"Ang Mahiwagang Larawan"

Kabanata 16

■■■■■

Umiwas ako ng tingin at ibina ling ang tingin sa mga taong naghahanap ng pagtataguan naiinitan ako rito wala kasing hangin,aalis na sana ako ng hinawakan niya ang aking kamay.

"Binibini wag 'ho kayong lumabas mapapahamak lamang ang iyong buhay",ani niya.

Binitawan niya naman kaagad ang aking kamay ng napagtanto niyang mapangahas iyon,nakayuko siyang tumingin saakin ganun din ako self!walang masamang  magkagusto sa isang tao normal lang 'yun pero wag naman tatanto na mahuhulog ang loob mo sa isang tao.

Sumilip ko ulit kung kung  natigil na ang bomba.hindi parin tumitigil ang pagpapab omba,may ilang taong nagpan ic kung saan sila magtatago at ito ang sabi ng prof namin sa history na kawawa ang mga pinoy sa panahong ito dito ko nasaksihan ang paglusob ng mga espanyol sa pilipinas ng personalan nakikita ko lang  sa mga pictures ang pangyaya ring ito.

"Binibini kanino 'hong ngalan ang Joanna  na nakaukit sa iyong kwintas?",usisa niya na kinagulat ko.may pangalan ko sa kwintas

Tiningnan ko 'to ng masigurado kong nakaukit ang aking ngalan. may nakaukit nga na pangalan ko nagtataka parin siyang tumitingin saakin.

"Ang ngalang ito na nakaukit sa aking kwintas ay ang aking kapatid",ngiti kong ani.

Tumango siya at tinitingnan ang ganda ng pagkaukit saaking ngalan.hindi niya dapat malaman na hindi ako ang tunay na Maria.

"Binibini nais kung makilala ang iyong kapatid nais kong itanong sakanya kung saan siya nagpagawa nito",ani niya.patay!nagsinungaling lang naman ako pero bakit ganto magdidisguise pa ako.

Huminga muna ako ng malalim at tumingin sakanya kailangan ko ng paraan para hindi ako mapahirapan magdis guise.

"Nasa Europa ang aking kapatid tuwing may okasyon lamang siya umuuwi rito",ani ko.tumango siya pero hindi parin siya nagpatinag tinanong niya kung pwede magpadala ng liham.

Tumango nalang ako sakanya yun nalang ang paraan ko para hindi nako mahirapan magdisguise man o kung ano mang gagawin.di naman niya alam ang sulat kamay ko,mga isang oras na kaming nagtatago dito sa ilalim ng lamesa.hindi ko na alam kung natigil na ang pagputok at pag papabomba.

"Maari na kayong lumabas umalis na ang mga guardia cibil",ani niya.hay!nakahinga ako ng maluwag akala ko maagahan pa kami rito sa ilalim ng lamesa.

Lumabas na kami.nakita kung kakaunti nalang ang mga tao sa paligid namin. hinahanap ko ng tingin kung nasaan si maestra kailangan ituloy ang kasal.

"Ijha paumanhin kung hindi matutuloy ang iyong kasal may susunod pa kasing misa",ani niya.

Hindi!dapat matuloy 'to kung hindi dito na ako at di na ko makakabalik pa sa panahon ko.masakit pa ang aking paa kaya pinilit kung maglakad para hanapin kung saan nagtago si maestra kailangan ko ng tulong niya. alam kung may alam siya kung paano masusolusyunan itong problema ko.

"Ijha hindi ka na dapat naglakad kung masakit ang iyong mga paa halika rito gagamutin ko iyan",ani ng ale.

Humindi ako sakanya at nagpasalamat nalang.patuloy kung hinahanap si maestra nagawi ko siyang naglalakad patungong labas.

"Maestra tulungan niyo 'ho ako hindi dapat 'to mangyari ayaw kung habangbuhay na akong nakakulong dito sa makalumang panahon",nagm a makaawa kong ani.

Tiningnan niya ako.hawak niya ang diary na nasunog kinabahan ako dun,may ilang pahina ding napunit at lumili pad ito.

"Joanna ibig sabihin nito hindi mo nagawa ang misyon  mo",ani niya.

Hindi maari dapat akong makaalis rito.panigurado akong hinahanap na ako nila mama at lola,lumuhod ako sakanya para tulungan ako..

"Maestra nagmamakaawa 'ho ako sainyo bigyan niyo lamang ako ng pangalawang pagkakataon hindi na ako magkakamali",nagmamakaawa kong ani.

Narinig ko ang buntong-hininga niya.hinihin tay ko ang kanyang salita.

"Joanna bibigyan kita ng isang pagkakataon ngunit sadyang mahirap ang bago mong misyon",ani niya.

Tumango ako sakanya ayos lang saakin na kahit mahirap ang bagong misyon basta makaalis ako dito sa panahon na ito.tiningnan niya ako nag aalinlangan pa siyang sabihin 'yun.

"Kailangan mong baguhi ang mga hindi dapat mangyari",ani niya.mukang mahirap siya pero kakayanin.

Ngumiti ako sakanya kakayanin ko 'to kapit lang self para makita ko na sila mama.miss na miss ko na sila lalo na ang dalawa kung kapatid,mga kaibigan ko,ang pagsschool at bonding naming mga kaklase.baka pinapahirapan lang ako ni Lord dahil sa mga ginawa kung mga kasalanan,hindi ko namalayan na unti-unting pumapatak ang aking mga luha.