Onder het masker (voltooid ✔️)

✴️26✴️

Alles was een waas.

Een waas van pijn, verdriet, woede en tranen.

Bernard heeft me naar beneden gedragen en me voor het haardvuur neergelegd, met een deken om mijn schouders.

De tanen stromen niet meer, ik lijk verdoofd.

Het enige wat ik nog kan is naar de dansende vlammen in het haardvuur blijven staren.

Ben ik gek geworden?

Ik schrok zelf van deze gedachten.

Ik ben een gek...

Een monster...

Ik liet me achterover vallen op mijn rug. Nu staar ik naar het plafond.

Bernard kwam naast me staan en kniëlde weer naast me, tilde me weer op, Terwijl ik als een slappe pop in zijn armen bleef hangen.

Hij bracht me naar beneden, naar het labo. Legde me neer op de operatietafel, net zoals hij deed toen ik hem net ontmoet had... Deze keer bond hij me niet vast...

Het enige wat ik zag was een waas van licht en donker... Ik zag schaduwen dansen over het plafond zonder dat deze er waren...

Ik voelde niks... Er was geen enkele emotie meer in me... Alles voelde nog levenlozer dan de dood aan...

En ondertussen was Bernard met vanalles en nog wat bezig...
Ik voelde zijn handen over mijn huid gaan... Maar het deed me niks...

De schaduwen werden donkerder....
Dichter.... Tastbaarder....

Ik sloot mijn ogen en liet me over aan deze vredige duisternis...

✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️

"leeft hij nog?"
"hij ademt, ik denk van wel."
"zou hij weten dat wij er zijn?"
"misschien, ik kan het niet zeggen."

✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️

Ik voel een hand die op mijn arm word gelegd. En ik hoor 2 vage stemmen... 1 van een man en 1 van een vrouw.

Ik probeer om mijn ogen te openen maar kan het niet. Ik wil mijn armen bewegen, mijn benen, ook deze lijken levenloos...

Wat gebeurt er met mij?

Ik wil schreeuwen, roepen, gillen... Maar mijn stem kan niet uit mijn keel ontsnappen...

Ik wil zo graag weten wat er gebeurt...

Kan iemand me helpen?

✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️

"Bernard, kijk liam's gezicht lijkt samen te trekken."
"je hebt gelijk. Kun je me horen liam? Als dat zo is focus op mijn stem. Ik ben hier met Charlotte, we willen je helpen. Dat je jezelf een monser noemde is helemaal niet zo, jij bent geen monster, je bent ook niet gek, jij bent gewoon liam, en je moet wakker worden... Word gewoon wakker... "

✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️✴️

Bernard?

Ik vecht tegen wat me ook in zijn greep heeft...

Nog steeds wil ik schreeuwen, roepen, gillen...
Nog steeds komt er geen geluid over mijn lippen...

"... je moet wakker worden... Word gewoon wakker... "

Traag weet ik mijn ogen een klein beetje te openen... Door de spleten van mijn oogleden zie ik Bernard zitten op de rand van mijn bed...

Ik hoor hem nu ook duidelijker...

"ja, liam, open je ogen maar jongen... Open je ogen..."

Ik wist nu mijn ogen verder open te krijgen zodat ik de kamer waar ik was kon zien.

Een oude ziekenhuiskamer...

Ik opende mijn mond in een poging iets te zeggen...

Geen geluid...

"rustig maar, je bent zwak. We krijgen je wel weer op de been..."

Charlotte kwam ook dichtet bij het bed staan waar ik in lag.

"het komt goed, wij zorgen daarvoor.", beloofde ze

Ik knikte moeizaam...

Ik opende mijn mond opnieuw om iets te zeggen.
Ik wist een zwak gekreun te produceren en dit koste me heel veel moeite...

Ik besloot om toch gewoon maar te zwijgen...