Emre: Boyun kaç ki senin?
Milkshake: Öğrenmek istediğine emin misin?
Emre: Evet, neden?
Milkshake: 1.56'yım da ondan ;)
Emre: Ne?
Emre:1.92'yim ben. Sen nasıl sevdin beni??
Milkshake: Mesafe ilişkisi yaşarız diye. Meraklıyım biliyo' musun böyle şeyl...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🧃
İçimi kaplayan sımsıcak hisler ile hemen hırkamı üzerime aldım. Yorgundum ama Emre'nin beni bahçede bekliyor olması bu yorgunluğu üzerimden alıp gitmişti. Kalp atışlarım o kadar hızlıydı ki bir an kalbim duracak zannettim...
Tabii ki de yoklamıştım gerçekten bahçede mi diye. Oradaydı zalımın oğlu.
Büyük bir bahçemiz olduğu için babam bahçeye kamelya yaptırmaya karar vermişti. Yazın orada oturur keyif yapardık. Bahçedeki ağaçların arasında bir yerde de küçüklüğümden beri asla oradan kaldırtmadığım bir salıncak vardı. Çocukluğum bu bahçede geçmişti ve çok fazla eğlenmiştim...
Telefonumu çalışma masasının üzerine bıraktım ve odamdan çıktım. Merdivenleri yavaş yavaş indim. Saat gecenin on ikisini devirmiş, günü noktalamış ve yeni bir gün başlamıştı.
Annemi, babamı ya da kardeşlerimden birini uyandırmak en son istediğim şeydi. Bu yüzden seri ve sessiz adımlarım ile merdivenleri indim. Kapıyı aralayıp derince nefes almıştım ki nefesimi geri veremedim. Karşımda gördüğüm Emre'yle kalbim durdu sanki. Öyle güzel bir his kapladı ki bedenimi sanki çiçek bahçesine düşmüştüm.
Emre beni görür görmez gülümsedi. Nasıl da güzel gülüyordu... Onun gülümsemesine karşı kocaman gülümseyerek selamladım onu. Ve ona doğru birkaç adım attım, o da bana adımlamıştı.
Yanına gittiğimde nasıl hissetmem gerektiğini bilmiyordum. Duygu karmaşası içinde boğuluyordum âdeta. Ne yapmam gerektiğini dahi bilemedim.
Ve bir anda göz yaşlarım dökülmeye başladı.
Sulu göz olmaktan da nefret ediyorum!
"Minik?" dedi yumuşacık sesiyle. Sesi sanki kalbime dokunuyordu. Öyle bir dokunuyordu ki tüm yaraları onarmak için çabalıyordu sanki... Tekrar konuştuğunda biraz azarlar gibiydi ama asla kalbimi kırmadı bu konuşma. "Ama yapma böyle..."
Titrekçe soluduğumda burnum da akmıştı. Lanet olası bedenim! "Dudaklarım..." dedim ağlamam şiddetlenirken. "Nefret ediyorum, dudaklarımdan." Kendimi tecavüze uğramış gibi hissediyordum. Bir bakıma da öyleydi. Kalbim sıkıştı.
Elleri başımın iki yanına tırmandı. "Şşt," diye mırıldandı, tüy gibi hafif sesiyle. Göz yaşlarım durmak yerine biraz daha aktı o an. Kendimi çok kötü hissediyordum.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Elini yanağıma dokundurdu. Asla Berk gibi dokunmadı. Nazik ve tüy gibi hafif dokunuşları vardı. Nefeslendi ve baş parmağını dudaklarıma dokundurdu. Kalbimde bir kibrit yaktılar o an sanki. O kibritin ateşi tüm kalbimi sımsıcak yaptı.
Ben hafifçe yutkunurken onun bakışları dudaklarıma dokundu. İçimde cız eden şeyleri engellemek imkânsızdı. Hele kalp atışlarım.
