Jur, die vrijwillig met een hoer op stap ging. Het kon zo erg zijn dat Jur iets voor Eva voelde. Het zou bijna niet kunnen, maar het was heel mogelijk.
Ze kunnen verliefd zijn. Jur gaat me in de steek laten, voor een ander.
Joost vergreep de controller, nog steeds wegrennend van de waarheid. De controller knarste tussen zijn vingers, door de hoge druk die Joost erop legde. Als het moest, kon alles kapot.
Toegeven aan de waarheid, was iets dat Joost niet kon. Hij wou in die droom blijven waar alles perfect was, samen met Jur. Jur had altijd aandacht voor hem, nooit voor Eva. Joost begreep niet goed waar al die gevoelens plotseling vandaan kwamen, ook al was het zijn eigen keuze geweest om Eva volledig te negeren. Zodra Jur over haar begon, deed hij zo veel mogelijk zijn best om te doen alsof het gesprek nooit plaats had gevonden. Joost had voor zichzelf een wereld gecreëerd waar Jur alleen van hem was, en van niemand anders. Zelfs als Eva in de weg zou gaan zitten, zou Jur terugkeren naar hem zoals het hoort. Joost had alles rozengeur en maneschijn gemaakt, ook al was dat er nooit echt geweest voor de buitenwereld. Dit was waangedrag, en dat kon Joost geen plekje in zijn hart geven. In zijn hoofd bestond een andere realiteit, speciaal gemaakt voor het hartje dat hij probeerde te beschermen. Het probleem was, dat hij het hartje nu niet meer kon beschermen voor de werkelijkheid. Vroeg of laat zou zijn hart gebroken worden, maar het allerergste was dat Joost zeker wist dat hij nooit zijn gevoelens voor Jur zou verliezen. Hij had te lang met Jur doorgebracht.
Hij had zo lang met Jur doorgebracht, dat het onmogelijk was geworden voor Joost om een leven te leven waar Jur niet deel van was. Hij kon zich geen leven voorstellen, waarin Jur geen belangrijke rol speelde. Als Jur zijn hart zou breken, zou Joost er niks mee gaan doen. Hoe kon hij Jur zo maar laten gaan, als Jur de dingen met hem deed die geen enkel ander persoon op aard met hem kon doen?
Dit was echt een typisch Olivia Rodrigo momentje, ondanks dat Joost het niet toe wou geven. Zijn hart werd uit elkaar gescheurd, gestoken en verbrand. Er zaten tienduizend naalden vast in zijn hart, en er kwamen telkens nieuwe setjes bij. Zijn hart werd op de koude stoep gegooid, midden in de regen. De waarheid kwam absoluut hard aan — zo hard, dat de mentale pijn fysiek te voelen was. Joost kende Jur werkelijk als geen ander, en wist dat Eva er nu beslist met hem vandoor zou gaan. Joost wou nog geen afscheid van Jur nemen, alhoewel hij zo veel van Jur hield dat hij Jur liever gelukkig zag zonder hem. Die gevoelens zouden voor altijd blijven, met of zonder Eva in Jur's leven. Het probleem was, dat Joost Jur nu even niet gelukkig kon zien. Gelukkig was pas echt gelukkig geweest, als Eva niet in het plaatje zichtbaar was. Voor even wist Joost zichzelf te overtuigen dat Eva het enigste probleem was, maar hij wist beren goed dat geen enkel meisje aan zijn eigen hoge standaards zou voldoen. Als het Djem was geweest, had Joost Djem met een passie gehaat. Ergens brak het Joost nog veel meer dat hij Eva zo veel haatte, en Eva had zonder twijfel geen flauw idee waarom Joost altijd zo onaardig was geweest. Zijn handen waren zonder rem gaan trillen, waardoor ook zijn ogen troebel werden van het gevoel. Het maakte Joost ongelukkig. Alles deed pijn, maar tegelijk was alles gevoelloos. De wereld was surrealistisch geworden; trillend op zijn benen voelde Joost de behoefte om over te geven. De zoute smaak van zijn eerste traan was bitter, zo bitter dat Joost zijn ogen misselijk dichtkneep.
Jur, gelukkig met Eva.
Een plaatje waar ik niet in pas.
Ze leven samen een gelukkig leven, zonder mij.
Ook wanneer het uit is, heb ik geen kans.
Jur is niet zoals ik ben.
Ik kan niet voor altijd in een wereld leven die niet bestaat, terwijl hij gelukkig is.
Hij breekt me zonder dat hij het doorheeft.
Hij breekt me.
Joost sloeg zijn hoofd hulpeloos tegen de muur aan, hopend dat het een droom was.
Natuurlijk was het geen droom.
De werkelijkheid was alleen maar pijnlijker geworden door zijn gevoelens voor Jur. Het was nog erger dat zijn gevoelens ontkennen, de vlinders alleen maar erger maakte. Alle droevige tranen eindigden met Jur, zodra ze op Joost neer druppelden. Alle slechte vibraties eindigden met de goeie gevoelens, die zich al dagen — nee, maanden — ophoopten. Joost had moeten weten dat het al die tijd veel te goed om waar te zijn was, bovendien was Jur een simpele hetero uit een boerendorp. Hoe was Joost zo ver gekomen, om zo'n figuur te romantiseren en een betere versie van Jur in zijn hoofd te creëren? Voor Jur, had Joost fietsen gehaten. Zodra Jur in zijn leven verscheen, begon hij te fietsen in zijn vrije tijd. Jur was er niet eens bij wanneer Joost ging fietsen, dat was de grap. Joost was een stomme sukkel die zijn tijd verspilde aan fietsten, slechts zodat Jur meer interesse in hem zou tonen. Jur wist er niet eens van af dat Joost bijna dagelijks op de fiets stapte; Joost bracht het onderwerp af en toe omhoog, zodat Jur hem meer zou appreciëren. Je moet wel echt flink in de wolken zijn, als je dat extra beetje moeite gaat doen wat nauwelijks verschil aan de situatie zou brengen. Joost wist dat hij echt hopeloos verliefd was, en daarnaast nog eens een hopeloze sukkel. Hoe kon het toch, dat hij geen spijt had van al die uren die hij in Jur gestopt had? Hoe kon het toch, dat hij niet baalde van het feit dat hij zich voor niks uitsloofde en een complete malloot was? Joost stopte langzaam met snikken, doordat er even plaats werd gemaakt voor een nieuwe emotie.
Schaamte.
Joost voelde zich gebruikt.
Joost had zijn hele leven en liefde in Jur gestopt, om vervolgens definitief gefriendzoned te worden. Dat is pas echt beschamend. Joost kon zich wel doodschamen voor zichzelf — en janken, natuurlijk — maar dat deed hij al. Wie weet, zaten Jur en Eva gezellig samen klef te doen op Jur's bed, terwijl ze Joost uitlachten.
"Val dood." Snikte Joost. Hij huiverde harder als ooit tevoren, kapot zowel vanbinnen als vanbuiten. Hij wist dat hij tegen zichzelf loog, en dat liegen alles alleen maar erger maakte. Als iemand dood wou, was hij het eerder. Hij kon Jur niet doodwensen, zelfs niet in deze situatie. Iemand was er helemaal klaar mee, en dat was niemand minder dan hijzelf.
