ဇာတ္ပို႔တစ္ေယာက္ရဲ့ အဆံုးသတ္ ( ဇာတ်ပို့တစ်ယောက်ရဲ့ အဆုံးသတ် )

Arc.5.2

" နင္က ေယာက်ၤားတန္မဲ့ ေယာက်ၤားယူထားတာ မဟုတ္ဘူးလား.. အဲ့ကတည္းက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အရွက္မရိွလဲ ဆိုတာ သိႏိုင္တယ္ .."

" စစ္သူႀကီးတဲ့လား ... ငါတို႔ တိုင္းျပည္အနာဂတ္အတြက္ စိုးရိမ္မိပါေသးရဲ့ .."

" ဘာလဲ... နင္က ရိုက္ခ်င္တာလား.. မေမ့နဲ႔ ဒီေနရာက ခ်ီဝမ္ရယ္ ရဲ့ အိမ္ေတာ္ .. နင့္ရဲ့ ေသြးညီနံ႔ေတြ ျပၫ့္ေနတဲ့ စစ္ေျမျပင္ မဟုတ္ဘူး..  "

" ဒီေနရာမွ နင္က ငါ့လက္ေအာက္မွာဘဲ ရိွတာ .. မေက်နပ္ရင္ .. ဝမ္ရယ္ ကို သြားေျပာေလ .. ဟမ့္ "

မုန႔္ယိရွင္း၏ အထင္တေသးေရရြတ္သံမ်ားသာ ထြက္ေပၚ ‌ေနၿပီး တဖက္ကဘာမွ မေျပာလာခဲ့ေပ ။ အန္းဇယ္ရီ၏ အမႈအရာက ဆိုးရြားသြားသည္ ။ ဒီလို မိန္းကေလးမ်ိဳးက ဘယ္လိုလုပ္ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္လာသလဲ နားမလည္ေတာ့ေခ် ။

" ဒီမွာ.. ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ !! " မာထန္သၫ့္ အသံေၾကာင့္ လူတိုင္းလွၫ့္ၾကၫ့္လာခဲ့သည္ ။ အျပာနဲ႔ အနက္ကို တြဲဖက္ဝတ္ဆင္ထားသၫ့္ အန္းဇယ္ရီသည္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ပစ္လ်က္ ‌ျဖည္းညင္းစြာ ေလ်ွာက္ဝင္လာသည္ကို ေတြ့လိုက္ရသည္ ။ တခ်ိဳ႕လူမ်ား၏ မ်က္ႏွာသည္ ဝင္းပသြားကာ တခ်ိဳ႕က မ်က္ႏွာပ်က္သြားခဲ့သည္ ။

အန္းဇယ္ရီ၏ အၾကၫ့္က သူ႔အားေက်ာေပးထားသၫ့္ အမ်ိဳးသားထံသို႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္ ။ ခပ္တင္းတင္းဆုပ္သြားသၫ့္ လက္တစ္ဖက္ကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ရေပေသးသည္ ။ မုန႔္ယိရွင္းက အန္းဇယ္ရီအား တစ္ခ်က္သာ ၾကၫ့္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာလြဲလိုက္ကာ သူမ စိတ္ဆိုးေနျခင္းကို ေဖာ္ျပလိုက္သည္ ။

" ၾကင္ယာေတာ္!! ဒီမွာ ဘာေတျြဖစ္ေနတာလဲ .." အန္းဇယ္ရီက မ်က္ႏွာထားကို တည္လိုက္ကာ ေျပာလိုက္သည္ ။ ထိုအခါက်မွ လင္းယြီ႔သည္ သူ႔ဘက္သို႔ လွၫ့္လာကာ အရိုအေသေပးလာခဲ့ေသာ္လည္း ဘာမွဆက္မေျပာခဲ့ေပ ။ အေၾကာင္းမွာ အရင္က အန္းဇယ္ရီသည္ မုန႔္ယိရွင္း ျပႆာနာျဖစ္တိုင္း သူမဘက္တြင္သာ လံုးဝ ရပ္တည္ျခင္းေၾကာင့္ပင္ ။ ေျပာလဲ ထူးမည္ မဟုတ္သျဖင့္ မေျပာေတာ့ျခင္းပင္ ။

" ဝမ္ရယ္!! ကိုယ္လုပ္ေတာ္မုန႔္ က စစ္သူႀကီး .. အာ.. ၾကင္ယာေတာ္ရဲ့ ‌ေက်ာက္စိမ္းျပားကို အတင္းဝင္ယူသြားပါတယ္.. " လင္းယြီ႔က ဘာမွမေျပာသၫ့္အခါ ေဘးနားက ကိုယ္ရံေတာ္က မေနႏိုင္သျဖင့္ ဝင္ေျပာလိုက္ရသည္ ။