Το στερνοπαίδι της Κυρά- Φανής

Στην Κύπρο

Το πρωί, με μια βαλίτσα και ντυμένους στα πολιτικά, τους πήρε ένα υπηρεσιακό αυτοκίνητο και τους πήγε στο αεροδρόμιο. Στα πρόσωπα και των τριών νεαρών ήταν ζωγραφισμένη η περιέργεια- ποια θα ήταν η αποστολή τους άραγε;

Μπαίνοντας στο αεροπλάνο, ο Λάγιος από συνήθεια έκανε τον σταυρό του. Μετά από λίγες ώρες το αεροπλάνο προσγειώθηκε σε ένα άγνωστο μέρος. Τα τρία παιδιά κατέβηκαν και κοίταξαν γύρω τους, Όταν έφευγαν, είχαν ενημερωθεί για το ότι, επειδή η αποστολή τους ήταν αρκετά μυστική, και για να μην φανούν πως είναι φαντάροι, θα τους περίμεναν τρείς κοπέλες, οι οποίες θα είχαν στο χέρι τους από ένα άσπρο λουλούδι- πιθανώς γαρίφαλο- για να τις αναγνωρίσουν τα παιδιά. Το σημάδι αναγνώρισης για την δικιά τους πλευρά ήταν οι μαύρες βαλίτσες.

Κάποια στιγμή φάνηκαν οι τρείς κοπέλες με τα γαρίφαλα. Αφού αλληλοκοιτάχτηκαν, η μια έδωσε το γαρίφαλό της στον Λοχία, κι αυτός της έδωσε την βαλίτσα του. Το ίδιο έγινε με τα άλλα δυο κορίτσια και τους δυο φαντάρους. Έπειτα, μπήκανε σε ένα παλιό αυτοκίνητο και ξεκινήσανε.

Οδηγούσε μια από τις κοπέλες. Μετά από κάποια ώρα, σταμάτησαν σε ένα εστιατόριο. Αυτή που οδηγούσε, όπως φαινόταν η ανώτερη από τις άλλες δύο, τους ψιθύρισε να πιαστούν από το χέρι, σαν τρία συνηθισμένα ζευγάρια και αρπάζοντας τον Λάγιο από το χέρι τον φίλησε. Έπειτα βγήκαν όλοι μαζί από το αμάξι.

Για να μην δείξουν ότι είναι όλοι μαζί χωρίστηκαν και το κάθε ζευγάρι κάθισε σε διαφορετικό τραπέζι. Προσπαθούσαν να παίξουν τον ρόλο της ευθυμίας, της αισιοδοξίας και της ξενοιασιάς, όπως τους συνέστησε η οδηγός του αυτοκινήτου. Αφού πέρασε η ώρα με διάφορα αστεία και πειράγματα και σκοτείνιασε έξω, η οδηγός τους έκανε νόημα και βγήκαν, ένα –ένα ζευγάρι έξω. Μπήκαν στο αμάξι και η οδηγός έβαλε πάλι μπρός.

Κάνανε μερικές άσκοπες βόλτες στην πόλη για να ελέγξουν αν τους παρακολουθεί κανείς, και έπειτα μπήκανε σε ένα στενό σκοτεινό δρόμο. Η οδηγός πάτησε γκάζι και το κοντέρ του αυτοκινήτου έπιασε 120. Η πύλη του στρατοπέδου ήτανε ανοιχτή και ,χωρίς κανέναν έλεγχο από τον σκοπό, μπήκανε μέσα.

Η κοπέλα που οδηγούσε σταμάτησε μπροστά από το διοικητήριο, από το οποίο αμέσως βγήκε ένας κύριος ντυμένος στα πολιτικά και απευθύνθηκε σε αυτή:

-Ελπίζω να τα καταφέρατε καλά...

-Όχι καλά, άψογα-απάντησε η οδηγός.

-Ωραία- είπε ο διοικητής (γιατί αυτός ήταν).

