KANLI EL

BÖLÜM-27

Hayat daha ne kadar acımasız olabilirdi ki ? Daha ne kadar üzülebilirdim?
.Bazen parmak uçlarına kadar üzermi bu hayat insanı?
Üzüyormuş
Yaşadıklarım çok ağırdı ve ben taşıyacak gücü kendimde bulamıyordum. Daha ne kadar savaşa bilirdim bende bilmiyordum. Ya stres ve korkudan ölücektim yada baranlar beni bulup öldürecekti. Yani yolun iki tarafında da bana ölüm gözüküyor du. Peki bunu bile bile ben hala neden  yaşamak için savaşıyordum? .

*
Ne yapacağımı bilmiyordum olduğum yerde hareketsiz bir şekilde duruyordum. Baran ve çağan ayazla beraber salonda oturmuş konuşuyorlardı. Ne konuştukları hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Kalbim son hızıyla atıp işimi dahada zorlaştırıyordu. Derin derin nefes almam sanki hiç bir işe yaramıyormuş gibi nefesim kesiliyordu. Onların şuanlık beni farketmemiş olmaları bir nevi beni rahatlatsada bu işin sonunda ne olacağı ap açık ortadaydı.

Yumruklarımı sıkıp duvara doğru yanaştım ve merdivenlerden iki basamak geriye doğru çıktım. Duvara yaslandım ve gözlerimi sımsıkı kapattım. İçimden defalarca sakin ol ada desemde hiç bir işe yaramıyordu. Dudaklarımın üstünde bir el hissedince yerimden sıçradım ama gözümü korkudan açamadım. Açtığımda o keskin mavi gözlerle karşılaşacağıma adım gibi emindim.

"Ada" kısık bir ses tonuyla kulağıma doğru ismimi fısıldadı. Anında gözümü açtım.

" Çağan"  karşımdaki çağandı ve gözlerimi açtığımda elini dudaklarımdan çekmişti. Bana eliyle sus işareti yapıp kolumdan tutarak yavaşca yukarıya doğru çıkmamı söyledi.  Kaldığım odaya girerek arkamdan onun gelmesini bekledim. O kadar stresliydimki her zamanki gibi dudaklarımı yemeye başlamış ve tırnaklarımı avuç içime geçiriyordum. Çağan sessizce odaya girdi ve kapıyı kapattı.

" Çağan neler oluyor" bana doğru yaklaştı ve sarıldı.

" İyi görünüyorsun " şuan bunun bi önemi yoktu.

" Buldular beni napıcam ben" çağandan ayrılıp odanın içinde bir sağa bir sola yürümeye başladım. Çağan  kollarımdan tutup beni durdurdu.

" Ada henüz burdamısın değilmisin bilmiyorlar sakin ol" şakamı bu dibimdeler ve benim burda olduğumu bilmiyorlarmı.

" Bu ne demek anlamadım"

" Bak acil  bir şekilde seni buradan çıkarmam gerekiyor" anlayamıyordum.

" Burda olduğumu bilmiyorlarsa neden buraya geldiler " çağan derin bir nefes aldı.

" Baranın bir kaç adamı seni ayazın yanında gördüklerini falan söylemiş şuan aşağıda onu konuşuyorlar"

" Ayaz- ayazın başını belaya soktum değilmi baran kesin ona bişey yapıcak" benim yüzümden başına bişey gelmesini istemiyordum. Ne kadar korksamda bu işe bir son vermeli ve ayazı bu işin içinden çıkarmalıydım. Kapıya doğru ilerlediğimde çağan elimden tutup durdurdu.

" Ada saçmalama ayaza birşey olmayacak yanındakinin kız arkadaşı olduğunu söyledi baranlara" inanmazlardı baran çok zekiydi buna kanıcak bir adam değildi.

" İnanmaz baran kesinlikle buna inanmaz" çağan strese girmiş bir şekilde saçlarını karıştırdı.

" Ada sen bunları boşver ve bir an önce bu evden çıkman gerek" çıkamazdım ayaza bir şey olursa kendimi asla affetmezdim. O masumdu onun hiç bir suçu yoktu.

" Yapamam çağan ayazın hiç bir suçu yokken ona zarar gelmesini asla istemem"

" Ada ona birşey olmayacak sana söz veriyorum bana güven " derin bir nefes aldı.

" Bak sen şuan aşağıya inersen ve baran seni görse ikinizide öldürücek o yüzden seni bu evden çıkarmalıyız" çağana güvenmek zorundaydım.Pencerenin önüne gittim ve çatıya çıkma fikri aklıma geldi.