Zaczarowana Herbata

Pochodzenie

Napar z liści herbaty znany jest ludzkości od niemalże pięciu tysiącleci. W tym czasie powstało wiele sposobów obróbki liści oraz przyrządzania samego naparu. Powstała w różnych krajach kultura herbaciana obejmująca nie tylko zagadnienia związane z samym parzeniem herbaty ale także z etykietą, religią, filozofią oraz sztuką w tym muzyką i poezją, a także ceramiką dedykowaną wyłącznie herbacie. W skutek pracy botaników na przestrzeni lat powstawały nowe odmiany herbacianego krzewu co zaowocowało tym, że dziś znamy już 23 gatunki herbaty w 380 odmianach.

Sama roślina wywodzi się z Południowej Azji, a konkretnie z regionu obejmującego Północne Indie, Birmę i Południowe Chiny. Pierwsi jednak zalety picia herbaty docenili Chińczycy i to oni posiadają najstarszą i najbogatszą kulturę z nią związaną. Do Europy herbata trafiła w pierwszej połowie XVI wieku. Nasza herbata do Polski dotarła w 1664 roku z Francji. Pierwsze znane wzmianki o herbacie pojawiają się w liście króla Jana II Kazimierza do żony Ludwiki Marii. Początkowo była traktowana jako ziele lecznicze i zwyczaj picia herbaty rozpowszechnił się dopiero w drugiej połowie XVIII wieku, pomogły w tym również dobre stosunki handlowe pomiędzy Polską i Anglią. Ze względu na wysoką cenę napój ten pity był jedynie na dworze królewskim, dworach magnackich oraz bogatej szlachty i mieszczan. Przez liczne kontakty z Rosją i ZSRR w Polsce, zwłaszcza na utraconych wschodnich terenach, a później wśród repatriantów, często na określenie herbaty używano określenia czaj. Na tych terenach również popularne było urządzenie służące do jej parzenia zwane samowarem.

W gwarze więziennej używa się pochodzącej od czaju formy czajura jako synonimu bardzo mocnego naparu mieszanki herbaty, kawy i tytoniu (np. 6 łyżek herbaty, 6 łyżek kawy, tytoń z jednego papierosa) zalewanego wrzącą wodą gotowaną za pomocą buzały.