Η αποστολή σας εσάς τελείωσε.

Οι κοπέλες χαιρέτησαν καλόκαρδα τους δυο φαντάρους και τον Λοχία και η οδηγός είπε:

-Παιδιά καλή τύχη...

Έπειτα απομακρύνθηκαν όλες μαζί.

Ο διοικητής πήρε τους νεαρούς μέσα στο γραφείο του.

-Βρισκόμαστε σε άκρα μυστικότητα παιδιά. Ότι κινήσεις κάνουμε, τις κάνουμε μόνοι μας. Μέχρι και τον καφέ μόνοι τον κάνουμε... Τι να σας προσφέρω; Έχουμε καφέ και αναψυκτικά, τι θα πάρετε;

-Τρείς καφέδες, ευχαριστούμε-απάντησε ο λοχίας.

Ο διοικητής σηκώθηκε και αφού τους πρόσφερε καφέ έβγαλε και ένα πακέτο τσιγάρα. Άπλωσε να τους προσφέρει, αλλά ο λοχίας τον πρόλαβε.

-Ευτυχώς δεν καπνίζουμε...

Ο διοικητής έμεινε ικανοποιημένος από τα λόγια που πέταξαν σαν το γεράκι από το στόμα του λοχία.

-Μπράβο παλικάρια μου, είσαστε σωστοί άντρες και πρώτα με το καλό περιμένω πολλά από εσάς τους τρείς.

Τώρα καθίστε κάνα δύο μέρες να ξεκουραστείτε. Μετά, θα σας δώσω έναν καλό ανιχνευτή για να κάνετε μια καλή αναγνώριση του εδάφους και της περιοχής γενικά, για να ξέρετε να κινηθείτε άνετα, αν χρειαστεί.

Αφού ήπιαν τον καφέ τους, ο διοικητής τους έδειξε το δωμάτιο με τα κρεβάτια, για το πού θα κοιμηθούν. Έπειτα τους καληνύχτισε και έφυγε.

Ο λοχίας κοίταξε τους δυο φαντάρους του και είπε:

-Από όλα αυτά που μας είπε ο διοικητής καταλάβατε τίποτα;

-Ρε παιδιά, από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκαν τα κορίτσια με τα γαρίφαλα στο αεροδρόμιο και μετά από τα όσα είπε ο διοικητής για τις αναγνωρίσεις του εδάφους δεν μου πολυαρέσει το παιχνίδι στο οποίο μπλέξαμε... συμπλήρωσε ο Λάγιος.

Αλλά ας βάλλει το χέρι του ο Θεός- ευχήθηκε και ξάπλωσε να κοιμηθεί.

Μετά από δύο μέρες, ένας μεσόκοπος κύριος τους πήρε για αναγνώριση. Έπρεπε να κάνουν πως ψάχνουν για τρούφες. Ο ηλικιωμένος κύριος είχε σκυλιά ειδικά για αυτή την δουλειά και ο λοχίας με τους φαντάρους είχανε από ένα τσεπάκι στα χέρια. Στην πραγματικότητα δεν μαζεύανε τίποτα, απλά κοιτούσαν το τοπίο για να ξέρουν που να φυλαχτούν και που να κρυφτούν σε δύσκολες ώρες. Απομνημόνευαν την θέση των πηγών νερού, των άγριων καρποφόρων δένδρων και των φαγώσιμων φυτών, καθώς και των περασμάτων διαφυγής. Όλα τούτα θα ήταν πολύτιμα σε μια δύσκολη ώρα.

Δέκα μέρες μετά, τους έριξαν σε έναν λόχο και μια διμοιρία, χωρίς κανείς τους να γνωρίζει την αποστολή τους. Κάπου –κάπου συναντιόταν με τον διοικητή με άκρα μυστικότητα και ενημερωνόταν για τα όσα άκουγε και μάθαινε από γύρω αυτός.