''Zijn jullie er allemaal? Dan kunnen we beginnen!'' Mevrouw Rollins stond voor het groepje leerlingen in de gang van het schoolgebouw. Het leek haar een goed idee om de leerlingen wat beweging te geven in plaats van ze de hele nacht in het lokaal te laten zitten. Iedereen behalve Chris, Sam, en Jeremy begon te gapen. Dit beloofde nog een lange nacht te worden.
Danny haalde zijn pen weer uit zijn broekzak en begon er maar weer op te kauwen. Hij verveelde zich nu al. ''Oké, dit is dus echt zó suf. Ik bedoel... kijken naar het donker? Whatever!''. Danny's blik viel op Wendy, die blijkbaar zonder dat Rollins het door had met een vriendin via de telefoon zat te praten. Verder was er niet zoveel interessants. Roy en Ralph vonden het helemaal geweldig om alles aan te raken omdat het 'anders' was in het donker. Lola was met Mark aan het kletsen, die over iets aan het opscheppen was. Sam, Chris, Jeremy, en Starmona luisterden naar mevrouw Rollins, al leek Starmona's aandacht toch meer bij Chris dan bij de les te zijn, en Cathy... die vond het nogal spannend en keek overal om zich heen. Plots kreeg Danny een idee. Hij zocht in zijn rugzak en haalde er een nepspin uit de fopwinkel uit. Met een grijns op zijn gezicht gooide hij de spin richting Starmona, en riep keihard: ''Kijk uit! Vogelspin!'' De spin raakte Starmona's achterhoofd. ''Aah!'' gilde ze terwijl ze uit angst bovenop Chris sprong, die zijn evenwicht verloor en Sam omver duwde. Niet veel later lag iedereen behalve Danny die er een eindje achteraan liep, fluitend alsof hij van niets wist, op de grond. ''Yay, domino!'' riep Cathy blij terwijl ze weer overeind sprong. Mevrouw Rollins wreef met een pijnlijk gezicht over haar rug heen. ''Wie deed dat?'' gromde ze. Iedereen keek en wees meteen naar Starmona. ''Zij begon'' zei Roy. ''Wat? Het is niet mijn schuld! Er was een vogelspin!'' stamelde Starmona terwijl ze de grond af zocht naar de spin. ''Er zijn helemaal geen vogelspinnen in dit deel van de wereld. En ze lopen al helemaal niet op een school rond'' merkte Jeremy op terwijl hij zijn bril wat rechter op zijn hoofd zette. ''Maar hij was er echt! Danny zei het!'' hield Starmona vol. Mevrouw Rollins bukte zich om wat van de grond op te pakken. ''Wat is dit nou weer?'' vroeg ze terwijl ze het voor haar gezicht hield. Het was de nepspin van Danny. ''Dat is een spin'' antwoordde Danny droog. ''Volgens mij is die van...'' Hij kon zijn zin niet afmaken. ''Jou. Of niet soms?'' onderbrak Mark hem met een gemene grijns op zijn gezicht. Danny gromde. ''Danny!'' brulde Starmona kwaad. ''Hoe kun je?!'' Lola kwam naast haar vriendin staan en knikte instemmend. ''Soldaat Daniel! Voorop!'' beval mevrouw Rollins hem als straf. Zo kon ze hem tenminste goed in de gaten houden en haalde hij geen rare streken meer uit. Al zuchtend maakte Danny zijn weg naar voren. ''Mijn schoenen zijn beschadigd! Door jou, Danny!'' klaagde Wendy luidkeels. Ralph kwam samen met Roy naar voren om naast Danny te kunnen lopen. Dit leek hen het juiste moment om Danny eens flink te plagen, nu hij van mevrouw Rollins de leiding moest nemen. ''Hé Daniel, kun je me uitleggen wat donker is?'' vroeg Ralph hem spottend. Danny leek zijn taak heel serieus te nemen. ''Nou, donker is...'' begon hij nonchalant, maar werd onderbreken door een enge schreeuw vanuit de verte.
