Derya: Bırak ayranlı sade sodayı. Bi içim su olan beni her zerremden içebilirsin.
1 dakikanın ardından elimi ağzıma kapattım. Şok bir ifadeyle telefona bakarken "Naptım lan ben?" diye bağırdım. Ortamın gürültüsüne karışıp yok oldu sesim. Dudaklarım...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Korona vakalarının tavan yaptığı tam o hafta. Pandemi herkesin hayatını şakkadanak değiştirirken benimkini de es geçmedi. Oysa ben yıllardır 1+1 evde kedisiyle yuvarlanıp giden bir kadındım sadece. Tek günahım kedimin yan komşumun evine kaçıp kadının kalp krizi geçirmesine neden olmasıydı. Bana sorarsanız kadının zaten zamanı gelmişti ama gel de bunu onlara anlat.
29 Nisan 2021, saat 15.00. Karantinaya girmemize tam 4 saat kala evimden atılmamla başlıyor benim hikayem. Sırtımda çantam, bir elimde valizim diğer elimde Badem ile kendimi yasağın başlamasına az kaldığı için heyecanla koşuşturan insanların arasında bulduğum an başlıyor.
Herkes marketleri talan ederken ben meydandaki bankta kedimle beraber iflas etmiş ve trilyonlar borçlanmış o adam gibi hissediyordum ve kafama sıkabileceğim bir silahım yoktu şu an.
"Neyse Leyla. Baksana kira, fatura derdi yok en azından." Kendi kendime mırıldanırken önümden sırtında kocaman bir çuval ekmekle geçen adama kaydı gözlerim. İşte ailesini türkiye halkını ekmeğe aç bırakacak kadar seven adam. Biz ekmek yemeyelim ama sen ye amcam. Senin tombiktoş çocukların ve 40'ından sonra devasa bir topa dönmeye başlayan karın yesin. Siz yeyin ben yemeyim. Ben zaten bu saatten sonra anca bok yerim. Bok.
"Kızım Badem. Sen de artık sokaktan üç beş kuş avla da karnını doyur bari. Anan şu an sana pahalı yaş mamalar alacak kadar zengin değil. Sahi ben en son ne zaman zengindim?" •••
