The Only Exception

Chapter 25

"Ikaw? Bakit ka nandito?" tanong niya nang hindi man lang tumitingin sa akin.

I gulped at her question. Hindi ko alam kung dapat ko bang sagutin o hindi.

I gulped one more time. Iniisip ko na nagpakatotoo na ako kay Conrad at sa sarili ko. Might as well, tell her the truth.

I cleared my throat. Magsasalita na sana ako nang maunahan niya ako.

"Nevermind." she said.

I was about to say something, but nothing comes out into my mouth.

Tahimik akong tiningnan siya. Saglit na nawala sa isip ko si Ryan kaya agad akong napalingon sa paligid nang maalalang hinahanap ko pala siya.

"Sa dulo, he's there." biglang sabi ni Yngrid.

Nasulyap ako sa sinasabi niya pero agad kong binalik ang tingin sa kanya habang nanlalaki ang mata ko.

Tama ba ang narinig ko? She told me where will I find what I am looking for?

She chuckled. "Don't look at me like I just said something impossible."

"You did." sagot ko kaya naman mas natawa siya.

"Uubusin mo ba ang oras mo kakamangha sa akin? Aalis na 'yon, baka 'di mo na maabutan, hindi na raw babalik kahit kailan." nanlaki ang mata ko sa naririnig.

My heart beats nervously!

Shit! Shit! Aalis siya? Saan siya pupunta?

Hindi na ako nagpaalam pa at umalis na sa harapan ko.

"Curns!" narinig ko ang tawag ni Yngrid.

Kaya kahit gusto ko nang tumakbo ay lumingon pa rin ako dahil may kung ano sa akin na gustong marinig ang ano mang sasabihin ni Yngrid.

She smiled at me. She smiled at me the way she used to. "I'm sorry. I'm sorry for being a selfish friend to you."

Nagulat ako sa sinabi niya.

"For pressuring you, for not trusting you, for hurting you. I'm sorry."

"I know I was being a bad friend this past—"

Hindi ko na siya tinuloy magsalita pa dahil sa sobrang tuwa, at isa pa may hinahabol ako.

I run towards her and hug her.

"I'm sorry, too." I kissed her cheeks. "I love you."

I did not waste any more time and run as fast as I could para lang maabutan si Ryan sa sinabing lugar ni Yngrid pero halos manlumo ako nang makitang walang big bike o kotse na nakapark.

He already left.

Once again, I was late.

Nanghihina akong napaupo sa kalsada. Nakasubsob ang mukha sa braso habang umiiyak.

"Ryan..." I keep on chanting in between my sobs.

Paulit ulit ang pag iyak at pagtawag ko sa kanya, nagbabakasakaling bigla siyang dumating at patahanin ako sa pag iyak.

My heart was crying too. And it's breaking.

"Ryan, I love you." I said as if he will really hear it.

Rinig ko ang tawa at ang paglakad nang iba pero hindi ko yon binigyan ng pansin.

"What are you crying for?" masungit na sabi ng boses.

Halos tumalon ang puso ko palabas nang makilala ang boses na iyon. Agad akong nag angat ng tingin.

I met his eyes, madilim ang mga iyon at halos magsalubong ang mga kilay. His forehead creased too. At sa buong mukha niya ay halata ang galit.

"Get up." He ruthlessly said.