're here. Let's go" agad na pag aaya ni mama pagdating ko.

Tumango lang ako at sumunod sa kanila. Ramdam ko ang paghingal ko . Pero kailangan kong itago. Hindi pwedeng mahalata ni mama .

Sorry for everything mom. I'm doing this because I love you so much. You're the only person that I have , and what I want is to make you the happiest, not the saddest. So I'm keeping this for now, until I heal .

If ever God grant me a miracle.