Ralph en Roy keken elkaar aan. Hun gezichten waren spierwit. ''Dat is... Dat is...'' stotterde Ralph angstig. ''Het school spook!'' maakte Roy al net zo angstig zijn zin af, en ze renden er schreeuwend vandoor. ''Die hebben te veel films gezien'' merkte Chris droog op. ''Maar... wat was die schreeuw dan?'' vroeg Cathy nieuwsgierig aan Danny, die zijn schouders op haalde omdat hij het ook niet wist. ''Doorlopen soldaat. Ik heb niet de hele dag... euh nacht de tijd'' mopperde mevrouw Rollins tegen Danny. ''En Roy en Ralph dan? Moeten we hen niet zoeken?'' vroeg Sam. ''Die komen straks wel weer terug'' bromde mevrouw Rollins. Zuchtend liep de groep achter Danny en mevrouw Rollins aan. Sam fluisterde wat tegen Chris en ze gaven elkaar een knipoog, waarna Sam onopgemerkt wegsloop, al bleef dat niet lang onopgemerkt. Al gauw had mevrouw Rollins het door. ''Heeft iemand Samantha gezien?'' Cathy haalde haar schouders op. ''Ik weet het niet''. De rest leek het ook niet te weten.
Plots werd de deur van een kluisje open gegooid. Ralph stak vliegensvlug zijn hoofd naar buiten en keek schichtig om zich heen. ''Ik zei het toch, het is het school spook, die nu Sam heeft ontvoerd!'' Mevrouw Rollins greep de gillende Ralph bij zijn oor en trok hem zijn kluisje uit. ''Niks spook. Een te grote fantasie zul je bedoelen''. Cathy begon te grinniken. Ze keek naar het kluisje. ''Hee, waar is Roy?'' Ralph wierp een blik achter hem en raakte meteen in paniek. ''Hij stond net nog achter me! Roy? Waar ben je?!'' ''Rustig nou maar, Ralph''. Mevrouw Rollins deed een poging hem te kalmeren. ''Hij is vast gewoon even naar de wc, ofzo'' zei ze, al was ze er zelf ook niet helemaal gerust op.
In de tussentijd probeerde Danny Mark bang te maken door hem spookverhalen te vertellen. ''En toen at de man al zijn vingers vlak voor het gezicht van zijn beste vriend op...'' vertelde Danny op griezelige toon. Mark gaapte verveeld. ''Saaaai. Ik ben voor helemaal niets of niemand bang''. Hij voelde dat hij vanachter op zijn schouder op werd aangetikt. ''Haha, Danny of Lola, ik weet dat een van jullie het is. Erg grappig'' klonk het sarcastisch van Mark af. ''Waar heb je het over?'' vroeg Lola verbaasd terwijl ze naast Danny kwam staan. Mark's gezicht begon wit weg te trekken. ''Maar... als jullie...'' stamelde hij, maar veel verder kwam hij niet want hij werd opnieuw op zijn schouder aangetikt. Hij slaakte een gil en rende ervandoor, maar botste tegen Ralph op die midden in het gangpad stond met mevrouw Rollins. ''Ja, hallo? Ben ik zo eng zonder mijn make-up op?'' vroeg Wendy terwijl ze een wenkbrauw op trok. Danny begon keihard te lachen. ''Haha, ik dacht dat jij nergens bang voor was'' gierde hij tegen Mark, die hem (en Wendy ook) met een boze blik aanstaarde. Plots klonk er een tweede schreeuw. ''Was dat...?'' Danny pauzeerde midden in zijn zin en wisselde een blik met Lola, die naast hem stond. ''Sam?!'' riepen ze in koor uit. Mevrouw Rollins probeerde de leerlingen die nu langzaam in paniek begonnen te raken te kalmeren. ''Rustig iedereen! Geen zorgen, Samantha heeft vast ergens een spin gezien''. ''Wij gaan wel even kijken'' stelde Chris snel voor terwijl hij Danny, Cathy, Starmona en Lola wenkte om met hem mee te gaan. ''Nee! Nee! Ik wil niet!"' sputterde Lola tegen. ''Straks is het echt een spook!'' riep ze angstig terwijl ze zich aan Marks arm vast klampte. Chris rolde met zijn ogen, en wilde haar al achterlaten, maar mevrouw Rollins legde een hand op zijn schouder. ''We gaan met zijn allen wel kijken'' zei ze.