"Hâlâ-" Ben bir şey diyemeden beni kendine çekti ve ceketi ile beni sardı. Burnum göğsüne isabet ederken, o ferahlatıcı kokusu ciğerlerime nüfuz ederek beni yumuşattı.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Artık geçti, yanındayım," dedi ve o yumuşacık sesiyle ekledi: "Güzelim," Dudaklarını saçlarımın üzerine bastırdı. Bu his beni çıldırtma raddesine getirmişti!
O kadar garip ve güzel bir histi ki...
Çıldırmıştım sanırım.
Rüya mıydı acaba bu yaşadıklarım? Ancak rüyamda gerçekleşecek şeylerdi çünkü şu an yaşadığım şeyler.
Hani kitap karakterleri der ya 'keşke şu an zaman dursa ve ben bu anda kalsam' diye, şu an o hissi o kadar iyi anlamıştım ki... Anlatamazdım...
Ellerim benden habersizce Emre'nin beline dolanmıştı bile. Onun sıcaklığı bedenimi ne de güzel sarıyordu öyle?
Hafifçe yutkundum kulağımı kalbinin altına yasladım, boyumun elvermesi ile. Buradan bile gümbür gümbür çarpan kalp atışlarını duyuyordum... Bir eli başımın arkasında diğer eli sırtımda duruyordu.
Dudaklarını başımdan çekti ve "Üşüyeceksin," dedi. Başımı kaldırıp alttan yüzüne baktım. "Burası hep aradığım sıcaklık," dedim cesaretlenerek. Bazen şu dilimi seviyordum. Güzel işler beceriyorduk onunla.
"Bizi görme ihtimalleri var mahalledekilerinin, minik." Bak şu minik kelimesine öyle bir düşüyordum ki bir daha kalkamıyordum. "Şimdi git ve güzel bir uyku çek." diye fısıldadı. Bu çocuk zaten kalbime zarardı, daha ne istiyordu?
Hem nasıl uyku çekecektim ki şimdi ben? Sen bana sarıldın, saçımdan öptün -bu harekete düşüyorum- güzelim dedin... Nasıl uyuyayım, zalımın oğlu?
"İyi geceler, minik," dediğinde gülümsedim ve belindeki ellerimi çektim. Sıcağa alışıvermiştim hemen, iki dakikada.
"İyi geceler," dedim. Benim de ona bir lakap takmam gerekiyor muydu? Buna saatlerce kafa yormam lazımdı ama benim saniyelerim vardı, onlarla boğuşuyordum. Yutkundum ve "Zalımın oğlu," deyiverdim. O anlık yine bir gaza gelme ile olmuştu bu. Ama seviyordum anlık gaza gelmelerimi. Seviyordum kendimi.
Ondan ayrıldığımda hâlâ gülümsüyordum. Yapışmıştı şu gülümseme. Gitmiyordu, gitmeyecekti de büyük ihtimalle.
"Tatlı rüyalar." dedim ve arkamı döndüm. 'Rüyanda beni gör' desem çok abartmış olurdum, sustum. Kapıdan içeri girdiğimde kapıyı kapattım ve sırtımı kapıya dayadım. Kalp atışlarımın hızı biraz olsun durulmuyordu.
Kalbime ve aklıma zararsın; zalımın oğlu.
Ellerimi kalbime bastırdım. "Tamam, sakin ol," diye fısıldadım. "Nasıl olayım pekii?" dedim yine kendi kendime. "Sarıldı bana?" Manyak gibi kendi kendimle konuşmaya başladığımda duruldum biraz.
Cemre olarak mutluydum, çokça... Ama Milkshake? O nasıl davranacaktı? En iyisi her şey uzamadan gidip Emre'ye, Milkshake benim demekti...
Evet, olmalıydı böyle bir şey.
🧃
Evettt, bölüm nasıldı?
Milkshake'i yazarken çok eğleniyorum, umarım sizde okurken eğleniyorsunuzdur, milkshakelerim ❤️🌼
