Why me?

Chapter 4

μόλις ο νεαρός άκουσε την φωνή του αδελφού του ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα κόκκινα χείλη του αλλά μια χαρακτηριστική φωνή μιας γυναίκας ακούστηκε από τα μεγάφωνα

“πρέπει να σε κλείσω”

απάντησε βιάστηκα το νεαρό αγόρι τερματίζοντας την κλήση δίχως να σκεφτεί τον αδελφός του ο οποίος είχε νευριάσει με την συμπεριφορές του μικρού

το νεαρό αγόρι ακολούθησε τις οδηγίες της φωνής ενώ ταυτόχρονα έβαλε το κινητό του στην λειτουργία πτήσης, έπειτα μπήκε μέσα στο αεροπλάνο

του είχαν δώσει μια θέση δίπλα στο παράθυρο οπότε ο νεαρός κάθησε αναπαυτικά στο κάθισμα του βλέποντας την απέραντη ομορφιά της πόλης

καθότανε και θαύμαζε το απέραντο μέχρι το αεροπλάνο να απογειωθεί, έτσι λοιπόν όπως ξεκίνησε το αεροπλάνο η θέα έγινε ακόμα πιο μαγευτική. Ο νεαρός με τα ακουστικά του στα αυτιά του και με την μουσική στο τέρμα απάντησε στον εαυτό σου σιγανά

“πάμε σπίτι”

τότε άφησε το κεφάλι του να ξεκουραστεί ακουμπώντας πάνω στην πλάτη της καρέκλας, ένιωθε αναπαυτικά έτσι δεν τον πείραζε ο κόσμος γύρω του, ούτε άκουγε τι έλεγαν οι γύρω του κάτι που τον είχε βολέψει αρκετά

-3 years later-

το νεαρό κορίτσι πλέον είχε βγεί από το νοσοκομείο όπως έκανε μαθήματα της νοηματικής γλώσσας εδώ και τρία χρόνια, είχε μάθει καλά την νοηματική γλώσσα ακόμα κι αν έπρεπε να κάτσει άλλον έναν χρόνο αλλά το νεαρό κορίτσι δεν ήθελε

είχε επιστρέψει με τον νεαρό αδελφός της στο σπίτι τους με θέα τον πύργο του Άιφελ

το νεαρό κορίτσι ενθουσιασμό μπήκε μέσα στο δωμάτιο της βλέποντας όλα τα πράγματα του απείραχτα

έβλεπε τις ζωγραφιές τις οι οποίες ήταν σκορπισμένες πάνω στο ξύλινο γραφείο της

έπειτα το σκοτεινό από λύπη βλέμμα της έπεσε πάνω στο χέρι της το οποίο ήταν σπασμένο. Ήξερε πολύ καλά ότι δεν θα μπορούσε να ξανά ζωγραφίσει κάτι που την πλήγωνε πιο πολύ όσο το σκεφτόταν

ο αδελφός της ήξερε ότι όσο καθόταν μέσα στο σπίτι τόσο κακό θα της έκανε οπότε σηκώθηκε από τον καναπέ του ενώ έπειτα χτύπησε απαλά την άσπρη πόρτα του κοριτσιού το οποίο καθόταν μέσα στο μικρό δωμάτιο της κοιτάζοντας κάποια σπίτια του Παρισιού