Ze liepen met zijn allen door de gangen, naar de plek waar Sams schreeuw vandaan was gekomen. Met een zaklamp in zijn hand bleef Danny staan voor de deuren van de kelder. ''Volgens mij kwam het hier vandaan'' zei hij, waarop mevrouw Rollins het voortouw nam en de deuren opende. Achter de deuren wachtte haar de schrik van haar leven. Een hele grote, lelijke, groene alien staarde haar met een boos gezicht aan, en boven hem hing een kooi met daarin... ''Sam!'' riep Starmona uit bij de aanblik van haar vriendin in de kooi. De alien slaakte een boze kreet. In zijn hand hield hij een soort afstandsbediening, en drukte op een knopje. Er kwamen een soort laserstralen uit. De stralen werden op Starmona afgevuurd. ''Starmona, kijk uit!'' waarschuwde Sam haar. Starmona kon nog net op tijd aan de kant springen, maar daardoor werd Jeremy, die achter haar stond, geraakt. Vanuit het niets verdween hij. ''Jeremy?'' riep Chris geschrokken. Een paar seconden later verscheen er een gedaante in de kooi naast Sam. Het was Jeremy. Achter hen verscheen nu ook een gestalte. De gestalte kwam langzaam naar voren uit het donker, en Ralphs gezicht stond stijf van schrik. ''Roy!'' riep hij. ''Alles oké daar?'' Roy opende zijn mond om wat te zeggen, maar werd onderbroken door de alien die woest begon te brullen. ''Grrr! Zeeko houd niet van aardlingen die zijn gemene plannen komen verstoren!'' De alien greep zijn afstandsbediening weer en stuurde een laserstraal op Cathy af, die de straal niet kon ontwijken omdat het zo onverwachts was. Niet veel later zat daarom ook Cathy in de kooi.
Lola keek om zich heen. Alleen Danny, Chris, Starmona, Mark, Wendy, Ralph, en mevrouw Rollins stonden er nog. Als Zeeko zo door ging zouden ze met niet veel meer over blijven. Danny bewoog zijn hand richting zijn rugzak, waar zijn blaster in zat, maar Lola kon hem nog net op tijd tegenhouden. ''De anderen mogen niet van de MBC weten'' fluisterde ze naar hem. Danny kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Natuurlijk. ''Das waar ook'' gromde hij. ''Maar wat moeten we dan?'' Intussen was Starmona al naar voren gelopen, naar de alien. ''Wat wil je? Laat onze vrienden gaan!'' riep ze dapper terwijl ze ondertussen wat stralen ontweek. De alien begon kwaadaardig te lachen. ''Goed... maar pas als jullie mij brengen wat ik hebben wil''. ''Wat dan, en waar kunnen we dat vinden?'' viel Chris haar bij, die nu naast Starmona was gaan staan. ''De kroon der diamanten'' antwoordde de alien. ''Hij zit achter een deur in het paleis van Diamantstad verborgen, op mijn thuisplaneet, maar als jullie die deur willen openen zullen jullie eerst de sleutel moeten herstellen, waarvan 5 stukken verspreid liggen over verschillende plekken''. Mark sloeg zijn armen over elkaar. ''En waarom zoek je die niet gewoon zelf?'' vroeg hij arrogant. ''Alleen iemand die niet uit dezelfde dimensie komt kan de sleutel weer in elkaar zetten en de kroon pakken'' antwoordde Zeeko ongeduldig. Danny deed nu ook een stap naar voren. ''Dat lukt ons wel'' zei hij. ''We doen alles om Sam en Cathy te redden!'' ''En Roy!'' voegde Ralph direct toe. ''Ik ben er ook nog hoor'' klonk het op de achtergrond van Jeremy af. ''Weet je het wel zeker?'' vroeg Zeeko, Jeremy negerend. Er stond een gemene grijns op zijn gezicht. ''De stukken worden bewaakt door de verschrikkelijkste en meest