Yay. Happy me. Ik moet een of andere rare JanooPanoo helpen met zijn wraak op een of andere Rebecca omdat zij hem niet heeft geholpen met een werkstuk... Halloooo!? Een werkstuk!! Ik dacht dat er iets veel ergers aan de hand was, dat die Rebeccoo zijn koekje op had gegeten ofzoo... Maar nee hoor, meneer JanoooPanoo is boos om een werkstuk.
"Het zal wel weer..." Mompel ik terwijl ik terug naar huis loop. Mijn zusje zal wel ongerust om me zijn, en mijn ouders vast ook. Ik schiet in de lach. Ach, wat zeik ik toch! Ze geven toch niks om me ...
Glimlachend loop ik verder terwijl ik een liedje neurie. Ik weet niet hoe dat mens ook alweer heet, maar ik heb het liedje op de tv gehoord toen er een of ander mens aan een paraplu voorbij vloog en toen een kapstok uit haar piepkleine handtasje toverde. Ze heette... iets met een B.. Bobby Popje? Bibi Ploppins? Ik weet het niet meer. Een ding is zeker; ze heeft het allerlangste woord ter wereld bedacht!
"Keep calm and voel je SUPERCALIFRAGILIABCDEFGH!!!" Gil ik terwijl ik begin te huppelen. Het begint al te schemeren om mij heen. Ook zie ik dat mensen raar naar me kijken. Goed, misschien heb ik dat vreemde woord niet goed uitgesproken...
"Supercalifragoelakisteroesterr..." Probeer ik, maar ik FAIL alweer.
Na talloze pogingen die tot mislukking leiden ben ik eindelijk thuis. Ik loop de woonkamer in en bedenk me hoe cool het zou zijn als Obama opeens bij mij thuis op de bank zou zitten. Hmm... Wat zou ik dan eigenlijk doen? Ik weet het! Ik zou taart met hem gaaan bakken! Met de vlag van Engeland erop! Ik frons even. Oeps.. nee.. met de vlag van Amerika bedoel ik.
"Heey mam." Groet ik. "Nio Hao Kaylan." Mijn ouders zitten al aan tafel. Ik schuif aan en krijg een kom soep voor mijn neus. Mijn ouders werpen een blik naar elkaar en eten dan zwijgend verder. Ik schenk er geen aandacht aan en zeg:
"Zou ik een keer rood en blauw fondant mogen kopen? Of marsepein? Ik wil het gebruiken voor als Obama een keer langs komt en ik met hem een taart ga bakken!"
"Nee." Snauwt mijn moeder verveeld. "Fondant bevat teveel suikers."
"Suiker is niet gezond." Voegt mijn vader er aan toe.
GRRR!! Normale ouders zouden dit gewoon doen:
'Ja natuurlijk lieverd!! Wil je ook lekkere cupcakes met me bakken en die daarna aan het einde van de regenboog aan een paar smurfen verkopen?' zou mijn moeder dan superlief aan me vragen.
'Oh en wil je trouwens dat ik een RED CARPET aanleg in de woonkamer voor als Obama hier komt? En we kunnen natuurlijk vragen of hij hier een nachtje wilt logeren!' Zou mijn vader er dan enthousiast aan toe voegen.
Maar nee hoor, ik zit hier opgescheept met een stelletje zeurpieten. Soms houd ik het nog wel vol met ze, als mijn lieve zusje er bij is. Maar die zie ik nergens dus die zal wel naar de buren zijn gegaan om Spaans te praten met de buurvrouw. Ja, sinds kort kan ik mijn zusje niet meer verstaan, en dat komt niet omdat ze teveel normale dingen zegt, maar omdat ze Spaans tegen me praat... Wat heb ik toch een moeilijk leven.
"Mam.." Begin ik. En dan vertel ik haar over JandePan, zodat ze eindelijk een keer tevreden wordt. Want DAT is wel een echt verhaal. "En toen bleek dat meisje helemaal geen jongen te zijn.." Vertel ik verder. "En toen zei hij dat hij JandeKoekepan heette en toen ontvoerde hij me naar het parkje en hij vroeg of ik wraak wou nemen op zijn vriendinnetje Rebecca omdat die zijn werkstuk heeft verpest." Ik knik langzaam. "Ik weet niet WAT voor wraak het word, maar ik bedenk wel wat!" Ik grijns.
Opeens legt mijn vader met een klap zijn bestek neer op tafel. Ik schrik me een hoedje!! Oke, ik draag geen hoeden. Ik schrik me een schoen!
"En nu is het afgelopen!" Brult hij. Oh, oh... Ik weet meteen dat het foute boel is dus zeg ik:
"Papa, chill, BLIJF SUPERCALIFRAGILISTISCHEXPIALDISTASTISCH!!" Zeg ik snel. Hij strijkt met een gefrustreerd gebaar door zijn warrige haren.
"Ophouden!" Brult hij weer. "Houd op met niet bestaande woorden te verzinnen!! En neppe verhalen over rare jongens die je ontvoeren!!!"
Mijn mond klapt open van verbazing. WAT YAA SAY!?!!?? Ik kijk hem met grote ogen aan. Hoe kan hij DAT nou in HEMELSKOEKJESNAAM nou zeggen!!?? EEN KEER, EEN KEER vertel ik een verhaal dat ECHT is gebeurd! En EEN KEER zeg ik een stom woord dat niet IK heb bedacht, maar een of andere Kerrie Soepplins. En dan zegt hij gewoon dat ik dingen VERZIN!?
"Maar het is echt waar!" Gil ik uit.
"Het is klaaaar!" Snauwt mijn moeder nu ook. "Je moet je vanaf nu iets normaler gedragen!!"
Ik staar met geschrokken gezicht naar mijn ouders. "Wat bedoelen jullie daarmee?"
En ik heb al zo'n vreselijk vermoeden.
