EMANET (Final Oldu)

Bölüm 29

Not :Ben kitabın yazarı olarak kimseye zorla okuyun demiyorum.Yok kadın karakterler güçsüzmüşte bilmem ne yahu siz hayatta ne yaşadığını nereden biliyorsunuz ?Rozelin bir kere hayatta korunmadı ,Serhatın ölümüne onu koruyacağını bildiği içinde en çok ona güvendi.Çoçukluğundan bu yana hayatı ile tek başına kalmış bir kadına güçsüz demek yanlız aciz insanların işidir.Çünkü birine yanlış yapıyor demek en kolayıdır,neden deyip anlamaya çalışmak cesurların işidir.Sizi rahatsız ediyorsa kitabım okumayın.İki günlük yaşayacağı askta salya sümük olup ölüp bitiyorum diyencek bir grup kişi gelipte Rozeline güçsüz diyemez.Hiç sevmeyecek birini sevmek bunun için direnmek seven bir kadın için savaşların en büyüğüdür.Tabi toz pembe hayatlardan alışık olunmayan şeyler görülünce yargılamak kolay oluyor.Yazarı olarak diyorum ki Rozelinin gücü zekatı verilse herkesi güçlü kılar...Şimdi kitabı sevipte yeni bölümü okumak isteyenler buyrun okuyun sizin için derse ara verdim.İyi okumalar 🕊🕊Yorumlarda buluşalım

Medyada :Rozelin Karadağlı

Berzan abinin sesindeki öfkeden çok ötesinde derin bir acı vardı ve bu acı benim tüm renklerimi soldurmaya yeterdi.Duyduklarımı beynim kabul etmiyor kalbim ise inkar ediyordu.Benim yeşil gözlü devim vurulmuş olamazdı !daha bir kaç saat önce gözlerinin yeşilinden hayat bulduğum adam beni acıya boğamazdı.Bedenim titriyordu,göz yaşlarım yanağımı acıttığında Ezra Berzan abiyle konuşmuş beni toparlamaya çalışarak durumunun iyi olduğunu söylüyordu.Gözlerine inanmayarak baktığımda bana sıkıca sarıldı,kendimi kimsesiz kalmış gibi hissediyordum.Ezra güçlü bir sesle konuştuğunda ona inamayı tüm kalbimle istiyordum

-Serhad iyi olacak ,kendini üzerek yeğenimi de üzüyorsun.

-Ona bir şey olursa..

-Hişsst olmayacak bir şey.

-Beni ona götür

Bana destek olup koluma girdiğinde karnımda ağrı hissediyordum.Bebekler anne karnında her şeyi hissedermiş,güçlü olmalıydım.Göz yaşımı elimin tersiyle silip karnımı sıkıca sarıldım.Ezranın yönlendirmesiyle evden çıkacağımız zaman üşüduğümü fark ettim,oysa hazirandaydık.Hızla yatak odasına gidip dolaptan Serhatın siyah çeketini giydim.Böyle sanki o bana güçlü kollarıyla sarılmış gibiydi.Ezranın yanına gittigimde yer sanki ayaklarımın altında kayıyordu.Allahım bu nasıl bir acı ?kalbim zehirlenmiş,aklım durmuş  bedenim ise buz tutmuş gibiydi.Ezra tekrar koluma girmek istediğinde onu durdurarak

-Gidelim

Diyip kapıya doğru yöneldim.Evden hızla çıktığımda evin önünde siyah bir araç vardı.Korna sesi işittiğimde başımı kaldırıp baktım,Adar abi arabanın camından eğilerek bize seslendi

-Hadi gelin hanım

Hızla arabaya doğru bindiğimizde Adar abi aracı çalıştırdı.Korkudan ellerimi deli gibi sıkıyordum,tırnaklarım etime battığını biliyordum ama hissedemiyordum.Adar abi her zamanki boriton sesiyle güç vermek istercesine konuştuğunda göz yaşlarım acıyla akıyordu

-Benim kardeşim güçlü gelin hanım ,o neler atlattı.Bunu da atlatacak.

Neler atlattı ?güçlü ?Benim kocam güçlü filan değil !Kimse biliyor mu acaba bedenindeki çocukluk yara izlerini ?Korkusuz görünmeye çalıştığında aslında içinden hala bir şeylerden korkan çocuğun yattığını ?ya da mutlu olduğu o nadir anlarda nasıl davranacağını bilmediğinden içi içine sıgamayıp soluğu Berzan abinin yanında aldığından?en önemlisi de öfkesine hakim olamadığı zamanlarda en çok kendi canını yaktığını  ?Hayır !

Ona güçlü deyip yaşatılan her şeyi kaldırabilecek biri olduguna inanmak çok acımasızcaydı.Soğuk kanlı olmak adına başımı cama yaslayıp içimden saniyeleri saydım.Her saniye 365 gün gibiydi,kalbim korkunun esiri olduğunda elimi karnıma sardım.Allahım ne olur ona bir şey olmasın,benden al ona ver.Yeter ki onu benden alma yarabbim,ben yeniden kimsesiz kalmak istemiyorum.Serhad benim en güzel hayallerimin nedeniydi,yaşama sevincimdi.Yeşil yeşil bakan o öfkeli bakışları ,bedenimi tamamen saran sıcacık kolları,çocuksu gülüşüyle benim yarınlarımdı...