Soms is het moeilijk om jezelf te accepteren.
Joost drukte zijn hoofd hopeloos in zijn kussen, alsof hij zichzelf probeerde te verstikken. Eerlijk gezegd, had hij dat zelfs graag gewild. Het leven was nog leuk, voordat zijn voeten onder hem vandaan werden geslagen. Het leven was nog leuk toen hij een hetero was. Nou ja — niet echt natuurlijk — sinds hij nooit een hetero geweest was. Al die jaren loog hij tegen zichzelf, alsof het niks was. Al die jaren bleef hij volhouden dat hij niet een homo was.
Het woord al...
Homo.
Joost's ingewanden draaiden zich als woeste achtbanen om, met grote loopings en wrede schroeven. Als iemand hem toch had gewaarschuwd voor deze gevoelens, had hij ze langer weggedrukt. Er was nu alleen geen weg meer terug.
Er was absoluut geen weg meer terug.
Joost kon zijn wangen al voelen tintelen, alleen wist hij ditmaal niet of het door zijn gevoelens kwam, of door het grote kussen dat hij voor zijn gezicht geklemd hield.
"Het is niet eerlijk, godverdomme", kreunde hij ongelukkig. Een grote zucht verwarmde zijn kussen nog meer — er bleef nauwelijks zuurstof over.
Als ik deze gevoelens blijf ontkennen, zullen ze mij voor altijd najagen.
Als ik deze gevoelens blijf wegdrukken, zullen ze meer aan me gaan knagen.
Ze zullen voor altijd aan me zeuren, mijn hart pijnigen en mij nooit meer met rust laten.
Misschien was het wel beter om deze gevoelens te accepteren, maar hier had Joost geen behoefte aan. Hier had hij toch geen tijd voor?
Jaren lang, verspilt aan een leugen.
Jaren lang leefde hij in een groot leugen, die zijn ouders hem opgedwongen hadden. Natuurlijk kon Joost niet zijn ouder beschuldigen; die arme mensen hebben het nooit geweten. Ze konden het ook niet weten. Het voelde gewoon vreemd.
Leven in een wereld, waar hetero het standaard is. We leefden allemaal in een wereld waar heteroseksualiteit standaard was, terwijl dat nauwelijks uit hoorde te maken. De mensen hadden het flink verpest, en zelfs Joost leed er onder.
Joost wou zichzelf niet tot slachtoffer maken.
Toch kon hij het niet laten.
De gefrustreerde jongen wreef de slaapkorrels uit zijn ogen, nog steeds in shock van zijn eigen gedachten.
Homo.
Ik ben homo.
Wegrennen was altijd een makkelijke optie geweest, alhoewel het nu tijd werd om zijn gevoelens te accepteren. Bovendien, waren het niet zomaar gevoelens. Het waren gevoelens voor een extreem specifiek persoon — een specifieke jongen — wiens aanwezigheid in twee jaar veel voor Joost was gaan beteken.
Hij was te veel voor Joost gaan betekenen, en Joost wist dat het fout was. Fout was natuurlijk niet het juiste woord, al kon Joost er amper aan wennen dat zijn leven één grote grap was.
Die gevoelens moesten uit de weggeruimd worden, ook al maakten ze hem tot een volledig nieuw persoon.
Deze jongen, had een ijzige blik waarmee je de meiden zo om kon krijgen.
Deze jongen, had een nonchalante houding waar je U tegen zegt. Als hij zijn zin wou krijgen, kon hij deze krijgen. Joost was bereidt om alle regels te overtreden, zodat deze jongen Joost slechts maar even toelachte. Aandacht krijgen van deze jongen was niet eens lastig, want hij was altijd nabij. Toch bleef Joost altijd naar meer snakken, alsof het nooit genoeg was.
Deze jongen had niet alleen een houding waar je U tegen zegt, want zijn lichaam maakte het pakket pas echt compleet:
De aderen die uit zijn handen spatten, wanneer hij zijn fles greep.
De gespannen spieren in zijn kuiten, wanneer hij de bal doorspeelde.
Om dan maar niet te vergeten hoe hij het zweet van zijn voorhoofd afveegde, en zijn lippen aflikte na een rondje hardlopen.
Deze jongen had alles waar Joost naar zocht.
Laag.
Ik ben laag gezakt.
Soms is het moeilijk om jezelf te accepteren.
Ditmaal was het alleen zo ver.
Het voor eeuwige rennen - als een kip zonder kop - was eindelijk voorbij.
Joost had flinke gevoelens voor niemand anders dan zijn eigen beste vriend, Jur, die overduidelijk niks voor hem voelde.
Joost vroeg zich sterk af wat er allemaal kon gebeuren, als hij ooit de kans nam om zijn gevoelens te uiten. Het zou in ieder geval niet veel soeps zijn, sinds Jur in het verleden een aantal homofobische uitspraken gedaan had. Joost had zonder twijfel meegedaan, om er bij te horen, maar zelfs toen had hij beter moeten weten. Geen enkele echte homofoob voelt zich slecht over een gemene uitspraak. Het was dan ook extreem naïef van hem geweest, om er van uit te gaan dat hij een hetero was. Accepteren was een groot woord, maar nijdig zijn over het verleden kon Joost best.
Joost zag zijn beste vriend Jur echter niet als een slecht persoon.
Hij wist dat Jur hem zou accepteren, zodra Joost eindelijk eerlijk zou zijn over zijn seksuele geaardheid.
Joost is anders geaard.
Om die gedachte kon Joost best wel grinniken, voordat zijn gevoelens hem weer helemaal in toom hielden.
Als Joost er echter aan toe zou voegen wat hij voor Jur voelde, zou de maat vol zijn.
Joost pakte zijn trillende telefoon van zijn nachtkastje af, al wachtend op een nieuw appje van Jur. Snel van mening veranderd was Joost niet, want die innerlijke haatgevoelens bleven nog lang aan zijn zijde. De weg naar acceptatie was wel helder geworden;
Er lag een lang pad voor Joost zijn neus, die hij binnenkort zou gaan bewandelen. Er stond een weg open naar acceptatie, en ondanks dat deze erg lang kon zijn was Joost bereidt om te veranderen. Homo was slechts een hokje, waar Joost zich voorlopig nog niet in wou plaatsen. Hij haatte het oprecht, al bleven zijn gevoelens voor Jur met de dag erger worden. Het voelde voor Joost alsof het universum hem graag pijn zag leiden, in plaats van dat ze hem een gelukkige heteroseksuele relatie aanboden. Niet iedereen had een leuk makkelijk leven, en ondanks de lage druk begon Joost zichzelf ook een zielenpiet te vinden.
Aan de andere kant was het best wel ironisch — hij was al die tijd al de seksualiteit waar hij anderen voor gepest had. Dagen lang homo-grappen maken zouden nu geen voordelen hebben, in tegendeel!
Joost was inderdaad anders geaard, en de gevoelens voor zijn beste vriend gaven een nieuwe draai aan het leven.
Tenslotte, kunnen gevoelens voor een belangrijk persoon uitleiden tot extreem pijnlijke situaties.
Voor nu wou Joost alleen nog maar denken aan alle positieve buikgevoelen, in plaats van zijn woeste haat gedachtes. Het hetero leven was een stuk leuker, tot nu toe dan.
Joost kreeg een nieuwe meldingen binnen, waarvan zijn ogen als kleine vuurwerkjes oplichtten.
Jur.
