A city ေရာက္တာနဲ႔ မ်က္လံုးအားခြဲစိတ္ၿပီး
တစ္ပတ္အၾကာတြင္ ပီတာရဲ႕အျမင္အာရံုဟာ
ျပန္ေကာင္းလာခဲ့သည္။
"ေလာေလာဆယ္ေတါ့ေနကာမ်က္မွန္တပ္
ထားပါ"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေဒါက္တာ"
"မလိုပါဘူး ငယ္ငယ္ထဲကမျမင္ရတာဆိုေတာ့
နဲနဲခက္ခဲ့တယ္ TV ေတြေတာ႔မေပးၾကည့္နဲ႔အံုး"
ဆရာဝန္ထြက္သြားမွ ဒီမြန္က ပီတာနားဝင္
ထိုင္လိုက္သည္။
"ဘယ္လိုလဲ ကိုယ္ေခ်ာလား"
"အင္း "
"ဟက္...လမ္းေလ်ာက္ခ်င္လား ဒီေဆးရံုမွာ
ကိုယ့္မိတ္ေဆြ႐ွိတယ္ သူ႔ေကာင္ေလးကိုမာ
ဝင္ေနတာ"
"...."
(Hobi အဲ့ဒါဇာတ္လိုက္လား)
(ဟုတ္ပါတယ္ host သူတို႔ကငယ္သူငယ္ခ်င္း
ေတြပါ)
(ဝါးး.မထင္ထားဘူး)
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လဲအခန္းထဲကထြက္ၿပီးေဆးရံု
ရဲ႕VVIP ထပ္ကိုတက္သြားလိုက္သည္။အခန္း
တစ္ခုေ႐ွ႕အေရာင္တံခါးအားေခါက္ၿပီးအသာ
ဖြင့္ဝင္ေတာ့အခန္းထဲတြင္ ဇာတ္လိုက္လို႔ထင္
ရသည့္ လူတစ္ေယာက္က ကုတင္ေပၚက
အေကာင္ေသးေသးေလးရဲ႕လက္ကိုကိုင္ကာ
သူတို႔အားေမာ့ၾကည့္လာသည္။
"ဒီမြန္ မင္းလမ္းျပန္ေလ်ာက္ႏိုင္ၿပီး! "
"ဟုတ္တယ္ ငါ့အခ်စ္ေလးရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္
ေပါ့ ဒါနဲမင္းေကာင္ေလးအေျခေနဘာထူးလဲ"
" မထူးေသးဘူး"
(Hobi ငါကုေပးႏိုင္မလားသူ႔ကို)
(ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ စမ္းၾကည့္ေလ ေသသြားလဲ
Host ေစာေစာအသတ္ခံရတာေပါ့)
(😒)
"က်ေတာ္ သူသတိရလာေအာင္ကုေပးမယ္"
ပီတာရဲ႕စကားေၾကာင့္ ဒီမြန္နဲ႔ဂ်ိမ္းကသူ႔အား
ျကည့္လာသည္။ဒီမြန္က
"ငါအာမ ခံတယ္ မင္းစမ္းၾကည့္သင့္တယ္ ဂ်ိမ္း"
"ေကာင္းၿပီး စမ္းၾကည့္ေပါ့"
" မနက္ျဖန္စမယ္ က်ေတာ္တို႔မလာခင္ သူ႔
အဝတ္ေတြအကုန္ခြၽတ္ေပးပါ "
YOU ARE READING
System Hobi (Completed)
RomanceVmin (owncreation) Starting -4.12.2021 Ending-9.2.2022 တစ္စံုတစ္ရာ တိုက္ဆိုင္သြားရင္စားေရးသူရဲ့ အမွားပါ။ မေက်နပ္တာမ်ား႐ွိလာရင္စာေရးသူကို တိုက္႐ိုက္လာေရာက္ေျပာျကားႏုိင္ပါသည္။ လူထဲကလူဘဲမို႔ အသံုးႏႈန္းအနညး္ငယ္တူႏိုင္ သည္။ တစ်စံုတစ်ရာတိုက်ဆိုင်သွားရင်...
