"Uh, thank you pala kanina..." I said. Naalala ko ang ginawa niyang pangsasalo sa akin sa mga magulang ko.
"I'll always save you, until you need me no more..." makahulugang sabi niya saka tumingin sa langit.
Hindi man niya sabihin ay alam kong sa nangyari kanina ay nakakahalata na siya. Alam ko rin na may ideya na siya kung bakit ko siya hindi agad pinayagang manligaw sa akin.
Maybe, this is the right time to tell him.
I cleared my throat and looked at him while he's still staring at the sky.
"Conrad..." marahang sabi ko. Agad niya akong pinigilan.
"Don't." He said and closed his eyes.
Napansin ko rin ang pag alon ng kanyang lalamunan. Tumahimik ako saka bumuntong hininga.
"Not now... Huwag muna." He pleaded.
Ramdam ko ang pagtuyo ng lalamunan ko sa sobrang pagmamakaawang mababakas sa boses niya. I couldn't help but to feel bad, but I think I have to do this. Gusto kong pawiin ang sakit na nararamdaman niya. Gusto kong tanggalin ang punyal na ako mismo ang nasasak, but how?
"I'm sorry..." I said.
Hindi ito sumagot o lumingon pa sa akin pero kita ko ang pagbukas ng kanyang mata kasabay ng pagpatak ng luha sa kanyang pisngi. Patuloy sa pagtitig sa madilim na langit at patuloy rin ang paggalaw ng adam's apple niya. Napaiwas ako ng tingin dahil hindi ko kayang hindi siya tingnan.
God knows how sorry I am, for falling out of love. For hurting him, but I'm not sorry for falling for Ryan.
Conrad deserves more. He deserves a woman who will love him better than I did.
Tahimik akong nakatungo at walang nagsalita sa amin. It was the silence and our breathing that I could only hear.
"Wala na talagang tatalo sa ganda ng buwan, hindi ba?" He asked.
Tumingin ako sa buwan na tinititigan niya. Kahit makulimlim ang ulap ay hindi pa rin yun hadlang para kuminang ang buwan.
Ngumiti ako sa kawalan. "Sobra..."
"But it will leave soon, when its time is over. When it's time for the sun to rise, the moon needs to go and let the sun take over, even when the moon still wants to stay." he whispered while looking at the moon intently.
Hindi ko makuha kung bakit niya sinasabi sa akin iyon.
"But the moon can still stay even when the sun is already there, it will still shine on its own." sagot ko.
"Yes, but it won't matter anymore. It will be the sun who will matter, not the moon who tries its best to be notice by the person he adores."
That's when I get what he's talking about. He's talking about us.
"Alam mo kung ano'ng masakit?" biglang tanong niya, he also looked at me. His voice drips like acid. His eyes were full of mixed emotions, but the most evidence was pain.
Sa tanong pa lang niya ay gusto ko na siyang yakapin para aluin. But I am afraid that even my hug would break him more. I'm afraid I'll break him more.
"Iyong wala ka pa sa dulo, pero natatanaw mo na ang wakas..."
Hindi ako nakasagot sa sinabi niyang iyon. Nag iwas ako nang tingin. I can't look at him while he's breaking this bad.
I am not the girl who could fix him.
Tumawa ito.
"How I wish I could turn back time." biglang sabi niya. "So, I can rewrite everything."
I was hurt by what he said. Does that mean, I am a part of those he wants to rewrite? Nagsisisi ba siyang nakilala niya ako?
YOU ARE READING
The Only Exception
RomanceFor every rule, there is always an exception, and to be someone's exception is the sweetest thing you'd ever be, but what if, the one who became your only exception doesn't want to be one? Will you stop? or will you still continue? Curns Jasmine , w...
Chapter 23
Start from the beginning