kwaadaardigste wezens. Tot nu toe is niemand er levend vandaan gekomen''. Mark en Wendy wisselden een angstige blik met elkaar bij het horen van dat laatste, en mevrouw Rollins hield het niet meer. Ze rende gillend naar buiten. Nog voor Mark of Wendy, of iemand anders, hetzelfde kon doen viel de deur achter mevrouw Rollins met een harde klap dicht. Wendy gaf een ruk aan de deur, maar er gebeurde niets. De deur gaf niet mee. ''Op slot'' hijgde ze. ''Jullie kunnen niet ontsnappen'' zei de alien. ''Dus, nemen jullie de uitdaging aan of niet?'' Danny opende zijn mond al om iets te zeggen. Hij dacht dat hij de enige zou zijn, maar tot zijn verbazing was Ralph hem voor. ''We doen het!'' zei Ralph op vastberaden toon. Hij keek naar Roy. ''Ik kom je redden, gast!'' riep hij naar zijn beste vriend. Roy stak zijn duim op als antwoord. Zeeko richtte met zijn afstandsbediening op de muur, en uit het niets verscheen er een portaal waar groen licht uit straalde. ''Moeten we daar doorheen?'' stamelde Wendy. ''Dat wil ik niet hoor! Straks wordt mijn kleding nog groen!'' Ook Mark keek met een twijfelachtige blik naar zijn dure merkkleding. Lola slaakte een diepe zucht. ''Niet zeuren. Kom nou maar gewoon mee''. Ze pakte Mark bij zijn arm en sleepte hem mee richting het portaal. De rest volgde. Een voor een liepen ze het portaal door.
Toen ze weer uit het portaal kwamen stonden ze buiten, aan de rand van een bos. ''Waar zijn we?'' vroeg Starmona terwijl ze verwonderd om haar heen keek. ''In een andere dimensie, denk ik'' gaf Chris haar antwoord. ''Duh, dat heeft die Zeeko toch net gezegd'' reageerde Mark spottend, waarop Chris hem een boze blik toewierp. Ralph negeerde hun gekibbel en liep naar een boom aan de rand van het bos toe. Hij bukte zich om iets op te kunnen rapen. ''Wat heb je daar?'' vroeg Wendy nieuwsgierig terwijl ze naar hem toe kwam lopen. Ze boog zich over zijn schouder heen om mee te kunnen kijken, maar dat had ze beter niet kunnen doen. Ze slaakte een gil en viel van schrik op de grond. Dit zorgde ervoor dat iedereen, zelfs Mark en Chris die ruzie aan het maken waren, op keek en naar het tweetal toe kwam om te kijken wat er aan de hand was. Tegen de boom aan lagen een aantal skeletten. Ze moesten er al een tijd liggen, aangezien er naast de botten niks van hun lichaam meer over was. ''Vast anderen die het voor ons geprobeerd hebben en niet overleefd hebben'' mompelde Chris in zichzelf. Naast de skeletten lagen ook twee zwaarden. Ralph had er al eerder een opgepakt. Danny pakte er ook een op, en Chris wilde de laatste al oppakken maar Mark beukte hem aan de kant en pakte het laatste zwaard op. ''Hee, die wilde ik!'' protesteerde Chris. Danny trok zijn zwaard al en stak die dreigend naar Mark uit, die al hetzelfde deed. De twee jongens stonden met hun zwaarden tegenover elkaar, klaar om de ander aan te vallen, tot Lola tussenbeide sprong. ''Niet vechten'' waarschuwde ze. ''We moeten samenwerken om de anderen te redden''. Ze konden niet anders dan toegeven dat Lola gelijk had. Ze lieten beide, niet van harte, langzaam hun zwaard zakken. Starmona legde haar hand op Chris' schouder. ''Jij hebt zo'n zwaard toch helemaal niet nodig, je bent toch slim genoeg om oplossingen te vinden zonder te moeten vechten'' probeerde ze hem op te vrolijken. Er verscheen een lichte glimlach op Chris zijn gezicht.
