Wife's Devotion

Kabanata 29

Hindi ko namalayan na umiiyak narin pala ako dahil sa awa. Ito ang unang beses na nakita ko siyang umiiyak. Masakit din pala kapag nakita 'mong umiiyak ang taong mahalaga sa puso mo.

Dinala ako ni Emman sa lugar na walang katao tao. Kung saan makikita mo ang kabuoan ng maynila. Malamig ang gabi at tancha ko ay uulan. Tulala lang siyang nakatingin ngayon sa magandang tanawin.

Niyakap ko siya mula sa likod.

"Hindi ako sanay na nakikita kang ganito." I said softly.

Naramdaman ko ang paghaplos niya sa mga kamay ko na nakapalupot sa kaniyang bewang. Hinawakan niya iyon ng paulit ulit.

"I'm sorry my love."

"It's okay..."

Naging tahimik kaming muli ng bigla siyang magsalita.

"Kunwari nag tago ako sa'yo ng isang sekreto, mapapatawad mo pa ba ako?"

Kumalas ako sa pagkakayakap sa kaniya at hinarap siya.

"What do you mean? bakit may itinatago ka ba sa'kin?"

He sigh. "Of course not."

Hinaplos ko ang kaniyang kaliwang pisnge at dahan dahan siyang hinalikan.

"Sana wala kang tinatago sa'kin."

Sabay kaming napaangat ng tingin sa kalangitan ng marinig namin ang sunod sunod na kulog. At kasabay ng pagbagsak ng iilang butil ng ulan ay hinatak na ako ni Emman papasok sa likod ng sasakyan.

He stared at me na parang matutunaw na ako. At ilang saglit pa ay dahan dahan niya akong hinalikan. Gumanti ako ng halik hindi dahil para hindi siya mapahiya. Gumanti ako ng halik dahil gusto ko. Desisyon kung ibigay ang sarili ko kay Emman ngayong gabi. Hindi ko namalayan na nahubad na pala ni Emman ang pag itaas kung suot. He kissed me passionately na para akong babasaging plato. Ilang saglit pa ay naging mapusok ang mga halik niya hanggang sa maibigay ko na ang sarili ko sa kaniya.

This is our first.

"I love you Adriel."

Mahigpit kung niyakap si Emman. Nakahiga kami ngayon sa backseat ng sasakyan. Natatawa nalang ako ng mapagtanto na napagkasya namin ang aming mga sarili dito sa loob. At hindi rin ako makapaniwala na nagawa namin ang bagay na yun dito mismo sa sasakyan niya.

"Best night ever."

I pinch his nose. He is really cute when his hair are messy. Mas ginulo ko pa ang buhok niya dahilan para mapangiti siya.

"Dito ba tayo matutulog?" I ask.

He smirked and then he nodded.

"Yes."

"What the hell Emman!"

"Before we go home, let me ask you something."

I raised my brow.

"What is it?"

"Do you love me?"

I slowly kissed his natural soft red lips.

"What do you think? I kissed you, and it means yes."

"How about Allen, do you love him?"

Hindi ako kaagad nakasagot sa tanong niya. Hindi ko rin alam kung bakit parang na blangko ang utak ko ng marinig ang pangalan ni Allen. Bumangon ako sa pagkakapatong sa kaniya at isinuot ang damit ko.

"Silence means yes."

Galit akong lumingon sa kaniya.

"I don't love him, at pwede ba huwag mo ng babanggiting ang pangalan ni Allen. He's not part of my life anymore."