Matemde Kalan Düşler +18

4. Bölüm "Cehennemde Vadi"

Bölüm uzun zamandır yoktur farkındayım fakat bunu nedenleri vardı. Şimdi buradayım bundan sonra seri bir şekilde yola devam.

Keyifli okumalar dilerim canlarım 🖤

4. Bölüm
" Cehennemde Vadi"

Melike şahin : Bedelini Ödedim
Sia : The Greatest
Sia : Titanyum

Benim kalbimde cehennemden bir vadi var. Orada ki duygular saf acıdan. Tohumlarını intikam ateşi ekti.

Ölümün soğuk nefesi kaburgalarımı delip geçtiğinde, sol tarafımda derin bir iz oluştu.
Ruhumda kızıl bir gölge var oldu. Ve duygularımın en orta yerinde bir kıyamet koptu. Sonra hiç bir şey eskisi gibi olmadı...

Ne ben eski ben oldum. Ne de kafamın içinde yaşayan o kadın. Aklım çok tehlikeli çünkü orada duygulara yer yok.

Merhamet akılda olmaz
Kalpte olur. Eğer biri kalbini değilde aklını seçerse dünyanın en kötü insanı olabilir. Çünkü kalp kıyamaz ama akıl çok acımızsızdır.

Bazı acılar bazı çocukları. Büyük bir kadın yapar.

Aldığım sık nefesler öfkemi dindirmek yerine daha da harlıyor. Sıktığım yumruğum elimin içine derin bir kesik oluşturduğuna eminim. Fakat umrumda değil. Bütün aksilikler bu günde gelip beni buluyor. Öfke dolu bakışlarımı karşımda korkudan kasılan Atakan 'na çevirdim.

" Bana ikizleri getir bahçeye" dedikten sonra bir cevap beklemeden cebimden telefonu alıp akrep ismim tıklayıp kulağıma götürdüm.

" Çocuğu hazırlayın bir saat sonra almaya geliyorum." karşı taraftan cevap gelmesini beklemeden kapatıp tekrar cebime koydum.
Salondan hızlı adımlarla çıkıp bahçeye geldim. Soğuk hava içime işlemeye başladı. Ama benim içimde ki öfkenin ateşi daha sıcaktı. Botlarımla yeni yağan kara basa basa bahçenin ortasında geldim. Hafiften yağmaya başlayan kardan korunmak için montumun cebine sıkıştırdım beremi çıkarıp başıma geçirdim.
Ve beklemeye başladım. Birazdan olacaklardan ne kadar sorumluyum bilmiyorum ama. Onların bunu haketiğini biliyorum.

Hemen arkamdan Ezgi ve Buğra da geldi. İkiside oldukça tedirgin görünüyorlar. Onları umursamadan karşıdan gelen Atakan ve ikizlere baktım. Atakan önde ikizler yanlarında beraber biraz ötemde bana doğru geliyorlar. İçimde ki fırtınayı dışıma vurmadan. Sert ve soğuk bakışlarımı onların üzerinde tutmaya başladım.

Bazı rüzgarların savurduğu ihanetin tohumları yüzüme çarptığında çok toydum. Ve beni yıkmaya çalışan bütün rüzgarlara karşı hep çok sağlam bir kaya oldum. Matemin içinde bile kızıl bir gölge oldum. Karanlıkta yanan bir mum ışığı... Eriyip yok olmadım. Kanayıp var oldum ben.

Şimdi bu karşımda duran iki adam beni kandırabildiklerini sanıyorlar.
Tam karşıma geçtiklerinde soğuk ve keskin bakışlarımla karşılaşmayı beklemiyorlardı. İkizlerden biri korkuyla konuşmaya başladı

" Abla biz ne olduğunu anlıyamadık." dedi bakışlarını benden çekip avuç içini gergince ovduktan sonra düşünmeye başladı. Ya da kafasında kurduğu yalanların doğruluğunu tartıyor gibi.
" Biz bu kadar tedbirsiz davranmadızdık ama bu sefer ne olduğunu anlıyamadık. Her şey çok ani gelişti "

Belimden duran silahı soğukanlı bir şekilde çıkartım.

" Abla gerçekten bizim suçumuz yok" dedi Barış korkudan titreyen sesiyle. Atakan ne yapıyorsun der gibi işaret yapınca sadece gülümsedim.
" Bir şey demiyecekmisin?" dedi Can Bakışlarında ki korku kendini ele veriyordu.