Milkshake | Texting

2.4

Arkadaşlar bu Wattpad iyice çığırından çıktı jfjddkdmmddmmdmdmd

Sinirlerim bozuldu, medya görünmüyor... Her şey tamamdı sanki bir de bu çıktı jfjfndnlandia!znfijdnesmfh

Neyse, keyifli okumalar ❤️🌼

🧃

"Ya ben şu Elif'i boğacağım, az kaldı." dedim sinirle. Bu kız cidden ne istiyordu cidden benden? Benim sevdiklerimden?! Elif'le ortaokuldan beri tanışıyorduk. İlk başlarda çok iyi iki arkadaştık ama sonralardan sebebini bilmediğim bir şekilde benden nefret etmeye başlamıştı. Bu nefret giderek büyümüştü ve beni kendinden iyice soğutmuştu...

"Ya kanka boşver şu kızı," diyen ve bir yandan da tıkınmakla uğraşan Ece'ye göz devirdim. "Ya seni kıskandığı bariz bir şekilde ortada. Neden böyle yaptığını anla artık."

"Emre ne alaka ama?" Cidden Emre'ye olan hislerimi bu kadar belli etmiş miydim?

"Senin Emre'yi sevdiğini bir Emre anlamadı zaten," Sakince söyledikleri karşısında minik gözlerim kocaman oldu. Bu kadar belli ediyor muydum?

"Ne?" dedim elimdeki tostu masaya bırakırken. Ekmek boğazımda kalmadan yutmuştum. "Ya ben bu kadar belli ediyor muyum, amk?" dediğimde başını salladı.

"Emre ya cidden anlamadı ya da salağa yatıyor..." Emre, zeki birisiydi ve anlamamış olması -ben böyle belli ediyorsam- imkânsızdı. Allah'ım başıma bir de bu çıktı.

"Ya ben iki aydır Emre'ye yazıyorum. Karşına çıkacağım."

"Emin misin?" Başımı salladım. Daha fazla uzamaması gerekiyordu. Yutkundum. Allah'ım sen bana yardım et, amin. "Bak dönüşü olmayacak." dedi. Biliyordum ama iki aydır ondan saklanıyordum ve sanırım zamanı gelmişti.

"Zamanı geldi bence," dedim. "Emre, ona karşı hissettiğim şeyi anladı; mesajlarımdan."

"Yarın maç var, nasıl açıklayacaksın," dediğine karşı başımı salladım. "Haklısın. Yarın çok da yorulur. En güzeli cumartesi günü karşına çıkmak." dedim mırıldanarak.

"Tamam. Bak iyice düşün?" Beni iyi tanıyordu. Böyle kararları hemen alır, yaptıktan sonra pişman olurdum ben çünkü. Bu kadar yoklama nedeni buydu.

"Off," dedim ve sandalyeden kalktım. "Vazgeçirmeye çalışıyorsan beni, doğru yoldasın. Ama ben eminim. Hadi kalk, öğle arası bitti."

Gözlerimin içine baktı. Hâlâ yokluyordu beni, manyak.

🧃

"Yine matematik," diye sızlandığımda hemen yan tarafımdaki Emre kısık bir gülüş bahşetti. "Kurtulmak yok," Bu matematikten çektiğimiz neydi bizim?

"Yok." dedi o da. Sonra tekrar hocanın tahtaya yazdığı şeylere odaklandı. Off nasıl diyecektim ben ona, ben senin anoniminim diye? Hayır, ben ona kendimi alıştırıp karşına çıkacaktım yani. Bir anda bodoslama dalmıştı hayatıma... Zalımın oğlu... Meriç'in de aklına tüküreyim. Emre'yle üç yıldır uzaktandı yani arkadaşlıkları. Arkadaş bile değillerdi. Rakiplardi onlar ya.

Böyle işin amk.

Tekrar dersi dinlemeye koyuldum. Bundan da bir şey anlamıyorum zaten...

Matematik dersi de bittiğinde nihayet derslere nokta koymuştuk. Çantamı topladığımda Emre'de toplamıştı. Birlikte sınıftan çıktığımızda, "Minik, ben antrenmana gideceğim. Sen benim çantayı da alsana?" dedi sorar gibi. Neyi kabul ettiğimi bilmeyerek başımı salladım. Hadi ama! Şu an takıldığım tek şey onun dudakları arasından süzülen minik kelimesiydi.

Sakin kalbim. Şu an değil.

Çantasını bana uzattığında hemen aldım. Allah'ım, kalbim yerinden çıkmadan eve ulaştır beni.

Sen niye beni arkadaşın olarak görüyorsun ki? Yani ben seni bu kadar severken beni cidden görmüyor musun yoksa salağa mı yatıyorsun?

Emre bir iki adım ata atmaz arkasından seslendim. "Emre!" Arkasını hemen dönüp bana baktı. "Sen salak mısın?" Hay benim dilimi eşek arısı soksun.

"Ne?" dedi gülüp. Tamam, dur bir Cemre. Şu an düşme. Sırası değil ya hani.

"Boşver," dedim. Zaten bende hata. Birine salak mısın diye sorulur muydu?

"Ne merak ediyorsun? O zihninde neler dolanıyor, minik? İnan ki çok merak ediyorum,"

Yiaaa minik miyim gerçekten, diye bir soru sormadım tabii ki de. Miniğim biliyorum yani...

"Bir gün her şeyi anlarsın," dedim. İki gün sonra karşına çıkacak mıydım yoksa çıkmayacak mıydım, gerçekten bilmiyordum. Bu çocuk bana bir umut veriyor bir en iyi arkadaşımsın diyordu...

Hay ben böyle işin...

🧃

Çıkacak mıydı, çıkmayacak mıydı??