12 Kasım 2021
Onu kaybettim günlük...
13 Kasım 2021
Onu kaybettim ve bu tamamen benim suçum günlük. Bir hata yaptım ve bu onu çok üzdü, kırdı, incitti...
Keşke zamanı geri alabilseydim. Şayet o zaman kendi nefesimi keser yine bile canının yanmasına izin vermezdim. Bilseydim o an onun böylesine yıkılacağını asla ona bunu yapmazdım.
Pişmanım günlük, öyle pişman hissediyorum ki şu an kendimi bu his bile beni bitirmeye yetiyor. Şu anda onun acı çekiyor olması kalbimin öyle sancılanmasını sağlıyor ki, bunun için bile saatlerce ağlayasım var.
15 Kasım 2021
Ne yapacağımı bilmiyorum. Ona kendimi nasıl affettirebilirim bilmiyorum.
Vicdan azabı ve suçluluk hissinin bu kadar da kötü olabileceğini bilmiyordum. Öyle ki bir el boğazımı sıkıp nefesimi kesmeye çalışıyor ama yine de bununla yaşıyor gibi hissediyorum. O acımasız el hep orada duruyor, yaşatıyor ama rahat vermiyor.
Lütfen, Tanrım. Bana yardım et. Eski hâlimize dönmemiz için bana bir yol göster. Şu anda onun yüzüne bile bakamıyorum. O günden sonra bir kez bile konuşmadık ve hatalı biri olarak önce benim onun yanına gitmem, özür dilemem gerekiyor ama bunun için bile yüzüm yok.
20 Kasım 2021
Bugün onu gördüm. Simsiyah giyinmiş ve kapüşonunun şapkasını başına geçirmişti. Güzel saçlarının bir kısmı dışarı çıkıp serin rüzgârda savrulurken bakışları önde, elleri ceplerindeydi. Onu görünce yanına gitmek istedim. Belki özür dilemek belki sadece sarılarak pişmanlığımı belli etmek istedim. Ama yapamadım günlük. Onun yanına gidemedim ve öylece onu izlemekle kaldım.
29 Kasım 2021
Geldi. Benim yapamadığımı yapıp o geldi günlük. Aradan geçen onca günden sonra ilk hareketi yapan o oldu. Bir akşam ansızın kapıma geldi ve beni bekledi. Kapının önündeki küçük basamaklara oturdu ve belki de saatlerde beni bekledi ama ben kapıyı bile açamadım.
Sonra o gitti. O gitti ve ben onu son kez arkasından izledim.
O gece gitti ve bu onu son görüşüm oldu.
YOU ARE READING
Geçmişe Saplanan Acılar
Short Story⭑kısa hikâye, tamamlandı.⭑ Bana en sevdiğim şiiri defalarca kez bıkmadan okuyormuş gibi hissettiriyor. Hatta öyle güzel bir gülüşü var ki, oturup sabaha kadar gülüşüne mısralarımı sıralayabilirim. ↬ Bu isime sahip ilk hikâyedir.
