DS #4: Our Bloody Life

Kabanata 30

Nanginig ang lalamunan ko. May tumamang bato sa paanan ko kaya tiningnan ko ito.

Malakas na umiyak si Pri. Hindi ko alam kung lalapitan ko ba siya o hindi. Kumunot ang noo ko. Paano nagkaroon ng malaking bato dito?

Kinakabahan akong habang pinupulot ito. There is a paper on it. I looked at her. She's wiping her tears na sana ako ang nagpupunas niyan para sa kaniya. I can't even come near her. Sa lahat ng bagay, 'yan ang kinatatakutan ko- ang itaboy niya ako.

Nangilid ang mga luha ko. Nanlambot ang mga tuhod ko matapos basahin ang nakasulat. I looked up the ceiling to stop myself from crying. I can't believe that this is happening to her. I crumpled the paper and throw it away.

Tumalikod ako at ginulo ang buhok ko. Hiyang-hiya ako sa sarili ko. How can I dragged her from this mess?

May kumawalang hikbi sa mga labi ko. Hindi ko alam ang gagawin. I know she's afraid and mad at me. I am a killer, I killed many people.

Naglakad ako hanggang harapan niya.  I let my tears stream. Nauna kong binaba ang isang tuhod ko. My lips are shaking hard. Sobrang sakit ng dibdib ko. Kahit nanlalabo ang mga mata ko ay hindi ko inalis ang tingin sa kaniya.

I kneeled in front of her. Dalawang tuhod na nakalapag sa sahig.

"I-If you are going to leave me, please d-don't," napahikbi ako. I may look like a gay but this is me. I'll beg if this means losing her. Akma kong hahawakan ang pisngi niya ng iwakli niya ito. Napayukom ang kamao ko at ibinalik sa tabi ko, "I'll protect you at all cost. I can hire hundred of guards just to make you safe," I said. Nagsipatakan ang mga luha ko sa harapan niya, "Baby, please talk to me. I wanna know what do you feel," sabi ko sa kaniya. Napayuko ako.

I pressed my both palm to begged.

"D-Do you know how I feel?" mabilis niyang pinunasan ang mga luha niya, "I AM SCARED! KNOWING THAT I AM NOT SAFE ANYMORE!" malakas niyang sigaw. Napapikit ako, "Cholo, I never been this scared all my life. Not in a operation but because someone is trying to kill me!" she pointed herself. Pulang-pula ang mukha niya.

"I'm sorry if I dragged you to this kind of life. But baby, let's not ruin our relationship. I'm sorry! I'm sorry!"

I was about to hug her when I stopped myself. All I can do is to cry too. Give space apart us. Sobrang bigat ng pakiramdam ko. Gulong-gulo na ako, I don't know what to do with her para hindi ako iwan.

She's silently crying. Nakasandal lang din ako sa kama niya at may espasyo sa gitna namin.

I started talking with her again kahit na hindi siya nagsasalita, "When I was a kid, someone kidnapped us. Me, mom and my dad. They want my dad's money and to steal the company, wala akong kaalam-alam," I said, telling her my story, "Kailangan kong pagtrabahuan ang mga bagay para makuha ang gusto ko," dagdag ko pa. I sniffed, "No'ng mawala silang dalawa, people try to get me. There is Don Manuel who helped me. He mold me and feed me," huminga ako ng malalim. 

Sa kaniya na ako lumaki. He protected me from people. Palihim akong umuuwi sa bahay dahil sa tulong niya.

"I'd take my revenge. I killed them."

I can't look at her after saying that.

"I killed a lot of people, I am following what mission gave to us. Binabayaran kami para pumatay ng taong nang-aabuso at nagnanakaw," pagpapatuloy ko sa kuwento. I know that this will not help me pero mas magiging panatag ako kung sasabihin ko sa kaniya ang lahat. Walang tinatago.

"Hindi ako undercover na sinasabi mo." Napangiti ako ng mapakla. She thought that I am, "I am not working with the government." Hindi ko alam kung nakikinig siya sa 'kin.