Onder het masker (voltooid ✔️)

✴️27✴️

Bernard kwam elk uur mijn kamer binnen, evenals Charlotte, zodat er elk halfuur iemand bij mij was.
Dit zorgde er wel voor dat ik niet kon slapen, enkel een beetje doezelen.

Ik schrok weer op toen Charlotte de kamer binnenkwam. Ze ging op de rand van mijn bed zitten en streek liefdevol over mijn hoofd.

"gaat het al wat beter met je?", vroeg ze. Ik reageer in eerste instantie niet echt. Ze strijkt over mijn wang met haar duim om mijn aandacht te trekken. Ik schik van de overvloedige lading liefde die ik van haar krijg.

"liam?", ze keek me bezorgd aan. Ik schrok op:"j-ja..." ze glimlachte:"je stem heeft zo te zien al terug begrepen hoe hij moet werken.", ze knipoogde naar me. Ik grinnik kort. En staarde daarna weer naar het plafond zoals ik voorheen ook al aan het doen was.

Zonder waarschuwing greep ze me vast en tilde me op haar schoot. Ze drukte me zijdelings tegen zich aan.

Ze was warm...

Ik liet haar toe en legde mijn hoofd op haar schouder met mijn gezicht tegen haar nek. Ze begon een liedje te neuriën.

Ik werd er stil van...

Ik luisterde naar haar stem die me een warm gevoel gaf. Ze knuffelde me alsof ik haar eigen zoon was.

Maar er was een gevoel dat ik niet kon plaatsen...

Zo bleven we zitten. Ik op haar schoot terwijl ik in haar armen lag en zij die me omhelsde.

Het voelde goed...

En veilig...

Uiterlijk viel ik in haar armen in slaap.

✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️

Toen ik wakker werd lag ik op mijn buik op bed. Ik knipperde tegen de felle avondzon die vol door het raam scheen. Versuft draaide ik me weer op mijn rug en zocht naar de aanwezigheid van Charlotte of Bernard.

Niemand te zien....

Ik ging overreind zitten en merkte een zachte bult op die tegen mijn hand lag. Ik greep het vast en bestudeerde het.

Een knuffelbeer....

Ik legde de beer naast mijn kussen neer en klom uit bed. Ik liep naar de deur en probeerde de klink uit.

De deur was gewoon los. Ik liep de gang op en ging een willekeurige kant uit, op zoek naar Bernard en Charlotte.

Op het einde van de gang was een deur die met een zwaar slot verzegeld was. Ik ontbood mijn tentakels en sloeg op de deur in totdat deze het begaf. Ik liep met tentakels die over de grond sleepte door het gat dat ik heb geslagen verder door de gang.

Mijn tentakels maakte een schurend geluid op de tegelvloer. Ik sloeg een hoek om en botste tegen een persoon op in een witte jas. Toen ik opkeek zag ik dat het een dokter was. Hij had een blauw klembord in zijn hand dat hij vermoedelijk aan het lezen was.

Zodra hij mijn tentakels opmerkte zette hij een stap opzij en liep om me heen de richting uit waar ik vandaan kwam. Ik bleef staan luisteren. Mijn gehoor ving een telefoon gesprek op...

"ja, er loopt een monsterlijke jongen rond in het gebouw. Ik heb hem zelf gezien. Hij had van de enge tentakels die uit zijn rug kwamen groeien..."

Een iets minder duidelijke stem, vn de persoon aan de andere kant van de lijn.

"er wordt iemand gestuurd om de situatie te komen bekijken. Het beste dat je kunt doen is zorgen dat er niemand hem kwaad maakt. Want dan kan het gevaarlijk worden."

Het gesprek werd beëindigd en ik zorgde dat ik me uit de voeten maakte. Wat betekent dat ik verder door het gebouw begon te dwalen.

Uiteindelijk stond ik voor een deur met een opschrift erop:" personeelskamer". Ik duwde de deur een stukje open en zag door de kier een hele hoop mensen in witte en groene jassen zitten. Ik speurde de gezichten af en merkte op dat Charlotte er ook tussen zat.

Ik duwde de deur verder open zodat ik nu wel opgemerkt werd. De eerste die het merkte was een vrouw die het dichtst bij de deur zat aan de rechthoekige tafel. Ze stond op en liep naar me toe. Ze bracht haar gezicht op mijn hoogte en vroeg wat ik hier kwam doen. Zonder iets te zeggen wees ik naar Charlotte.

De vrouw wenkte Charlotte's aandacht. Meteen kwam ze naar me toe en streek door mijn haar. Ik glimlachte naar haar. Twijfelde of ik iets zou proberen zegen. Gelukkig hoefde het niet, ze omhelsde me zonder verdere uitleg te vragen. Ik glimlachte nogmaals en legde mijn wang tegen haar schouder.

Het is fijn wanneer Charlotte me knuffelt...

Charlotte duwde een beetje tegen mijn tentakels en ik liet ze verdwijnen. "ben ik een monster?", vroeg ik haar zo stil dat alleen zij me kon horen.
"je bent gewoon speciaal, meer niet." antwoorde ze.

Gewoon speciaal....

Ze tilde me op en bracht me terug naar mijn kamer. Daar zette ze me op de rand van het bed en legde de knuffelbeer op mijn schoot. Onhandig hield ik het vast en keek ernaar. Het voelde niet goed aan, alsof het niet van mij was.

Charlotte stelde me meer op mijn gemak:"de beer is voor jou", zei ze. "ik heb hem aan jou gegeven. Misschien helpt het een beetje.", ze glimlachte naar me en vreef met de beer langs mijn wang.

De beer was zacht...
Heel zacht...

Ik pakte hem nu zelf vast een drukte het tegen mijn gezicht aan. Ik glimlachte in mezelf en ging neer liggen terwijl ik de knuffel tegen mijn borst drukte.

Eindelijk iemand die me begrijpt...