''Hee, kom eens, ik heb iets gevonden'' klonk het van Ralph af. Hij had de skeletten doorzocht terwijl de anderen bezig waren, en kwam overeind met een stuk papier in zijn handen. ''Het is een kaart'' verklaarde hij terwijl hij het aan de anderen liet zien. ''Volgens deze kaart ligt een stuk van de sleutel niet heel ver hiervandaan. We moeten naar de bloemenweide''. ''Je maakt een grapje zeker''. Mark begon spottend te lachen. ''Hou op!'' gromde Danny naar hem terwijl zijn hand opnieuw naar zijn zwaard ging. De lach verdween al snel van Marks gezicht. ''Hou zelf op'' snauwde hij terug. ''Jongens, wat zei ik nou?'' reageerde Lola geïrriteerd terwijl ze de jongens uit elkaar hield. Ralph negeerde hen gewoon. ''We moeten die kant op''. Hij wees het bos in. ''Dat meen je niet, hè?'' zuchtte Wendy diep terwijl ze naar haar schoenen keek. Toen de rest al begon te lopen besefte ze dat ze geen andere keus had, en ging de rest achterna. Lola liep er een eindje achteraan met Mark en Danny naast haar. Ze wilde met Mark praten, maar hij staarde zo kwaad voor zich uit dat ze niet durfde, waardoor ze zich maar tot Danny wende. ''Denk je dat het ons gaat lukken om de stukken van de sleutel te vinden?'' vroeg ze onzeker op zachte toon aan hem. Danny keek haar aan. ''Vinden is het een ding'' zei hij. ''We moeten ze ook nog te pakken krijgen zonder vermoord te worden''. Hij dacht terug aan de skeletten die bij de ingang van het bos lagen en er ging een rilling door hem heen. Zo wilde hij niet eindigen. Hij zag dezelfde angst op Lola's gezicht, stootte haar aan, en gaf haar een knipoog. ''Geen zorgen, De Danny is hier en hij zal jou en de anderen beschermen'' zei hij dapper. ''Behalve Mark dan'' voegde hij er daarna nog snel naartoe terwijl hij een snelle blik achter hem, op Mark, wierp. Lola kon het niet helpen om in de lach te schieten.
Na een tijdje door het bos te hebben gelopen was het inmiddels middernacht. Ralph gooide zijn rugzak met spullen op de grond. ''We kunnen maar beter wat gaan rusten. Dan kunnen we morgen uitgerust en in daglicht de eerste sleutel gaan zoeken''. ''Wat? Maar het is hier vies en wie weet wat er langskomt?'' sputterde Wendy, die het echt niet zag zitten om in het bos te blijven slapen, tegen. ''Daar heb je een punt...'' Ralph dacht na. Hij doelde vooral op het laatste wat Wendy gezegd had. Dat het er vies was kon hem niets schelen, hij had wel smerigere streken uitgehaald met Roy op school. ''We houden om beurten de wacht. Danny eerst, dan Chris, dan Mark, en ik zal als laatste gaan'' stelde hij voor. Danny knikte om te laten zien dat hij het er mee eens was. Hij zocht een boom op en ging er tegen aan zitten, klaar om de wacht te houden. Iedereen zocht een plekje op om te kunnen slapen. Wendy inspecteerde de grond eerst grondig op beestjes of andere vieze dingen voor ze eindelijk ging liggen. Lola zocht een plekje naast Mark op, maar toen hij haar zag draaide hij zich op zijn zij en negeerde haar. Lola zuchtte diep en stond toen maar weer op. Zo kon ze toch niet slapen. Ze liep naar Danny, die als een van de enigen nog wakker was, toe en ging naast hem bij de boom zitten. ''Moet jij niet slapen?'' vroeg Danny zachtjes toen ze ging zitten. Lola schudde haar hoofd. ''Ik ben niet moe'' antwoordde ze droevig. Danny legde een hand op haar schouder. ''Hey, gaat het wel met je? Je ziet er zo verdrietig uit'' vroeg hij bezorgd. Lola slaakte opnieuw een diepe zucht. ''Ja, het gaat wel'' loog ze. ''Ik ga wel slapen''. Ze legde haar rugzak neer als hoofdkussen en ging op de grond naast Danny liggen. Danny wierp een laatste bezorgde blik op haar, en bleef de wacht naast haar houden tot hij er zeker was dat ze eindelijk in slaap was gevallen. Toen stond hij op om Chris wakker te maken voor de wacht. Het zou de volgende morgen een zware dag worden.
YOU ARE READING
❥Monster Buster Club NEXT: De Film ✧Nederlands✧
Adventure[Cover wordt later geupdate! Deze cover is officieel voor de gewone NEXT story]. Beschrijving volgt nog(:
