" Gerçekten bir metresin kızına bakacak kadar aptal mısın?" Burnundan alaylı bir ses çıkardı ve hafifte gülüp devam etti. "Aileni bozan bir metresin kızına?"
____________
❗Abi-kardeş aşkı kesinlikle yoktur. Bu kitap iki üvey kardeşin, kardeş olmasın...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
******** Sınır: 300 vote 150 yorum ******** Bazen çok üzülürüz, gerçekten ölmek isteriz. Bu bir olay yada bir çok olayda hissettiğimiz şeylerdir. Birini kaybetme korkusu yaşadıysanız gerçekten bu dediğimi anlarsınız. Hayatımda kime değer verdiysem ya gitti ya öldü. Ve o zaman ölmek istedim iki durumda da. Annem tam bir şerefsiz, hatta bazı insanların gözünde sürtüktü. Ama kimse onun hayatını bilmiyordu. İyi biriydi ama sesini çıkarmazdı hiç bir zaman haklı da olsa haksız da olsa. Ben annemden öğrendim sesimi çıkarmayı, onun sesini çıkarmamasından öğrendim sesimi çıkarmayı. Ne kadar ironik değil mi?
Önüme uzatılan su ile düşünce dünyamdan çıktım ve suyu uzatan kişiye baktım.
Alperen abinin arkadaşı olmalıydı. Ameliyata girdikten sonra altı kişi üniformaları ile koşarak buraya gelmişlerdi.
"Teşekkür ederim." Diye mırıldanıp suyu elinden aldım. 'Bir şey değil' der gibi omzuna hafifçe vurup tebessüm etti.
Suyu titreyen ellerimle içtim ve çöpünü attım.
Kaç saattir burdaydık hala bir ses seda yoktu. Çıldırcaktım en sonunda o olacaktı.
Yarım saat önce kan grubumuzu sormuşlardı. Benimki uyuyordu ama yaşım ve kilomdan dolayı benden almamışlardı. Alperen abinin bir kaç arkadaşından almışlardı.
" İyisin, değil mi?" Dedi birisi. Yüzüne bakmadan kafa salladım. İnsanlarla iletişime girmeye hala çekiniyordum.
Kafamı hastane duvarına yasladım ve gözlerimi kapattım...
14 Yıl Önce (Yazardan)
Hayat hanım evinin küçük salonunda sağ sola gidip duruyordu.
Sıçmıştı, bu sefer büyük sıçmıştı.
Elindeki gebelik testlerine baktı. Emin olamayıp 5 tane yapmıştı ve hepside çift çizgiydi!
Kafayı yiyecekti! Daha önemlisi ne yapacaktı? Bir bebeğe bakacak maddi durumu bırak psikolojisi bile yoktu ki.
Çıldıracaktı.
Hızlıca üzerini giyindi ve hastaneye gitmek için yola çıktı.
Gebelik testlerinin yüzde yüzü doğru olacak diye bir şey yoktu sonuçta değil mi? En azından güvenilir olması için kan testi de yaptırmasında yarar vardı.
Hastaneye gittikten sonra resepsiyona gitti ve durumunu söyledi. Kısa bir beklemenin ardından kan testi yapıldı.
Sonucun 3 saat sonra çıkacağını öğrendi. Ve düşüncelere daldı. Bir çocuk sahibi olmaya hazır değildi. Hele bir anne olmaya...
Babasız mı büyüyecekti?
Belki doğurduktan sonra evlatlık verirdi? Ama bu düşüncesinden anında vazgeçti. Annesiz ve babasız büyümenin zorluğunu biliyordu. O hissi kendi çocuğuna da yaşatamazdı.
