Hope (Twilight Fanfic)

2. A new home

Maggie's POV.

Ik zie wolven ogen in mijn gedachten. Ik gil en ik schreeuw het uit maar voor mijn gevoel hoort niemand me. Ik schiet overeind. Ik zie twee mensen om mijn bed staan. Ik lig in een bed in een best wel schattig en primitief huisje. Het is een jongen/man die een beetje bruin getint zijn. Hij heeft geen shirt aan en heeft kort haar met een tatoe op zijn schouder. "Wie zijn jullie?" "De Quileutes," zegt een man. "Ik ben Sam," zegt Sam. "Wat deed je in het bos?" vraagt een vrouw. Ze ziet er aardig uit en ze is best knap. Maar aan de ene kant van haar gezicht zit een enorm litteken. Ze kijkt me vragend aan. Ik probeer sterk te zijn maar volgens mij zien ze de angst in mijn gezicht. Ze wenkt naar de jongen dat hij weg moeten gaan. "Ik was aan het wandelen en ik verdwaalde," zeg ik snel. Er rolt een traan over mijn wang. Ik veeg de traan weg en ik maak me weer sterk. "Had je een nachtmerrie?" vraagt ze. Ik knik. "Hoe weet je dat?" vraag ik. "Je gilde in je slaap," zegt ze. "Ow, sorry," zeg ik. "Ik ben Emily," zegt Emily. Ik wil uit bed stappen. "Je mag naar buiten maar je hebt koorts dus pas op," zegt ze.

Ik stap uit bed en ik loop naar beneden. Het is zo warm en mooi. Zo anders maar wel leuk anders. "Hier heb je wat te drinken. Je krijgt alles wel uitgelegt maar niet alles tegelijk. Dat wordt je waarschijnlijk te veel," zegt Emily. "Nee hoor, ik heb alles over vampieren en mezelf ook tegelijk uitgevonden." Ze glimlacht. Ik drink mijn drinken op. Het is sinaasappelsap. Ik kijk haar vragend aan. "Oké ik leg het je uit," zegt ze. We gaan aan de tafel zitten. "De jongens die hier biologisch van af stammen worden als er een vampier in de buurt is een echte wolf. Als ze een tiener zijn en heel boos worden veranderen ze voor de eerste keer. De wolven zijn hier om ons te beschermen tegen vampiers. Als er veel vampiers hier naartoe komen veranderen er ook veel jongens. Na een tijdje hebben ze alles onder controle," zegt ze. Ik knik. "Sam is de eerste jongen hier die veranderd is. Daardoor is hij de Alpha. Jij bent de eerste buitenstaander die dit weet. De jongens die nog niet veranderd zijn weten dit nog niet. Dat willen we ook graag zo houden. Sam heeft je vannacht gevonden." Ik knik.

"Je moet ook weten wat inprenten is. Voor het geval dat het bij jouw gebeurd. Jongens die veranderd zijn kunnen inprenten op meiden. Het is net zoiets als verliefd worden maar deze jongens zijn je ware liefde. Het is gecompliceerd. Degene die ingeprent is op jou is jou zielsverwant. Sam is ingeprent op mij. We zijn ook verloofd." "Wat leuk!" zeg ik. Ik probeer vrolijk te klinken volgens mij werkt het. Ze laat me de ring zien. "Hij is prachtig." "Waarom heb jij die medailon?" vraagt ze. "Het is een ketting die mijn gave in de hand houdt als ik het zelf niet meer kan. Hij is van mijn moeder geweest. Er staat ook een foto op van mij als baby en mijn familie." Ik doe hem open en ik laat hem zien. "Vanavond is er een inwijdingsfeest voor jou. Er worden eerst allemaal stamverhalen verteld. Daarna zien we het wel," zegt ze.

