EPILOGUE 1: Shiamira

12 0 0
                                    

CASSANDRA

Two years later.

Hinawi ko ang buhok ko at ngumiti sa kawalan.

I'm happy.

Contented rather.

Tumayo ako sa inuupuan ko at lumabas na ng bahay dala ang isang notebook. My chest weigh a heavy feeling again. Napakurap ako nang bumungad sa akin ang araw pagbukas ko sa pinto.

"Cass! Tara rito!" Tawag niya sa akin.

"Wait lang! Ang sakit sa mata ng araw!" Aniya habang tinatakpan ang mata ko gamit ang hawak na notebook. Nakakasilaw talaga ang araw ngayon.

"Dalian mo na!"

"Aish! Hindi talaga makapaghintay 'to!" Umirap ako at tumungo sa kaniya.

Ang sasaya nilang lahat ngayon. Nakatutuwa at bumalik ang mga ngiti sa kanilang mga labi. Katulad ito sa mga nakilala ko noon.

🧭🧭🧭

"Goodbye, Cassandra Davis. I thank you a lot."

Kumurap ako at nasisilaw ako sa ilaw na nakatapat sa mga mata ko. Hindi ko maintindihan ang mga taong nakapaligid sa akin. Pero sigurado ako na marami ang mga ito. They still mumble gibberish words. So I close my eyes again and just let them be.

I gently open my eyes again and I can almost see my surroundings. So much apparatus are attach to my body. I'm wearing a hospital gown. And my body is numb.

"...Ahh..." I try to speak but my vocal chords aren't functioning.

"Cassandra?!" Isang pamilyar na lalaki ang lumapit sa akin at hinawakan ang kamay ko. "You're awake. Wait! I'll call the doctor again!" Nagmadali itong lumabas upang magtawag ng doktor at nars.

Isa-isang pumasok ang mga propesyonal sa aking silid. They ran tests and check-ups on me.

And everything registered at this point, I was sent back. I'm at my real-time.

I learn from the doctor that I was in a coma for ten months. I was shock because I could have sworn I was in a coma for a good ten years as well when I was away. I guess time works slower in the hands of a goddess.

I took my time to recover at the facilities at this hospital. My muscles are weak and my vocals aren't functioning.

My family rush here as they heard the news that I woke up and should perform therapy once I have given them my words. Daddy hugged me tight, while Emman cried by my side.

I guess, I did miss my home. How was I so selfish to leave them behind? All we have was each other. I'm such a cruel person.

My father manage to settle the manner regarding my therapy. I permitted them that I want to do it as soon as possible. I was given a week of bed rest before performing my therapies.

"Salamat sa Diyos! Bumalik ka sa amin, Cassandra." Mangiyak na namang wika ni Daddy.

Ngumiti lang ako sa kaniya at nagsulat sa isang notebook na dala ni Emman.

Ako rin.

"Araw-araw ka namin pinagdarasal, anak. Hindi ko kayang mawala ka rin sa akin."

Ayoko rin mawala sa inyo, Daddy.

"Mahal ka namin, anak," hinaplos nito ang buhok ko at saka nilingon ang isang lalaki na kanina pa nanunuod sa amin. "Soren, iho."

"Sir Davis."

The Curse of Piratia ShiamiraWhere stories live. Discover now