Heart Against The Hurricane (Heart Series #3)

T H I R T Y - S E V E N

I'm sorry if it took me awhile writing these last chapters. May sakit po kasi ang aso ko. Hindi po ako makapag-focus sa pagsusulat dahil iyak ako ng iyak. Sinasabi ko ito dito dahil alam kong may makakaintindi sa akin.

Maraming-maraming salamat po sa mga sumubaybay at sumuporta sa akin.

...

After I spent four weeks in Japan, I finally had the modesty to go back to the Philippines. Puno ng kaba ang dibdib ko no’ng makauwi ako. I was expecting to be greeted by a livid Santino but no one came. Hindi ko nga alam kung dapat ko ba na ipagpasalamat ‘yon o ikalungkot dahil hindi niya ako hinanap.

I went back to work again. Wala akong sinayang na oras. Hindi naging hadlang sa akin ang pagka-miss ko kay Santino para magpatuloy sa trabaho.

I sighed as I stared at Savino’s number. Nakakalungkot isipin na kailangan ko ‘tong gawin. Kailangan ko siyang pakawalan na sa hawlang makakasakit lang sa kanya.

I am not planning to keep Santino if he doesn’t want to keep me. But I am not going to keep Savino just to make myself okay.

I dialed his number and after three rings he answered the call.

“Yes, babe?” Masigla niyang sagot.

I hate to spoil his joy but I have to.

“Uhm… how’s work?” tanong ko.

“Anong work? Nasa leave nga ako, diba?”

“Oh! Yeah, I forgot. Sorry. Uhm… so, how’s your leave? Maayos naman? You get to have friends?” tanong ko.

“Oo. Marami kasi akong kasamang mag-trekking. Mas masaya sana kung nandito ka. Pero alam ko naman na masaya ka na diyan kaya masaya na rin ako kahit nasa malayo.”

Kumabog ang dibdib ko. Bakit pakiramdam ko ay may alam siya? Bakit pakiramdam ko ay alam na niya ang lahat nang nangyari sa akin noong nasa Trivino ako?

Tumikhim ako. “Uhm… not really. But I’m hoping that I would be.”

“Yeah… so, ba’t napatawag ka? Alam kong may gusto kang sabihin. Sabihin mo na habang malayo pa ako sayo at hindi kita magagawang pigilan.”

Sumakit ang puso ko sa sinabi niya. Masyado akong naging makasarili noon dahil mas pinili kong ibaling ang sakit sa iba. At ngayon, nandito ako, nasasaktan para sa nag-iisang lalaking hindi nanakit sa akin.

“I know that you know how much you meant to me, right?” I felt my nose hurt.

He chuckled. That chuckles that resembles his older brother. “Oo naman. Alam ko ‘yon dahil ramdam ko kahit pa hindi mo masyadong pinapakita. Bakit?”

“I just want you to know how much important you are to me. I know I’m a jerk saying this on the phone but I don’t have the strength to tell you in person. Kaya sana mapatawad mo ‘ko kung dito ko sasabihin.” I felt my eyes getting blurry.

“Go on… go on, babe. Say it. Habang kaya ko pa. Habang kinakaya ko pa.” He whispered.

Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa swivel chair ko. Napamaywang ako sa isang bewang saka napatingala upang pigilan ang luha ko.

“I love you. Mahal kita bilang isang kaibigan, Savino. Alam kong nasasaktan na kita dahil alam kong alam mo na mahal ko ang Kuya mo…”

“Yeah. Yeah, I know.” Bulong niya.

Tumango ako. “I’m sorry. I’m sorry for hurting you over and over again just so I could save myself from the pain. Sorry kasi imbes na magpakalakas ako para sa sarili mas pinili kong gamitin ka para lang makalimot. Patawarin mo ‘ko dahil sa ginawa ko--”