“Hey, princess, what’s wrong? You don’t look fine.” Malamang, sa ginawa mo ba naman sa buhay ko, magiging fine ako?? Tarantado ka pala eh. Pero imbes na sumagot, tumayo ako at aalis na, malamang umakyat lang ako sa kwarto dahil dun lang namn ang pwede kong puntahan sa ngayun.
Hinawakan niya ako ng mabilis sa braso ko, masakit, mahigpit, kahit walang lumalabas na salita sa bibig niya, alam kong isa itong pag-uutos na bumalik ako sa upuan ko at ituloy ang pagkain.
Dahil narin sa galit ko, hindi ako nagpatinag, hinawi ko ng ubod lakas ang kamay niya at nabitawan niya ako. Eventually tumayo siya. At boom parang mahihiwalay ata ang mukha ko sa ulo ko dahil sa lakas ng sampal na inabot ko sa kanya, napaupo ako at humagis sa upuan na kanina lang kinauupuan ko. Tumingin ako sa lahat ng nagsilbi sa amin para humingi ng tulong at sa napakasaklap na pakikipagkapwa tao nila, walang ni isa ang nakatingin sa akin. Mga punyeta! Mga walang kwentang nilalang!
Ubod lakas niya akong hinila na siyang ikinatayo ko.
“Don’t you ever dare to walk out again while we are eating!!!” Grabe, parang matatanggal ang eardrums ko sa lakas ng singhal niya. Bukod dun, sobrang sakit narin ng braso at mukha ko dahil sa sampal at ngayun sa paghatak niya sa akin.
“Can’t you see, I don’t want to be with you!!! Why can’t you fucking understand that! And these..(itinuro ko ang dining set) I don’t want any of these!!!!!!!” I don’t know kung saan ako nakakuha pa ng lakas para sabihin yun sa kanya nang hindi nangangatal ang bibig ko dahil sa hikbi at masakit kong bibig.
That is the turning point of that night. Kinaladkad niya akong parang aso lang hindi na niya inalantana kung magkandarapa ba ako o magkanda balibali ang mga buto ko sa lakas niya. Pagkarating sa kwarto, ibinalibag niya akong parang papel sa kama.
Sa tingin niya ngayun sa akin, sobra akong kinakabahan. Oh God, no.
Naghubad siya ng polo at pantaloon niya na siyang lalong nagpatotoo sa kutob ko. He is going to take me now, right here, right now. Natawag ko na yata lahat ng santo at santa sa utak ko but to no avail. Dinambahan niya ako at hinalikan ng ubod rahas. Tanging luha ko lang ang saksi sa ginagawa niya sa akin.
Sinira niya ang damit na suot ko saka niya hinawakan ang magkabilang dibdib ko na parang hindi yun nakadikit sa akin. Hinahalikan na niya rin ang leeg ko. Iyak nalang ang tanging nagagawa ko sa mga oras na ito bukod sa pagmamakaawa. Kahit anong sabihin ko parang wala lang siyang naririnig. Kahit anong pagpupumiglas ko, parang wala lang sa kanya, dahil masasabi ko talagang ubod siya ng lakas.
Pababa nang pababa ang mga kamay niya at nagsisimulang lakbayin bawat hibla ng katauhan ko. Gayun din ang paghalik niya. Wala akong nagugustuhan sa lahat ng ginagawa niya sa akin. Dahil hindi niya ito dapat ginagawa, nilalapastangan niya ang dangal ko bilang tao. Tanging hiling ko lang ngayun, kundi mamatay, sana may magligtas sa akin.
Natanggal na niya ng lubusan ang damit at bra ko, atsaka siya tumigil para pagmasdan ang kabuuan ko. At ako naman, walang nagawa kundi magngangangawa na alam ko namang wala ring silbi. Kahit magsisisigaw ako rito, walang makakarinig o walang makikinig sa akin.
“Damn, you are so beautiful, you are so fine. And you are mine.”
Sa sinabi niyang yun lalo akong napahagulgol nalang dahil alam ko na ang kasunod nito. Lumuha man ako ng dugo ngayun, hindi na nuon mababago pa ang kapalaran ko. This monster is going to rape me. He can and he will. And I cannot do anything para pigilan pa yun unless magkaroon ngayun ng himala.
“Don’t worry princess, I’ll be gentle.”
Kahit pa anong sabihin niya, wala na rin akong pakialam pa, nawawalan na ako ng pag-asa. Sana lang may kumatok sa pinto para maitigil niya kahit saglit ang ginagawa niya. Pero wala.
Naghubad siya ng lahat ng saplot niya sa katawan. Pumaibabaw siya sa akin, nagsimula na naman siyang halikan ako labi, sa leeg, pababa, pababa nang pababa. Nandidiri na ako sa sarili ko. Nangyari na nga yun kay Johnny nangyari pa ito sa akin. Really a happy birthday to me eh?
Tuluyan na niyang kinuha ang pagkababae ko. Nang wala akong kalaban-laban. Na walang nakakaalam tanging si Johnny lang at ang mga luha kong saksi sa lahat ng kalapastanganan ng taong ito na hanggang ngayun, hindi ko alam ang pangalan.
Natapos siya sa karumal-dumal na ginawa niya sa akin. Masakit na ang katawan ko lalo na YUN. I am a total virgin. Kahit minsan hindi iyun hiniling sa akin ni Johnny although kayang-kaya kong ibigay sa kanya. He has full respect sa akin. Alam niya ang limitations niya bilang boyfriend ko.
Pinunasan ng halimaw ang mga luha ko at kinumutan ako saka niya ako niyakap. Natatawa tawa pa siya ng konti habang hinihimas niya ang braso ko.
Guess this is it. Ito ang magpapatotoo na hindi lahat ng nabubuhay ay MAY BUHAY.
to be continued . . .
KUNG WALA NA ~~~~~5:
Start from the beginning
