Liyakat

Bölüm 6 : Sır Perdesi

Yıldızımı parlatmayı unutmayın. ✨
İyi okumalar aşklar 🥰.

--------------------------------------------------------------------------------------------

Çarptığım kişiye baktım.

"Çok özür dilerim. Önüme bakmıyordum da."

Adam başını sallayıp telefonumu geri verdi.

"Teşekkür ederim. Lütfen tekrardan kusura bakmayın."

"Sorun değil."

Gideceğim sırada ismimin seslenilmesiyle başımı çevirdim.

"Melis!"

"Akın. Ben de seni bekliyordum."

Akın sinirle yanımdaki adama yöneldi.

"Ne işin var lan senin burada!"

Akın sinirle adamın yakasını çektiğinde geriye çekildim. Şu an neyin içine düşmüştüm?

"Akın sakin ol. Ablan seni çok özledi. Onun için buradayım."

"İkinizde benden uzak durun. Sizinle görüşmek istemiyorum daha ne kadar söylemem gerekecek ulan!"

"Akın ablan hamile. Seni görmek istiyor. Seni ne kadar sevdiğini-"

"Bana sevgiden bahsetmeyin. Eğer gerçekten sevseydi beni bırakmazdı."

"Ablan seni sürekli yanına almak istedi. Baban olacak şahsiyet izin vermedi."

Burada bulunmam ne kadar doğruydu bilmiyordum.

"Bora uzak durun benden."

"Akın tekrardan düşün lütfen."

Akın cevap vermeden adamı itti. Kolumu tutup çekmeye başladı.

"Akın nereye gidiyoruz?"

Cevap vermedi. Yurdun çıkışına kadar hiç konuşmadan beni sürüklemeye devam etti. Yurdun çıkışına geldiğimizde kolumu bıraktı. Ne o konuştu ne de ben?

"Akın ben istersen tek gidebilirim. Gelmene gerek yok."

Akın saçlarını karıştırdı.

"Sorun yok. Birlikte gidebiliriz. Hem sana yardım edeceğimi söylemiştim."

"Biliyorum ama-"

"İlk önce ne yapmak istersin?"

"Akın..."

Onu bu halde zorlamak istemiyordum.

"Melis sorun yok. Şahit olduğun için üzgünüm."

"Anlatmak ister misin?"

Biraz düşündü. Bakışlarını kaçırıp yola çevirdi.

"Aslında iyi olabilir."

"Bildiğin bir kafe varsa oraya geçelim. Orada anlatırsın"

Kafasını salladı.

~^~^~

Birlikte kafe için yola çıkmıştık fakat gittiğimiz kafe çok dolu olduğu için oranın konuşmak için uygun olmadığını anladık. Biz de kahvelerimizi alıp sahile geçmeye karar verdik. Şimdi kayalıklarda oturmuş Akın'ın anlatması için ona dönmüştüm.

"Aslında biz 3 kardeşiz. Fakat ailem artık ablamı yok sayıyor."

Bir süre sessiz kaldı. Sonra devam etti.

"Benim ailem fazla baskıcı bir aile. Onlar için her şey başarıdan ibaretti. Asla sevgilimiz olamaz ve asla derslerimizi aksatacak etkinliklere katılamayız. Ailem ablam varken bana fazla baskı kurmazlardı ama aynı kurallar benim için de geçerliydi. Ablam lise sonda iken aileme birisi ile sevgili olduğunu ve ciddi olduklarını söyledi. Annemin deliye dönüşünü hatırlıyorum. O yaştaki birisi nasıl ciddi olduklarını düşünürler benim de aklımı almıyordu."