Jepi fund!

Prolog.

    Jona preku miqësisht supin e njërës nga vajzat e ardhura atë vit, Antonelës, të fshehur nga flokët e aj të gjatë e të drejtë ngjyrë lajthie, ashtu si sytë e saj të vegjël dhe iu afrua Martinës, që të ulej në të djathtë të saj.

    - Bëjmë lutjen?

    Vajzat miratuan me kokë dhe, pasi thanë lutjen "Para buke" dhe falendëruan Zotin për gjithçka, që u ishte dhënë, u ulën, për të ngrënë në heshtje.

    - Ju bëftë mirë! - drejtoresha u buzëqeshi vajzave, sapo hyri në sallën e ngrënies, uli kokën nga drita e fortë e rrezeve të diellit të futura në kuzhinë, të cilat i ndriçuan më tepër sytë bojëqielli të kthjellët dhe iu afrua kreut të tavolinës.

    - Faleminderit, Motër! - iu përgjigjën ato.

    - Kush nuk ka ardhur?

    - Eri, - tha Martina, ndërsa kalonte gërshetin e flokëve ngjyrë gështenjë pas shpine. - Fola pak më parë me të. Tha, që ishte në trafik dhe do vonohej.

    Antonela e shikoi e habitur. Eri? Por asaj i kishin thënë, se në atë konvikt mund të jetonin vetëm vajza. Mos kishin bërë ndonjë përjashtim në veçanti?

    - Motër, këtë byrekun e kam gatuar unë. - Emanuela tregoi me krenari pjatat e mbushura me byrekë në qendër të tavolinës.

    - Duket, - vërejti Motër Françeska, ndërsa ulej, të hante. - Qenka i djegur!

    Vajzat e tjera qeshën me shakanë e saj, ndërsa Jona vuri buzën në gaz.

    - Jo i gjithi, - specifikoi Emanuela. - Shikoje gotën gjysmë plot, Motër, jo gjysmë bosh.

    Drejtoreshës i erdhi për të qeshur nga argumenti i brunes së veshur me bluzë të zezë dhe tuta sportive blu të mbyllur.

    Në dhomë u pllakos një qetësi e heshtur. Jona nuk e pëlqente heshtjen. Të paktën zhurma nuk e lejonte të përqendrohej në mendimet e saj dhe të vuante dënimin prej tyre.

    - E ke filluar Vajza e Pirenejve? - Arjola pyeti vajzën e ulur përballë saj.

    - Sa të përfundoj Biblën, do merrem me të. - Borelda preu me thikë racionin e byrekut me mish.

    - Nuk e ke mbaruar akoma?

    - Edhe tre pjesë kam, - Borelda puliti ngadalë qepallat e syve kafe të lehtë.

    - Hë? - kërkoi të dinte vazhdimin Arjola. - Si është? Çfarë historish ka?

    - Klasiket nga jeta e përditshme. Kur i lexoj dhe mendoj të tashmen, më duket sikur ne po përsërisim historinë. E gjen veten në shumë raste te disa personazhe. Është libër, që tregon realitetin, por mënyra, se si është shkruar, bën diferencën nga të tjerët.

    - Natyrisht, - ngriti vetullat Arjola.

    - Ama i ka ca histori, që... s'e di, domethënë. Duhet t'i lexosh vetë. - uli zërin Borelda, kur u përgjigj. - Por njëra është shumë, shumë e bukur. Dihet; ndër historitë më të bukura janë ato me dashuri të ndaluar. - studentes i shkëlqyen sytë nga gëzimi, teksa e kujtonte. - Tregon për mbretin Salomon, i cili kishte rënë në dashuri me një vajzë, por ajo ishte e lidhur me dikë tjetër. Sado që ky mundohej ta bënte për vete, ajo nuk kishte fare interes për të. Donte të dashurin e saj. Shërbëtoret e këshillonin, që të hiqte dorë prej atij dhe t'i jepte një mundësi mbretit, por kjo u thoshte, që nuk e zgjedh njeriu se kë do dojë dhe kë nuk do dojë, por zemra dhe zemra e saj e kishte bërë zgjedhjen me kohë, edhe nuk e ndryshonte vendimin për askënd tjetër. Pastaj vjen i dashuri i saj në pallatin ku do martohej kjo vajza dhe i kërkon, që të arratisen nga aty.