Heal Me, Love Me

Chapter 3

Chapter 3: Terrified

Isang buwan ang lumipas pagkatapos ng tagpong iyon. Hindi na rin kami nagkita pagkatapos ko siyang takbuhan. Yes, I ran away from him. Hindi ko alam kung ano ang nagtulak sa akin noon na tumakbo. Sa kalagitnaan ng tahimik na pasilyo ng hospital namin ay tumakbo ako palayo at sa ikalawang pagkakataon ay iniwan ko na naman siya na walang kahit anong salita.

Tahimik ang buhay ko sa loob ng isang buwan. Bahay at hospital lamang ang pinagkakaabalahan ko. Wala nga kaming gala or night out ng mga kaibigan ko sa loob ng isang buwan. Busy si Alexi sa school, si Chloe ay abala sa modelling career niya, busy din si Heather sa trabaho at si Xierra naman ay abala sa sariling kompanya.

I just sighed. I missed them. Sa chat na lang kaming lima nag-uusap. Minsan late pa ang mga replies pero naiintindihaan ko naman dahil busy silang lahat at nagkataon lang na medyo maluwag ang schedule ko.

Maluwag nga ba o baka agaran ko lang natatapos ang aking mga trabaho dahil wala naman akong ibang ginagawa bukod doon? Ewan.
Then my phone beeped. Tinignan ko ang screen at isang text message mula kay Daddy ang nandoon sa notification. I opened it and read the content of his message.

Daddy:
Are you done today?

Agad akong nagtaka. Hindi naman laging nag-tetext si Daddy ng ganito unless may dinner kami sa labas or may event na pupuntahan.

Ako:
Not yet Dad. Why?

I typed and send it quickly.

Ibinalik ko naman ang tingin sa aking chart na naglalaman ng pangalan ng mga pasyente na kailangan kong bisitahin bukas para mamonitor.

Wala pang dalawang minuto ay tumunog na naman ang aking cellphone para sa panibagong mensahe mula kay Daddy.

Daddy:
Be home at five okay? We will go to Montenegro’s for dinner.

Halos ibato ko ang cellphone sa gulat. I don’t know but I feel like I need to avoid Kendrick until God knows when. Aminin ko man o hindi pero sa loob ng isang buwan na hindi ko siya nakita ay gumaan ang pakiramdam ko. I realized that I am actually avoiding him. Distancing myself from his range.

But then I can’t deny the fact that my heart is hoping. Hoping for him to show up again.

Napatingin ako sa wall clock na nasa loob ng opisina ko. Alas kwatro na ng hapon. I roamed my eyes around the four concrete walls of my office. I let out a sigh before fixing my things.

I guess, I really need to go home now.

Quarter to five na ako nakarating sa aming bahay dahil traffic sa daan. Naabutan kong nakaupo si Daddy sa couch habang abala sa kung ano sakaniyang tablet. Sumilip ako sa screen at nakita kong naglalaro pala siya ng ‘Candy Crush’. Well, it’s his hobby since last month.

I kissed his cheek before sitting on his side.

“I’m home now Dad,” I said, informing him my presence.

“Go to your room and change. I’ll just finish this level,” sabi niya na hindi man lang nag-abalang bumaling sa akin. I hugged him from the side and leaned my head on his shoulder.

“I noticed that you’re getting addicted to that game, Dad. Baka makasama yan sa kalusugan mo? Especially on your eyes,” my concerned voice filled the whole living room.