Geçmişe Saplanan Acılar

◖ 7 ◗

2 Ekim 2021

Yaşanan her şeyden bir ders çıkarmalıyız, öyle değil mi günlük? Yoksa yaşadığımız her kötü anı, bundan ders çıkarmazsak tekrarlanır değil mi?

Esasen bunu biliyor olmama rağmen her seferinde onu affettim günlük. Annemin de affetmesine izin verdim. Şimdi yine ve yine aynı hataya bir kez daha düştük. Bunu tekrar yaşadığımıza inanamıyorum ama oldu işte.

Aslında her şey çok güzel gidiyordu. Hatta fazla güzel. Çok beğendiğim elbisemi giymiş, hoş bir makyaj yapmıştım. Aynadan kendime baktığımda ise uzun zaman sonra ilk kez kendime bu özeni gösterdiğimi fark etmiştim. Güzel görünüyordum o gün.

Davetliler gelmiş, her şey istediğimiz gibi ilerliyordu. Herkes mutluydu. Herkesin yüzünde bir gülümseme vardı. Güzel bir gün olacaktı, olmalıydı.

Sonra vakit geldi. Annem ve babam nikah masasına oturdu. Mikrofon önce annene uzatıldı. Annemin gözleri önce salondaki misafirlere kaydı, ardından gözleri bana çevrildi. Ona gülümseyerek baktığımda bundan güç alarak 'evet' diye bağırdı mikrofona doğru.

Sıra babama gelmişti. Nikah memuru söylemesi gereken şeyleri söyledikten sonra bu kez mikrofonu babama uzattı. Tüm gözler babamdaydı.

Tam o an, günlük. Tam o anda babamın gözündeki kararsızlığı gördüm. Bir şeyler yapmak istedim. Bir şeyler yapmak ve annem rezil olmadan düğünü bitirmek istedim.

Ama geç kaldım günlük.

Babam kalabalıkta gözlerini gezdirdikten sonra başını yanına çevirip anneme baktı. Dudakları kıpırdadı. Uzakta olduğum için sesini duyamasam bile özür dilediğini anlamıştım.

Annemin şaşkınlık içerisinde babama baktığı anda, babam ayağa kalkmış ve bir anda salondan çıkıp gitmişti. Arkasında bırakacağı enkazı bile bile bizi umursamadan çekip gitmişti.

O gün annem çok ağladı günlük. Öyle çok ağladı ki sesi kısıldı, gücü tükendi ve en sonunda ağlayarak uyuyakaldı. Onun saçlarını okşarken babamın incittiği o güzel kalbini sarıp sarmalamak istedim. Onu sıkıca sarmak istedim ve kimsenin onu bir daha kırmasına olanak vermek istemedim.