Daar waren de eerste twee jongens al; Storm kwam gevolgd door Joost aanrijden. Rutger wou net de tandenborstel afspoelen, maar liet uit haast de borstel op de rand van de gootsteen liggen. Vanuit het kleine badkamerraampje had hij Storm horen kibbelen, een stem die extreem herkenbaar was, om uit duizenden te pikken.
Het witte tandpasta vlekje in zijn mondhoek strandde op het uiteinde van zijn vest — het grijze joggingvest waar Rutger al maanden lang avonturen in beleefde. Rutger was nooit echt een man van de style geweest, hij droeg liever zijn grijze vest en een zwarte joggingbroek. Gek genoeg droeg hij er vandaag eens kerstsokken bij, inclusief het hoofd van de kerstman dat volledig uitgerekt werd door de breedte van Rutger's kuiten. Door zijn snelle vaart, had Storm nog geen kans gehad om aan te bellen.
"Ho, ho, ho!"
Rutger liet de jongen binnen, en wachtte natuurlijk ook nog op Joost die zijn fiets in het slot zette. Rutger was het erg van Joost gewend dat hij zijn haar met haarlak stileerde, alhoewel Joost de laatste tijd minder goed zijn haren deed. Gelukkig leek het niet op een kraaiennest; het haar was plat, en zelfs de pony die Joost nooit gehad had begon nu naar voren te groeien. Storm had zijn haren zoals gewoonlijk tippie-toppie gekamd — deed er verder toch niks mee. Die jongen had van zichzelf volume in het haar, dus plat sprayen was alleen maar zonde, ondanks dat Storm op school altijd zijn haar plat liet maken. Zoals de jongens afgesproken hadden, waren ze allemaal op hun speciale fiets gekomen. Speciaal maakte het alleen maar spannender om over na te denken, terwijl de jongens in werkelijkheid gewoon van plan waren om een rondje door het bos te gaan op hun mountainbikes. Joost stond ook eindelijk aan de voordeur, en zijn wallen werden vetter toen hij met zijn ogen lachte. "Boys."
Storm liep rustig de woonkamer binnen, als favorietje van Rutger's ouders. Ook Rutger's moeder was een zeer grote fan van Storm, door zijn spontaniteit en kalmte. Joost kwam er achteraan, en werd net zoals Storm vrolijk begroet. De ouders van Rutger hadden Joost altijd wel een fijne jongen gevonden; Joost zorgde er voor dat Rutger altijd lachte, alleen jammer genoeg de hele dag lang. Dat betekende dat het meestal fout ging in serieuze situaties, die de jongens niet goed konden inzien. Jur was voor de ouders ook prima te doen, vergeleken met Rutger zelf. Jur had geen handje van grappen maken, maar kwam wel altijd sarcastisch of verveeld over. Jur leek nooit geïnteresseerd in de vragen die hem gesteld werden, niet dat de jongen daar iets aan kon doen. Hij kwam al langer dan acht jaar over de vloer bij Rutger, dus de hele nieuwe spanning was er allang afgesleten. Vanbinnen, wist de moeder van Rutger al dat Jur haar mocht. Jur was niet echt van de gevoelens — meer van de acties — waar je hem wel wat langer voor moest kennen.
Over Jur gesproken, was ook hij eindelijk op komen dagen.
"Familie," mompelde hij, terwijl hij in zijn rode handen wreef. Rutger's hele gezin was aan komen zetten, zodat ze de jongens even konden begroeten.
Lang zouden de jongens toch niet blijven. Misschien even een glas chocolade melk voor het fietsen, maar hoogstwaarschijnlijk niet meer dan dat kopje.
"We nemen de langere route, toch?" Vroeg Storm. Storm nam dankbaar een warm kopje chocolademelk aan van Rutger's moeder. Zelfgemaakte chocolade melk was volgens de jongens de beste chocolademelk, al helemaal de zelfgemaakte chocolademelk van Rutger's moeder.
Rutger kwam terug op de vraag van Storm, toen hij half zijn tong verbrand had aan de warme substantie.
"Ja! Kut. We gaan langs het meertje, en dan nemen we de weg door het dorp terug naar huis. Om vijf uur zijn we wel weer terug denk ik."
Jur liet verspilde bijna een aantal druppels chocolademelk op zijn witte sportbroek, maar wist nog net zijn haagje te redden.
"Meer dan twee uur? Dat is kapot lang vergeleken met vorige keer."
Joost, in de uiterste hoek van de bank keek alleen naar Rutger en Storm. Jur sprak blijkbaar niet overtuigend genoeg om aandacht van zijn vriend te krijgen, tenzij er meer achter zat. "Inderdaad," reageerde Storm. "Leuk voor ons record, wel. Als we langer fietsen rijden we de korte route volgende keer sneller."
Rutger zette als laatste zijn mok op tafel, en veegde zijn mond schoon met zijn tong.
"Opschieten dan. We moeten nog een heel pokken end."
Daar gingen de jongens op de speciale mountainbikes, naar het plaatselijke bos.
Sinds een boete nou niet zo goed uitkwam, besloot Storm verstandig om naast Joost te fietsen in plaats van de andere jongens.
"Gaan jullie dit jaar nog op wintersport?"
Joost maakte dat extra beetje vaart om bij te blijven, want Rutger en Jur leken er vandaag zin in te hebben.
"Dit jaar wordt hem niet meer, deze vakantie wel." Was het antwoord op Storm's vraag. De twee jongens reden over het verfijnde fietspad, dat omhoog liep over een berg. Natuurlijk was het alleen maar een klein stukje grondverhoging, voor de brug waar ze overheen zouden fietsen.
"Oh, jullie gaan pas na oudejaarsavond. Wij gaan donderdag, dus ik denk niet dat we elkaar tegen gaan komen tijdens kerst of oud en nieuw."
Joost zuchtte.
"Teleurstellend weer", deelde hij, oprecht. "Ik ben er in het laatste weekend ook niet met het weekend. Wij zijn pas zaterdagavond terug van skivakantie, als het niet zondagochtend wordt." Storm boog voorover om zijn hoofd te schudden, opdat de wind telkens zijn haren voor zijn ogen drukte, en de jongen geen ene flikker kon zien.
"Ja, jammer. Ik heb wel weer zin om op de piste te staan. Skiën is gewoon zo chill, je hoeft het maar een keertje te doen om het te begrijpen." Zei Storm.
Joost schudde zijn hoofd.
"Maar wij hebben wel geluk gehad dat we het zo jong leerden, hoor. M'n pa ging volledig op z'n bek toen we vorig jaar van de stijlere piste afgingen."
Storm grinnikte, en wierp een blik op Joost met zijn donkere ogen. Het leken soms grijze ogen, terwijl het in werkelijkheid blauwgroene ogen waren. Het pigment in zijn ogen was soms zo'n illusie dat zijn ogen eerder zwart leken. Storm kon zich nog goed de foto's herinneren die de jongens met elkaar gedeeld hadden:
De jongens waren beide op vakantie in Oostenrijk, alhoewel ze meer dan honderd kilometer van elkaar verwijderd waren. Joost had een foto gedeeld van zijn vader op de EHBO. Eerst vroeg Storm zich af of Joost ook iets gebroken had, maar ditmaal was het echt alleen maar zijn klunzige vader.
