LOVESICK FOOL

SECTION 10

LOVESICK FOOL

Yazar:Eliz

BÖLÜM 10

Bir çıkmazda mıydım?Ya da olmayan çıkmazların yaratıcı olan mıydım?Bir odaya kapatılmıştım kabul..En başından beridir ısrarla kapatıldığım odanın karanlık olduğunu vurguluyor,çıkışım olmadığını savunuyordum.

Bir yanlış vardı.

Odada umutlarımı andıran kırık dökük ve ufacık,parçalara ayrılmış olsa da bir pencere bulunuyordu.

Odam karanlık değildi,ışıkları kapatan bendim.

Karanlıktan şikayetlensemde bir ışık olmadığını kendime inandırmıştım.

Aslında..Ben o kurduladığım odaya hiç kapatılmamıştım.Anahtar hemen şurada,belki de tozlu;üzerine onlarca ayak basmış olan bir paspasın altında öylece duruyor ve onu almamı bekliyordu.

Görmedim.

Görmemezlikten geldim.

Önce ışıkları açabilir hemen ardından anahtarımı bulup buradan kurtulabilirdim.

Yapmadım.

Yapamadım.

Kimi kandırıyorum ki yapmak istemedim.

Şimdi ne değişmişti peki diye sorgulamaktan alamıyorum kendimi?Ne değişmişti?

Cevap basitti aslında,karanlığa gömmeye çalıştığım bir el feneri ısrarla gözlerime çarpıyor,gerçeklerden uzak duran beni gerçeklere koşmam için itiyordu.Jongin ölmüştü.Sehun kapıma gelip yüzüme yumruk indireli kaç gün geçmişti?Saat kaç ya da günlerde ne?Yeni yıla kaç gün kaldı ya da doğum günüme..?

Belirsizlik.

Chanyeol yüzümde ki izleri görmüştü,izlerin üzerine yeni bir iz daha bırakırken çekinmemiş ya da acımamıştı.Hoş.Bende merhamet dilenmemiştim bu sefer.Geceleri daha sert geçmeye başlıyordu,kışın soğuk ve yaban geçtiği bir ülkeyi andırıyordu yatak odamız.Kapısından geçen birisi rahatça duyabilirdi içeride ki rüzgarın sert sesini.Ama insan sesleri rüzgarın sesleri arasında kaybolup gitti.

Chanyeol ben ağlamadıkça sert oldu.

O sert oldukça ben ağlamadım.

Chanyeol ben merhamet dilemediğim için daha da hırslandı.

O hırslandıkça ben merhamet dilemedim.

Birbirine zıt bir kısır döngü içindeydik.Ben kaçıyor o kovalıyordu;kimi zaman ben tam karşısında dururken o da duruyordu.Koşmasak kovalanmasak da yönlerimiz bile zıttı.

Gece ile gündüz değildik.

Her gecenin bir gündüzü vardır ya da her gündüzü takip eden bir gece.

Ben hiçtim,yani Chanyeol öyle olduğumu söyledi.

Ne zamandı?Sanırım hatırlamakta da zorluk yaşamaya başlıyorum.Jongin ölmüştü.Bunu ona söylediğimde tepkisi yalnız 'Eee?' olmuştu.

Ne demeliydim?Nasıl devam etmeliydim?

Bilmiyordum.

Onun evine gitmek istediğimi en azından cenazesini son bir kez görmek,her ne kadar vedalardan nefret etsem de bir dost olarak veda borcum olduğunu düşünüyordum;bunu dile getirdim.

Uzun bir zaman geçmiş olmalıydı,toprak çoktan Jongin'e ev sahipliği yapıyor olmalıydı.Onu toprağa veremedim.

Gülümsüyorum.