» shinrin yoku « sasusaku

thread

— Zważając na wielokrotność powtórzenia tego samego pytania, zaczynam podejrzewać, że zwyczajnie oczekujesz innej odpowiedzi, nawet jeśli minie się z prawdą, Sakura.

— Naprawdę tylko taki wniosek potrafisz wyciągnąć, kiedy zwyczajnie się martwię?

Twarz Haruno nabrała grymasu i zawziętości. Ze ściągniętymi brwiami i zmarszczonym nosem wyglądała tak samo przekonująco, jak i uroczo, co Uchiha znał akurat nazbyt dobrze.

— Ile w twoim zmartwieniu wciąż nadziei, że jednak się przyłączę? — Koniuszkiem palca stuknął w skierowany ku niemu filigranowy nos, a szkliste oczy dziewczyny zatoczyły łuk wzdłuż górnej powieki. — Wiesz, że się nie nadaję. Spałbym już dawno, ale to trudne, bo ten zgiełk niesie się przez całą ulicę.

— A może po prostu jesteś już wyspany? — zasugerowała, opierając łokieć jednej ręki na dłoni drugiej i przytykając do twarzy trzymane w ręce naczynie z alkoholem.

Z ust Sasuke dobiegło głębokie westchnięcie.

— W ten sposób tylko potwierdzasz moją teorię.

— Ty mojej również nie negujesz — wskazujący palec dziewczyny zetknął się z koszulką chłopaka w miejscu mostka.

— Masz jakieś spekulacje na mój temat? Chętnie posłucham. Tylko zastanów się, czy na pewno chcesz się nimi dzielić w swoim obecnym stanie.

Długie brwi Sakury Haruno, łącznie z kilkoma zmarszczkami, które pokazały się na jej twarzy, wygięły się w ostry łuk. Kilkukrotnie machnęła papierowym kubkiem i chlusnęła po jego ściankach mieszanką Aperola z sokiem pomarańczowym, która znajdowała się na samym dnie. Twarz Sasuke złagodniała pod wpływem nieco przebiegłego uśmiechu.

— Nie używaj argumentu nietrzeźwości, wypiłam dopiero trzy — sprostował damski głos.

— W myśl koncepcji o upojeniu ty jesteś wstawiona już od końcówki pierwszego.

— Nie mówię o teorii — cmokając lepkimi od napoju wargami, w geście zniecierpliwienia Sakura z zawziętością zaprzeczyła ruchem głowy. — Nie jestem pijana.

— A i owszem, jesteś — wyprostowany palec wskazujący Sasuke zetknął się z podbródkiem dziewczyny, wnosząc go ku górze, by móc zajrzeć jej w maślane oczy. — Znam cię trochę, umiem stwierdzić.

— Och, doprawdy? A kiedy ja wiem, że kręcisz, bo nie chce ci się wyjść z domu, to moja ocena się nie liczy?

Tym razem powietrze, które nabrał do płuc, Uchiha wypuścił z impetem.

— Mówiłaś wcześniej, że się o mnie martwisz — wypomniał słowa, jakie w ciągu ostatnich tygodni Sakura deklarowała wielokrotnie. — A tymczasem tylko nagminnie oskarżasz mnie o kłamstwo.

— Jedno nie wyklucza drugiego — odparła, przechylając głowę na bok.

— Nie przypominam sobie, żeby kiedykolwiek wcześniej skutkiem ubocznym troski o mnie było podobne zachowanie mojej dziewczyny.

— Być może wcześniej nie było takiej potrzeby? Czasami wolałabym, żebyś i wobec mnie był tak arogancki, zamiast znajdowania kolejnych wymówek, by móc uniknąć mojego towarzystwa. To mnie o wiele bardziej martwi.

— Ja arogancki?

Sasuke był arogancki. Może i wydawało mu się, że kontrolował swoje zachowanie do tego stopnia, ale w rzeczywistości jego nonszalancja wciąż mocno wyróżniała się na tle reszty rówieśników. Sakura z kolei była jedną ze skromnego grona, które nie miało okazji przekonywać się o tym zbyt często – przynajmniej na własnej skórze. Regularnie doświadczała jej jednak podczas wspólnych lekcji, wyrażaną zarówno w stronę uczniów, jak i nauczycieli. Sama szacunek Uchihy zaskarbiła sobie tym, że do przedmiotów humanistycznych pałała podobnym brakiem zaangażowania, za to imponowała w czymś, co nawet Sasuke nie przychodziło instynktownie – nauki przyrodnicze. To dlatego też nie miał nic przeciwko temu, kiedy przy wyborze mieszanych par do projektu z ust Haruno Sakury, siedzącej wówczas w drugiej ławce na środku sali, padło akurat jego imię. I było to jednocześnie punktem rozpoczynającym ich znajomość, podtrzymywanym przez losowe zagadywania na korytarzu czy delikatne uśmiechy, jakie posyłała mu za każdym razem, kiedy złapali kontakt wzrokowy. To wtedy też Sasuke zaczął nieświadomie pogrążać się w sympatii do swojej koleżanki z klasy.