ဇာတ္ပို႔တစ္ေယာက္ရဲ့ အဆံုးသတ္ ( ဇာတ်ပို့တစ်ယောက်ရဲ့ အဆုံးသတ် )

Arc.8.30.End

ခ်န္းယင္က ခပ္ဖြဖြၿပံဳးလ်က္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္လိုက္သည္ ။ " ေကာင္းၿပီ .." သူက ေလာ့ကြၽင္းထံသို႔ ပုလဲလံုးအား ပစ္ေပးလိုက္ၿပီး တစ္ဖက္သို႔ လွၫ့္လိုက္ကာ " တန္ဖိုးေတာ့ မရိွေပမဲ့ ဂုဏ္ျပဳလက္ေဆာင္လို႔ သေဘာထားလိုက္ေပါ့ .. "

လက္ထဲက ပုလဲနက္ကေလးကို ၾကၫ့္လိုက္ၿပီး ေလာ့ကြၽင္းက ခ်န္းယင္ထံသို႔ ျပန္ပစ္ေပးလိုက္သည္ ။ " တကယ္လို႔ သူက မင္းကို သေဘာက်ရင္ ငါက မကန႔္ကြက္ဘူးဆိုတာမ်ိဳး ေျပာမွာ မဟုတ္တာမို႔ .. ေနာက္ဆုတ္ေပးသလို မလုပ္နဲ႔ .."

ေလာ့ကြၽင္း ထြက္သြားသၫ့္ အခ်ိန္တြင္ ခ်န္းယင္က လက္ထဲတြင္ က်န္ေနရစ္သၫ့္ ပုလဲလံုးကို ၾကၫ့္ရင္း ၿပံဳးလိုက္သည္ ။ မစခင္ကတည္းက ရႈံးေနခဲ့သူတစ္ဦးက ယွဉ္ၿပိဳင္ဖို႔ ႀကိဳးစားသင့္ရဲ့လား ။ ‌သူက ေလာ့ကြၽင္း ရပ္ေနခဲ့သၫ့္ ေနရာကို ၾကၫ့္လိုက္သည္ ။ " သူ႔ေၾကာင့္သာ မင္းရဲ့မ်က္ဝန္းေတြကယံုၾကည္မႈအျပၫ့္ျဖစ္ေနတာဘဲ .. "

သူက မင္းကို ေရြးခ်ယ္မယ္ဆို ေသခ်ာေနတာဘဲ .. မဟုတ္ဘူး .. ေရြးခ်ယ္စရာကို မလိုတာ ..

အဲ့ယံုၾကည္မႈကဒီတိုင္းျဖစ္လာတာမွမဟုတ္မွန္း မသိႏိုင္သည္အထိေတာ့ သူက တံုးအသူတစ္ေယာက္မဟုတ္‌ေပ ..။ ဒါေပမဲ့ .. ၾကည္ေနရရံုေလးဆိုရင္ေတာင္ သူ႔အနားမွာ ေနခြင့္ရခ်င္မိတယ္ ။

ေသေလာက္ေအာင္ နာက်င္ခံစားရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္မွာ အသိအမွတ္ျပဳမႈတစ္ခု ရိွေနခဲ့တယ္ဆိုရင္ ငါက  ဘာကိုမွ ဂရုမစိုက္ဘဲ ႀကိဳးစားမိမွာ ..

ဟက္!

ခ်န္းယင္က သူ႔ကိုယ္သူ ေလွာင္ရယ္လိုက္သည္ ။ အဓိပၸာယ္မရိွမွန္းသိေပမဲ့ .. မင္းထက္အရင္ ငါနဲ႔ေတြ့ခဲ့မယ္ဆိုရင္ လက္ရိွ မင္းေနရာမွာ ငါျဖစ္ေလာက္တယ္လို႔ ေတြးမိေနတုန္းဘဲ ..

ဘာကိုမွ ေမ်ွာ္လင့္မေနဘူးလို႔ မေျပာႏိုင္ေပမဲ့ .. အဆံုးစြန္ထိ သူ႔အနား ရိွခ်င္ေနတုန္းဘဲ .. တမ္းတေနတုန္းဘဲ ..

ဆုေတာင္းေတြကို ယံုၾကည္မႈမရိွတဲ့ ငါက ေန့ရက္တိုင္း ဆုေတာင္းရင္းနဲ႔ဘဲ ကုန္ဆံုးေနခဲ့ရတယ္ ..