ဇာတ္ပို႔တစ္ေယာက္ရဲ့ အဆံုးသတ္ ( ဇာတ်ပို့တစ်ယောက်ရဲ့ အဆုံးသတ် )

Arc.5.12

စကားဆံုးသည္နဲ႔ ခါးထက္သို႔ ေရာက္လာသၫ့္ လက္တစ္ဖက္ .. ယုတၲိမရိွစြာ သူ႔ေခါင္းထဲသို႔ ပထမဆံုးဝင္လာသၫ့္ အေတြးက အန္းဇယ္ရီက ဘာမွမလုပ္ရတာေတာင္ ဘာေၾကာင့္ လက္မ်ားက ၾကမ္းရွရျွဖစ္ေနရသည္လဲ ဆိုတာပင္ ..။ ေမွးသည္ ေမာ့ကိုင္ခံလိုက္ရၿပီး နီးကပ္လာသၫ့္ ေခ်ာေမာသၫ့္ မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ေက်ာရိုးမ်ား ေတာင့္တင္းသြားသည္ ။ ' ထပ္.. ထပ္ၿပီး နမ္းမလို႔လား '

ခပ္လွမ္းလွမ္းက အကြယ္တြင္ ျမင္လိုက္ရသၫ့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ အေစခံ၏ မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးက်ယ္သြားၿပီး မ်က္ႏွာမ်ား ပူထူလာခဲ့သည္ ။ ဒုတိယမင္းသားက ဘာေၾကာင့္ အျခားသူမ်ား ခ်ိန္းေတြ့ေနသည္ကို လိုက္ေခ်ာင္းခိုင္းေၾကာင္း နားမလည္ႏိုင္ေပ ။ အေျခအေနၾကၫ့္ရသေလာက္ ခ်ီဝမ္ရယ္နဲ႔ ၾကင္ယာေတာ္တို႔က သူတို႔ သီးသန႔္အခ်ိန္ လိုခ်င္လို႔ ပြဲေတာ္မွ ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္ ။

" ဘာမွထူးျခားတာ မရိွဘူးေပါ့.??? " အန္းမူ၏ အေမးေၾကာင့္ အေစခံက သူေတြ့ခဲ့ရသၫ့္ အေၾကာင္းမ်ားကို မ်က္ႏွာပူစြာျဖင့္သာ ေျပာျပရေတာ့သည္ ။ အန္းမူ၏ အမႈအရာက ထူးဆန္းသြားေလသည္ ။ သူက အေစခံကို ထြက္သြားခိုင္းလိုက္ၿပီး စားပြဲအား လက္ျဖင့္ အသာေခါက္လ်က္ အေတြးနက္ေနခဲ့ၿပီး သူဘာေတြးသလဲ သိႏိုင္ရန္ ခက္ခဲလွသည္ ။

ဥယ်ာဉ္ထဲတြင္ လင္းယြီ႔က တြန္းထုတ္ဖို႔ ခက္ခဲလွသၫ့္ လက္ေမာင္းမ်ားၾကားရိွေနခဲ့သည္ ။ ဟန္ေဆာင္ရံုေလာက္သာဟု ထင္မွတ္ထားေသာ္လည္း အန္းဇယ္ရီ၏ ကြၽမ္းက်င္လွေသာျခယ္လွယ္မႈမ်ားေအာက္တြင္ သူက အသက္ရႈလို႔ ရရံုတမယ္ ျဖစ္သြားခဲ့သည္ ။

/ သတိေပးခ်က္ ! အကန႔္အသတ္ကို ေရာက္သြားပါၿပီ /

အန္းဇယ္ရီက သူ႔ေခါင္းအား လင္းယြီ႔၏ ပုခံုးနဲ႔ လည္ပင္းၾကား အပ္လိုက္ရင္း တိုးညင္းစြာ ေျပာလိုက္သည္ ။ " ကိုယ့္ကို အေဆာင္ေတာ္ကို ေခၚသြား .." အစက လင္းယြီ႔သည္ အန္းဇယ္ရီ၏ စကားကို နားမလည္သျဖင့္ ၾကၫ့္လိုက္သၫ့္အခ်ိန္မွာပင္ သူအေပၚသို႔ မွီတြဲလာသၫ့္ သူ၏ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ယိုင္သြားခဲ့သည္ ။