"Buitengym is veel leuker dan binnengym", sprak Jur uit. De voorjaarsvakantie was eindelijk voorbij, en dat zou betekenen dat de klas voor de rest van het jaar buiten zou gymmen. "Voetbal."
Joost knikte, terwijl hij zijn beste vriend onder de groene bomen door volgde op weg naar de grasvelden. De grasvelden waren slechts een paar minuten van de school verwijderd, en sinds Jur een lekke band had kon Joost het niet verkrijgen om hem in zijn eentje naar gym te laten lopen. Het was ook best normaal — de knappe meisjes liepen altijd voorop. Jammer genoeg kwamen er wel eens een paar minder leuke figuren achteraan, maar dat bedierf de pret niet voor Jur. Hij kon er best wel even om heen gluren, voor een aantal strakke zwarte broekjes. De meiden van H3A — de klas waar Jur en Joost natuurlijk in zaten — leken vrijwel allemaal hetzelfde wat kleding betreft. Er waren een aantal uitzonderingen waar we het niet over zullen hebben, maar deze meiden hadden voor de ogen van Jur geen enkele waarden. Hij had geen interesse, nog kans.
Joost pakte zijn gymtas aan een lange sliert vast en begon de tas heen en weer te slingeren. Hij luisterde nog steeds aandachtig naar de lage stem van Jur, die telkens iets met Joost bleef doen wat de jongen nauwelijks kon omschrijven. Jur had het over meisjes.
Wat een afknapper.
De vakantie was bijna een maand geleden, al kon Joost zich alleen nog heugen dat Jur sindsdien alleen maar over meisjes heeft gepraat. Het weekend was natuurlijk voor de jongens, en hier werd vooral gegamed in plaats van gepraat. Jur en Joost hadden hun eigen kleine vriendengroepje ontwikkeld, door de schooljaren heen:
Storm — Joost's basisschool beste vriend, wiens kleine zusje hem al jaren lang irriteerde. Storm was best wel rustig op de middelbare school, vergeleken met vroeger. Hij was van een problematische kleuter afgezakt tot een stille, luisterende leerling. Hij had donkere haren, een paar moedervlekken op zijn wang en een vervelende grimas. Storm was absoluut veel veranderd, al bleef hij in het jongensweekend altijd dezelfde.
Dan was er nog Rutger — Een oude klasgenoot van Jur. Rutger had een reputatie die hij hoog moest houden, waar Jur en de rest al hun hele leven aan moesten voldoen. Voor de meeste mensen op de middelbare school, was Rutger niet al te populair. Wel kreeg Rutger extreem veel aandacht, en dan vooral van de meisjes. Dat beviel Jur wel. Op zich zou Jur eerder verwachten dat hij zelf aandacht zou krijgen; Rutger zag er volgens hem redelijk goed uit, zelfs. Maar geef toe — wie verkiest er nou een forse, kortharige blonde jongen boven een hele spierbundel? Jur was dan misschien niet al te grappig, maar meelopen met Rutger had hem ook wel wat populariteit opgeleverd.
De vier jongens lieten geen enkel weekend varen, want saturdays are for the boys.
Joost was zo in gedachten verzonken, dat Jur voor hem in zijn vingers knipte: "Jo, ben je er nog?"
Joost knikte, voordat hij Jur een druk tegen zijn schouder gaf.
"Ik had het net nog over Eva", vervolgde Jur. Hij wierp een vurige blik op de vier meiden die voor de twee jongens slenterden, net ver genoeg om Jur niet te kunnen horen.
"Die meid heeft letterlijk alles, man. Ze heeft die reet, die personaliteit... ja, dat was het wel. Echt een mooi wijf is 't."
Jur maakte oogcontact met Joost, waardoor Joost een klein sprongetje maakte. Toch bleef Joost koel, zodat Jur bleef denken dat er niks aan de hand was. Er was zoveel aan de hand, maar het was niet alsof Jur er ooit achter zou komen. Misschien zou hij er ooit achter komen, sinds zelfs een gek zoals Jur niet voor altijd te bedonderen valt. Tot die tijd kwam, zou Joost gewoon de kat uit de boom blijven kijken. En tot nu toe, ging die missie redelijk goed.
De stilte werd verbroken door een wilde windvlaag die Joost langs zijn benen suisde, en Jur die nog steeds op een antwoord bleek te wachten.
"En?" Drong Jur aan.
"Echt een lekker wijf, ja", antwoordde Joost zo overtuigend mogelijk.
Straal hard aan het liegen.
"Djem is ook wel goed, echt een softie."
Jur bekeek Djem en Eva vervolgens goed, om zijn eigen mening te vergelijken met de gedachtes van zijn beste vriend. Joost beet even op zijn tong; iets in hem zei dat hij de verkeerde woorden had gebruikt. Als Jur hem nou al verdacht, had Joost deze gevoelens slechts een week geheim kunnen houden.
"Niet mijn ding", zei Jur afhouden ophoudend, tot Joost's opluchting. "Ik hou wat meer van ruig, maar als jij met Eva's beste vriendin wilt naaien houdt niemand je tegen."
Hierop kon Joost wel een lachje kwijt: "En bedankt." Bracht Joost uiteindelijk glimlachend uit.
Het veld naderde al; zoals verwacht waren alleen de andere jongens aanwezig. Joost kon zien hoe Baha — een kleine, bruinharige, bolle jongen — samen met zijn beste vriend Niek langs het fietsenrek sjouwde. Niek torende boven de kleinere jongen uit, met zijn gelakte bruine haren en zijn lichtblauwe ogen. Voor Joost, was Niek echter niet al te bijzonder. Joost was zelf namelijk een wolkenkrabber, vergeleken met Niek. De laatste keer dat hij zichzelf had opgemeten, was hij al 1,89m. Zijn groeispurt was nog niet eens afgelopen, en dat was het grappigste aan de gehele situatie.
Misschien word ik wel twee meter lang.
Joost zocht de fietsen af, opzoek naar Rutger. Joost kwam langzaam weer terug naar de werkelijkheid gezwommen; Rutger was afgestroomd. Rutger zou je hier niet vinden, en dat was best jammer. Rutger was altijd een agressieve sporter geweest, en kon de onsportieve leerlingen zo het veld uit slaan. Joost had niks met onsportieve kinderen, en de rest van de vriendengroep ook niet. Hij bedoelde maar even:
Hoe kan je niet van sport houden, als het het enige vak is waar je niet voor hoeft te werken? Het is maar een spel. Stel je niet aan.
Joost en Jur waren in middels al langs het fietsenrek gelopen, en stonden vlak voor de kleedkamer deur.
"Ik ga Eva helemaal in pakken", begon Jur weer. Eva was in de meisjeskleedkamer verdwenen, waar altijd gegild en gezongen werd. Jur zou die meiden nooit begrijpen, met hun rare fratsen. Zingen en dansen terwijl het een gymles is. Uitslovers.
"Is dat zo?" Vroeg Joost, die de deurklink voor zijn vriend overhaalde.
Waarop Jur zonder aarzeling de kleedkamer binnentrad, en Joost zelfverzekerd toesprak: "Absoluut — volgende week is ze van mij man."
