Alone || Nammin-Jikook

-Yemin ederim

Selam yb ile geldim. Umarım beğenirsiniz ♡

Bol yorum ve oylarınızı istiyorum gaza geliyorum çünkü...

İyi okumalar♡

Güneş batmak üzereydi. Dağın arkasına sığınıyor gökyüzüne mor ile pembe arasında ki naif rengi bırakıyordu. O bile ümidi kesmişti, bir umut yoktu ve benim karanlığım başlıyordu.

İçimdeki minik pirinç tanesi tek sığınağımdı. Göz yaşlarım benden daha güçlüydü. Savaşı kazanıp yanaklarımdan akıp gidiyordu. Elimi düz olan karnıma koydum, varlığını hissetmeye ihtiyacım vardı.

Bugün benim hayatımın değiştiği gündü. Artık Kim soyadına sahip olacaktım. Kim Namjoon'un kocası olacaktım.

"Tatlım?"

Namjoon'un annesi bekleme odasını kapısını açıp bana seslendi. Hızla göz yaşlarımı sildim. Ne zamandır burada olduğumu bilmiyordum. Namjoon beklememi söylemiş gitmişti. Dışarıda misafirler vardı ve nikah için her şey hazırdı. Ne kadar istemiyorum desem de bayan Kim organizasyon şirketini ayarlamış, Seul'ün en büyük kilisesini saraya çevirmişti.

"Namjoon gelmedi mi daha?"

"Hayır sizin yanınızda sanıyordum"

İçime bir korku hakim olmuştu. Evlenmek istemiyordum ama dışarıda gazeteciler varken bırakıp gittiyse ailem bu sefer ne tepki verirdi biliyordum.

"Endişelenme babanla olmalı"

Baban deyince kendimi çok tuhaf hissetmiştim. Yine de bozuntuya vermeden gülümsedim. Öz annelerimden daha iyi davranıyordu bana.

"Seninle konuşmak istediğim bir şey var."

"Tabiki sizi dinliyorum"

"Jimin lütfen sizli bizli konuşma bana da anne dersen çok mutlu olurum"

Zor olacaktı benim için ama kabul ettim. Elimden tutup mor koltuğa oturttu. Yüzünde samimi bir gülüş vardı. Sol elini karnıma koyup biraz okşadı.

"Bir süre yakınlaşmayın. Doktoruna danış tamam mı? Namjoon'un ihtiyacı olacak, kızgınlığa girecek ama hamile olduğunu unutma. İlk 2 ay riskli olur."

Ne diyeceğimi şaşırmıştım, utancımdan kıpkırmızı olmuştum. İçime düşen korku ise bambaşkaydı. Bebeğimin babası olması, ona mühürlü olmam gerçeği onu sevmediğim gerçeğini bastıramıyordu. Yabancıydı benim için ve ben ona nasıl dokunurdum?

"Endişe etme Namjoon'a bebek için olduğunu söylersen anlar."

"Hamilelik boyunca bu tehlikeli değil mi?"

"İlk zamanlar ve son ay da olmadığı sürece sorun değil. Bebek zarar görmez. Biz de bu yollardan geçtik. Jimin eğer kocan ile ilgilenmezsen gözleri dışarı kayar. Avcunun içine al ve kölen yap. Tanrı korusun boşanırsanız sen kapıda kalırsın, oğlum bebeğini de alır. Ailenin seni kabul etmeye-"

"Anladım, anladım efendim teşekkür ederim"

Kalbim acımıştı. Namjoon beni bıraktığı zaman ailem beni kabul etmezdi. Okulumun bitmesine daha 1 sene vardı. Hamileliğimde bitirsem bile bebeğim minicikken iş bulup para kazanmam zordu. Üstelik kira ödemek, bebek masrafları, ev giderleri ve daha bir sürü şeye yetemezdim. Namjoon'a mecburdum, o benim alfamdı.

"Anne, neden içeri de değilsin?"

Namjoon içeriye girmişti gülümseyerek bize bakıyordu. O iyi biriydi bebeğini bırakmamıştı. Bebeğim çok şanslıydı iki babası da asla bırakmayacak ve çok sevecekti. Sanırım benim de şanslı olduğum tek konu buydu.