"Ik ga muffins bakken. De jongens komen zo terug en ze kunnen meestal wel een paard op. Letterlijk," zegt ze. "Ik help wel," zeg ik. De muffins die we maken zijn echt enorm. Ik moet ze met twee handen vasthouden. We stoppen ze in een grote mand. De ene hebben chocolade stukjes en de andere is van chocolade en aardbeien stukjes en andere fruitstukjes. Maar geen meloen. Ik moet altijd overgeven van de geur van meloen. Het muffin maken helpt me om mijn gedachten van Julian af te houden. Als de muffins klaar zijn ga ik aan de tafel zitten. Ik heb nu niks om mijn gedachten van Julian af te zetten. De beelden schieten weer in mijn hoofd. Hoe Victoria haar tanden in zijn nek zetten en hoe hij stierf. Het bloed dat weg trekt uit zijn gezicht. De laatste paar ijselijke gilletjes. Het vampiergif dat door zijn aderen stormt. "Maggie!" roept Emily. Ik schrik op uit mijn gedachten. Er komen drie jongens aanlopen. Allemaal zonder shirt met een tatoeage op de schouder en kort haar. Ze hebben zwart donker haar en een bruin getinte huid. Ik sta op en ik pak wat te drinken voor mezelf. "Waar zat je met je gedachten?" Ik kijk haar aan. Ik schud mijn hoofd. Ik zet de mand met muffins op tafel. De jongens pakken meteen een muffin. Maar Sam loopt meteen naar Emily toe en zoent haar. Één van de jongens zegt dat ze moeten stoppen met zoenen omdat het onsmakelijk is bij het eten. "Laat wat over voor je broers. En dames eerst," zegt Emily tegen de jongens. Ze hadden amper door dat ik er ook bij stond. "Jared," zegt één van de jongens. Ik schud zijn hand en de andere jongen heet Paul. Hij is net een soort Emmett. Hij gaat je vanaf het begin af aan plagen. Ik stel me ook voor. Ze zijn best aardig en grappig. Voor mezelf heb ik een wat kleinere muffin gebakken. Die groote krijg ik nooit op. "Morgen ga je naar school. Seth leidt je rond hij zit ook bij je in de klas," zegt Emily. Ik knik. "Vanavond ontmoet je hem." "Wauw je wordt rondgeleid door jonkie," zegt Paul. "Hij lijkt me stukken aardiger dan jouw dus," zeg ik. "Je voelt je hier volgens mij al helemaal thuis," zegt Sam. Ik glimlach.

"Heb jij ooit een wolf gezien?" vraagt Jared. "Jullie twee," zegt Sam. "Hou op met haar te plagen," zegt Emily. "Ze is net nieuw hier." "Daarom plagen we haar ook," zegt Paul. Emily geeft hem een klap op z'n achterhoofd. "Heb je ooit van ons gehoord?" vraagt Paul. "Ja." "We kunnen elkaars gedachten horen," zegt Paul. "Hé dit zijn stamgeheimen. Dit meisje rent met vampier," zegt Jared. "Niet meer. Hier zijn namelijk geen aardig vampieren meer," zeg ik. "Weet je. Wij zijn sneller. Ook sneller dan jouw," zegt Jared. "Niemand zei dat ik even snel ben als de rest," zeg ik. "Een weddenschap. Jij verandert in jouw dier zijn en ik ook we doen een wedstrijd," zegt Jared. "Deal," zeg ik. "Zorg dat je optijd terug bent en je alles heel laat!" zegt Sam. We lopen naar buiten. "De berg aantikken en terug," zeg ik. "Paul jij bent scheidsrechter," zegt Jared. "Jullie beginnen als mens," zegt Sam. Ik knik. "Klaar voor de start... Af." zegt Emily. Gelijk als ze af heeft gezegd neem ik een aanloop spring ik en ik verander in een wolf. Ik ren zo snel mogelijk naar de berg. Ik zit mijn klauwen in de modder en ik zet me heel hard af. Ik let op het geluid van Jared's poten maar ze zijn best ver weg. Ik tik met mijn snuit de berg aan en ik ren terug. Ik spring over Jared heen terug naar La Push.

Onderweg kom ik weer terug op de plek. De plek waar hij doodging. Ik ruik zijn bloed. Ik stop meteen. Ik ruik zijn geur. Zijn geur ruikt naar bomen. Naar het bos. De tranen staan in mijn ogen. Ik mis hem. Ik heb me een hele dag sterk gehouden. Het lukt me niet meer. Ik zak door m'n poten heen. Ik heb de kracht niet meer om terug te veranderen. Ik ben gewoon zo verdrietig. Ik voel een groot zwart gat waar mijn hart hoort te zitten. Je kan er eventjes tegen vechten maar uiteindelijk wint het toch. Net zoals een een zwart gat. Ik let heel erg op Jared maar hij is al in La Push. Ik moet terug. Ik ren terug naar La Push. Ik verander terug. Iedereen kijkt me vragend aan. "Wat gebeurde er? Je lag voor?" vraagt Jared. "Ik verdwaalde," zeg ik. "Ik ben nog nooit in dit deel van het bos geweest." Ze lachen. "Misschien moet je een kaart meenemen," zegt Paul lachend. "Ik ben niet zo goed in kaart lezen met poten," zeg ik sarcastisch. Ze lachen. "Ze liegt," hoor ik Sam fluisteren. Ik ga ze niet vertellen over mijn gehoor. Ik vind het niet zo heel aardig om ze af te luisteren maar zo kan ik mezelf sterk houden. "Ik ga naar m'n kamer mijn spullen uitpakken," zeg ik.

Ik loop naar m'n kamer. Als ik er ben zak ik in elkaar tegen de muur. Ik probeer zo zacht mogelijk te huilen. Ik maak met mijn gave de kamer geluidloos. Mensen van buiten kunnen me nu niet horen. Dan barst ik los. Ik ben hem kwijt, voorgoed. Heel de kamer bevriesd. Ieder bloemetje, ieder druppeltje water alles is van ijs. Het sneeuwt zelfs. Dat gebeurd alleen als ik ernstig depressief ben. Dat ben ik ook.