ပံုနရိတ္စကားေၾကာင့္ ႐ွင္းေငြ႔လံုတို႔သားမိ
မ်က္ႏွာဟာနီရဲကုန္သည္။ေရေျမ့သခင္ကေတာ့
စကားေတြနားေထာင္ၿပီး ပံုနရိတ္နဲ႔ဒီသားမိဘာ
မွမဆိုင္တာသိသြားသည္၊

"ခနေလး...ဒီအိမ္မွာက သားတစ္ေယာက္ဘဲ
႐ွိတာမဟုတ္လား"

"ဟုတ္တယ္ေလ အဲ့ဒါက်ေတာ္ဘဲ အဲ့ေကာင္က
ငယ္ငယ္ထဲကအိပ္ယာထဲလဲေနလို႔အိမ္
ျပင္ေတာင္မထြက္ရဘူး"

"အစ္ကို!!မနက္စာစားမလို႔ဆိုသြားစားေလ"

"ဟမ့္"

ပံုနရိတ္က ႐ွင္းေငြ႔လံုျဖစ္ပ်က္ေနတာကိုၾကည့္
ၿပီးေလွာင္ျပံဳးျပံဳးကာ ထမင္းစားခန္းထဲဝင္သြား
လိုက္သည္။ဧည့္ခန္းထဲတြင္ေတာ့...

"အဲ့ေကာင္ေလးကအဲ့လိုဘဲ အ႐ိုင္းစိုင္း
ငယ္ငယ္ထဲကေစာင့္ေ႐ွာက္လာတာေတာင္
ခုထိအျမင္မၾကည္ဘူး သားေလးမင္းအစ္ကိုနဲ႔
ေနအံုး အေမ အျပင္သြားမလို႔"

"ဟုတ္အေမ"

အဘြားႀကီးထြက္သြားမွ...

"အစ္ကို ခုနကစကားေတြကိုစိတ္ထဲမထားပါနဲ႔"

"ကိုယ္သိခ်င္တာတစ္ခုဘဲ မင္းကတကယ္ဘဲ
သူလား"

(A/N ​ေရေျမ့သခင္ေျပာတာငယ္ငယ္ကတူတူကစားခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးကိုပါ)

"ဟုတ္ပါတယ္ ဘာလို႔လဲဟင္ က်ေတာ့ကိုမယံု
ဘူးလား ဟင့္ ပံုနရိတ္ကငယ္ငယ္ထဲက
က်ေတာ့္ကိုဆိုအႏိုင္ယူတာ ခုလဲအစ္ကိုနဲ႔က်
ေတာ့ကိုမနာလိုလို႔... "

"ထားပါေတာ့ ကိုယ္ျပန္လိုက္အံုးမယ္လုပ္စရာ
ေတြ႐ွိတယ္"

"ဟုတ္ က်ေတာ္လိုက္ပို႔မယ္"

ေရေျမ့သခင္ျပန္ေတာ့ ႐ွင္းေငြ႕လံဳက ကားနားထိလိုက္ပို႔ေပးသည္။ကားေလးျခံထဲကထြက္
တာနဲ႔မ်က္ႏွာတည္ကာ ထမငး္စားခန္းထဲသို႔
ဝင္သြားလိုက္သည္။

ခလြမ္း!

"မင္းဘာလုပ္တာလဲ႐ွင္းေငြ႔လံု"

"ပစ္ခြဲလိုက္တာေလ မင္းဘာလို႔အစ္ကို႔ေ႐ွ႕မွာ
ခုလိုေျပာတာလဲ"

"ေျပာခ်င္လို႔ေျပာတာ ဘာလို႔လဲသိလား သူ
လက္ထပ္မယ္လို႔ကတိေပးခဲ့တဲ့လူကငါျဖစ္ေန
လို႔ မင္းကငါ့ေနရာဝင္ယူထားတာ!!"

System Hobi (Completed)Where stories live. Discover now