Make You Mine

MYM-14

Sky

Nagpasalamat ako kina Lola Gracia at Lolo Bene sa maayos na pagpapatuloy sa akin. Ganun din kay Ate Annie, they said that I'm always welcome in their house. I don't think if I can come back but if there's a chance. I will come back. Pinadalhan pa nila kami ng iba't-ibang klaseng prutas.

Puno nga yung compartment ng sasakyan. Nahuling sumakay si Dylan. Dahil kinausap niya pa ang mga grandparents niya. Nang sumakay siya ay napansin ko ang mabilis na pagpunas niya ng luha. They're both longing for each others presence. Just like how Dylan respect my privacy, ganun din ako sa kanya. Kung magku-kwento siya, I'm all ears to listen. We should always know our lane. Kapag nasa mood magkwento ang isang 'to kahit hindi mo itanong ay sasabihin niya din naman.

"You should always come here. Para hindi ka nila gaanong ma-miss." I wasn't looking at him. Baka lang mailang siya.

"I'll try, it makes me missed my Papa every time I came here." His voice is gloomy. Kapag sanay ka na makitang masiyahin yung tao, nakakapanibago na makita silang malungkot.

"That's why you should always come here. You still have a reasons to come back." I reasoned out.

"Are you willing to accompany me if I came back here?"

"Kapag bakante ako." I retorted.

"Sigurado yan?" I know he's smiling. Halata sa tono ng boses niya.

"Oo nga, basta bakante ako."

Hindi na ako natulog throughout the travel. Gusto ko man palitan si Dylan sa pagda-drive ay ayaw nitong pumayag. Mag-ingay na lang raw ako para hindi siya makatulog. May mga stop over naman kami. Katulad ng bibili kami ng pagkain o di kaya'y kapag kailangan namin gumamit ng cr.

Malapit na kami sa village nila Mamu. Sa gate na lang ako bababa. I don't want my grandparents be mad at Dylan. Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon nila kapag nakita nilang si Dylan ang kasama ko. And I don't even know if what my brother told them. But for safety purposes, I won't let them see Dylan.

"Sigurado ka bang hindi na kita ihahatid sa loob?"

"Hindi na, thank you so much for helping me. Sapat na 'yon. Text me if you safely arrived."

"Okay, if you need a friend to runaway. I'm always here." He genuinely smiled. Dylan is my unexpected friend. Siya yung unexpected friend na hindi ko pinagsisihan na makilala. Ang laki ng ambag niya sa buhay ko. Despite of having a busy schedule, nakuha niya pang mag-ditch sa trabaho niya para lang masamahan ako. I appreciate those kind of people, they're willingly help you without hesitation.

"Very much appreciated." I replied and unbuckle my seatbelt.

"How about the fruits?"

"Hindi mo naman siguro mauubos yan. Uuwi naman ako ng condo."

Tumawa na lang siya sa naging sagot ko.

Kumaway muna ako sa kanya bago naglakad patungo sa loob. When guards saw me, they open the gate and greet me.

I'm so nervous right now. Ilang beses pa akong huminto. Kinakabahan ako sa mga possibleng malaman ko. Pero nandito na ako. I breath for how many times. Hanggang sa makarating ako sa main door ng bahay nila Mamu.

Napasigaw si Hera ng makita ako. Siya ang unang nakakita sa akin. We all got the attention now. While she's hugging me, I saw my Mom, she's crying. Saglit lang akong yumakap kay Hera. Tumakbo ako patungo kay Mommy.

"How are you Mom?" I need to be brave. I've done enough for crying.

"W-here have y-ou b-een, Skypiea?" Umiiyak na tanong ni Mommy. I hugged her tight and tried my best not to cry.