Karadelik

1- 'Memnun Oldum...'

...
Medya : Maral Alkan
...

Kaç saattir uçaktaydım bilmiyorum.Muhtemelen 2 saat olmuştur.Kafamı yanımda oturan hiç tanımadığım, belki de hayatımda daha önce hiç görmediğim yaşlı kadına baktım.Uyuyordu...Gözlükleri burnundan neredeyse düşecekti.Kafamı bu sefer sağ tarafımda kalan cama çevirdim.Bulutların üstündeydik ve güneşin gözleri kamaştıran ışığıyla gözlerimi kapadım.Derin bir nefes alıp özgür olmanın tadını çıkardım.Her şeyden kaçmak ilk defa bana iyi gelmişti...Yüzümde belli belirsiz bir tebessüm belirdi...

"Yolculuk nereye kızım?"

O kadar dalmıştım ki yanımda oturan yaşlı kadının sesiyle yerimden sıçradım.Gözlerimi kırpıştırıp kadına baktım.Ne saçma soruydu bu? Aynı uçaktaydık....

"İstanbul'a gidiyorum teyze.Aynı uçakta oluğumuza göre sende oraya gidiyorsun değil mi?" Dedim gülümseyerek.

"Aynen öyle.Pekii seni oralara atan ne ?"

Neden bunları soruyordu? Gözlerimi kısıp,

"Ailevi meseleler.Siz?" Dedim.

"Ben gezginim kızım.34 ülke gezdim , gördüm.Şimdi sıra Türkiye'de."

"Çok beğeneceksiniz emin olun.Türkçe'niz baya gelişmiş.Şaşırdım doğrusu!" Dedim gülerek.

Kadın gülüp,

"Babam Türktür benim.Ama hiç onun memleketine gitme gibi bir şansım olmadı.Ama artık var ..."

"Ne güzel...Umarım beğenirsiniz ülkemizi."

"Beğenirim tabii ki....Adın ne kızım?"

Adım...Adımı babam koymuştu...Babam, hatırlamak istemediğim biriydi.Tam onu unutmuş gibi yapıyorken yine karşıma çıkmıştı...

"Maral...Maral Alkan"

Adımı söylerken gözlerimin dolduğunu fark etmemiştim bile...

"Memnun oldum kızım.Ben de Neriman Gürbüz." Dedi kadın gülümseyerek.

"Bende memnun oldum." Dedim.

"Adının anlamı çok güzel...Gözlerin de tıpkı bir maralın gözleri gibi..." dedi kadın.

"Çok teşekkür ederim ama adımı pek sevmem."

"Neden ?"

"Biraz uzun hikaye..." dedim gülümseyerek.

"Kusura bakma kızım biraz fazla meraklıyımdır da ben ." Dedi gülerek.

"Ne iş yapıyorsun ? Yoksa öğrenci misin?" Dedi kadın.

"Ben doktorum.Yani...Bu yıl başlayacağım inşallah."

"Yaa ne kadar güzel.Seni alan yaşadı valla!" Dedi gülerek.

Bende güldüm ... Kafamı tekrardan cama çevirdim ve alçaldığımızı fark ettim.

"İniyor muyuz?" Dedim Neriman teyzeye.

"Galiba iniyoruz Maral kızım."

İstanbul'a en son 9 yaşımdayken gelmiştim ve o günden bu yana çok şey değişmişti...Her şey o kadar güzel duruyordu ki...Sanırım yuvama geri dönmüştüm...Sanki beni çeken bir şeyler vardı bu sokaklarda, havada, insanlarda ...

Uçak gittikçe alçalmıştı.Pisti görmüştüm...İstanbul Havaalanı'na ilk defa inecektim.Havaalanı oldukça büyük duruyordu...Uçak yumuşak bir iniş yaptıktan sonra gittikçe yavaşlayıp durmuştu...İnme vakti gelmişti...Bu toprağa basmayalı , bu havayı solumayalı yaklaşık 12-13 yıl olacaktı.Uçaktan valizimi aldıktan sonra çıkış yerinden diğer insanları takip edip uçaktan çıktım. Arkamdan gelen Neriman teyzeye dönüp sıkıca sarıldım.