Kafese hapsedilmiş,
Kanatları kırık bir kuş misâli yaşadım hep yıllarca.
Ayaklarımla değil, yüreğimle yürüdüm,
Diyâr-ı âlemi karış, kârış.
Okudum hemde durmadan yorulmadan.
Okuduğum kitaplar değildi ama.
Kendimi benliğimi okudum.
Bazen gözyaşlarım ıslattı ömür sayfamı.
Bazende tebessümlerim kır çiçeği misâli açtı yüreğimde.
Düşe kalka adımladım yolları canımın yanmasına aldırmadan.
Hayatı engellerle karşılasam da hiç yılmadım vazgeçmedim yaşamaktan.
Çünkü biliyordum asla yalnız değildim.
Bir beni Yaradan vardı birde Rahmanın bana gönderdiği meleğim.
Ağlasamda gülsemde asla yalnız olmadım.
Çünkü meleğim hep yanımda oldu.
Hüznüme ortak oldu kimi zaman kimi zamanda tebessümüme vesile.
Yürüyen ayağım oldu.
Eli elimden bir an olsun ayrılmadı.
Meleğimin gözünden bir damla yaş düşse.
Yüreğim kafesine sığmaz, kanatlanır kuş misâli.
Dedim ya ben hayata kanatları kırık kuş misâli başlasam da.
Yazdıklarımla gezdim diyâr-ı âlemi karış karış.
#SümeyyeKöse
