The Only Exception

Chapter 23

"Oh, tingnan mo," pinakita niya ang text message ni Conrad.

"Ah, oo nga pala!" ang sabi ko na lang. Natatawa siyang tumingin sa akin.

"Ang bata mo pa pero makakalimutin ka na," kumento niya.

"Nakalimutan lang, Ma." ulit ko.

She waved her hand, gusto niyang lumapit ako sa kanya. "Kumain ka na?" tanong niya.

Saka ko lang narealize na tumutunog na pala ang tiyan ko sa sobrang gutom.

"Hindi pa po, gutom na nga ako, e." I said.

"Halika, nagluto ako. Walang left over sila papa mo, kaya nagluto na lang ako ng para sa atin." She said.

Agad naman akong lumapit sa kanya at sabay kaming pumasok sa kusina. Akmang kukuha na sana ako ng mga plato ng tinaboy ako ni Mama.

"Don't bother, umupo ka na lang. Ako na." She said.

Aangal pa sana ako pero sinamaan niya na ako ng tingin kaya umupo na lang ako.

She placed the mat and put my plate in it. Pati fork at spoon ay siya na rin ang kumuha at naglagay.

"Sweet naman ng mama ko ngayon." I teased her.

"I just missed doing this to you, nak." She said.

Hinayaan ko na rin siyang lagyan ng pagkain ang plato ko. She even poured me a glass of juice.

I happily watched her as she serve me. Then something suddenly popped into my mind.

"Ma..." I call her.

"Hmm?"

"Noong...binigay ako ng tunay kong mama sa inyo, nalaman mo po ba ang totoo niyang pangalan?" marahan siyang natigil.

I saw how her face turned into worry. I chuckled at her reaction.

"Don't think too much, mama. I'm not planning to run away." natatawa akong sambit.

She looked so relieved after I said those words.

"Why are you asking, anak?"

"Hmm, gusto ko lang pong malaman ang pangalan niya."

She looked at me and kissed my hair.

"No, anak. But, after she died, pinaimbestigahan namin siya kaya nalaman ang pangalan niya at para ipaalam na rin sa mga kamag anak niya pero walang nagclaim sa kanya. So, kami na lang rin ang nagpalibing. By the way, her name was Crussiana. Doon galing ang pangalan mong Curns,"

I was touched by what I heard. Kahit pala, hindi nila agad pinaalam ang totoo sakin, inilapit na nila ako sa totoo kong magulang through naming me after her.

Natutuwa ako na hindi nila kinalimutan ang totoo kong mama. I feel like still so close to her because of what I found out.

"Thank you so much, mama."

Nang makitang maayos na siya ay nagsimula na kaming kumain. Tahimik kaming kumakaing pareho.

Pagkatapos kong sumubo ng kanin ay hindi ko sinasadyang masulyapan ang bracelet ko. Muli na namang bumalik ang ginawa kong paghihintay kay Ryan

Dumaan ang sakit sa puso ko. Hindi maiwasang magtampo at mag isip ng mga bagay.

Did he meant to ditch me? Nagsinungaling ba siya noong sinabi niyang may pasok pa siya ng alas otso para lang hindi ko na siya hintayin?

Ayaw na ba niya akong makausap? Hindi na niya ba ako gustong makita? Mahal niya pa rin ba ako? May paki-alam pa rin ba siya sa akin?

Oh baka... wala na? Lahat nang tanong ko, 'hindi na' ang sagot?